Meyrinowskie miniaturki

Sojowe latte czy karmelowe macchiato? (snames)

Naszym życiem kierują wybory. To one decydują, jak nasze życie się potoczy. Studia czy praca? Jaki kierunek, jaki zawód? On czy inny? Z kim się związać?

Są też jednak wybory, z pozoru błahe i niemające wpływu na nasze życie, jednak ciężkie do rozwiązania. Przed takim właśnie wyborem stał James Potter – wysoki chłopak o ciemnobrązowych, nieuczesanych włosach, prostokątnych okularach i czarującym uśmiechu. Akurat siedział przy małym stoliku i trzymał w rękach menu, które uważnie studiował. Kawiarnia, w której się znajdował, była nieco ciasna, ale bardzo przytulna i miała szeroki spis kaw. Mało kto wiedział, ale James ubóstwiał kawy - nie, żeby trzymał to w tajemnicy, po prostu się tym nie chwalił, bo i po co?

-Sojowe latte... czy.... karmelowe macchiato...- mamrotał cicho pod nosem, nie mogąc się zdecydować. - Cholera, tyle tu pyszności, które chciałbym spróbować...!

Prychnął z irytacją i odwrócił głowę, krzyżując ręce na piersi. Wyglądał niczym sfochowana księżniczka. Jednak kiedy jakieś dziewczyny przy stoliku obok zachichotały, odpuścił i wrócił do wczytywania się w menu.

-Umm... Dzień dobry, czy wybrał pan ju... - od lektury wyrwał go głos kelnera. Po jego brzmieniu James mógł stwierdzić, że należał do młodego mężczyzny, a może jeszcze chłopaka? W każdym razie, sądząc po nutce irytacji i znużenia, widocznie ta osoba nie miała ochoty tu być.

-Zaraz, sekundkę! - Potter zbył go ręką. Między jego brwiami pojawiła się pionowa zmarszczka, świadcząca o pełnym skupieniu.

-Eee... No dobrze... - usłyszał speszony pomruk. Ups. Chyba się zbłaźnił... - W takim razie... Proszę mnie zawołać, jak pan coś wybierze.

-Tak, tak, jas... - James rzucił mu przelotne spojrzenie i już miał ponownie zaczął studiować spis kaw, kiedy dotarło do niego, kogo zobaczył. Zakrztusił się i odwrócił gwałtownie, prawie spadając z krzesła. - Sn... SNAPE?!

Chłopak stojący przed Jamesem, dotychczas o znudzonym wyrazie twarzy i wbijający wzrok w ziemię, również spojrzał na niego. Na jego twarzy wymalował się szok.

-POTTER?! - wrzasnął. -Co ty tutaj robisz?!

Kilka osób również rozkoszujących się tu swoimi napojami, oderwała się od własnych spraw, by zobaczyć, kto narobił tyle hałasu. James to najzwyczajniej w świecie zignorował. Cóż, z jego wyglądem zdążył się już przyzwyczaić, że ludzie się na niego gapili.

-To ciebie powinienem o to spytać! Ja tylko korzystam z uroku wakacji z dala od czarodziejskiego świata i pragnę zrelaksować się przy filiżance wybornej kawy, ale ty?!

-Pracuję, nie widać?! To takie dziwne?

-No, nawet bardzo! Ty, w tym świecie, w takiej pracy i... w takimstroju? Czeeeekaj...

Istotnie, Severus ubrany był w białą koszulę z krótkim rękawem, czarną kamizelkę i czarne, trochę wąskie spodnie opinające się na tyłku i udach. Dwa pierwsze guziki koszuli odpiął. James podejrzewał, że to za sprawą gorąca, gdyż zwykle Snape chodził zapięty po samą szyję. Teraz jednak mógł podziwiać śnieżnobiałą skórę, lekko wystające obojczyki i drobne kropelki potu. W Hogwarcie Ślizgon zawsze ubierał się w za duże ubrania, zapewne należące do dorosłego i świetnie ukrywał pod nimi swoją sylwetkę. W tym momencie James nie mógł wyjść ze zdumienia, gdy mógł podziwiać jego szczupłą, zgrabną i drobną figurę. Severus miał zadziwiająco... ładne ciało. Miał dość wąskie ramiona, nogi co prawda trochę za chude i patykowate, ale Gryfon ze zdziwieniem stwierdził, że mu się podobają. Czyż nie tak rodzą się fetysze...? Ledwie o tym pomyślał, a jednocześnie przeszedł go zimny dreszcz, palący wstyd i chęć roześmiania się.