Kelebek misalidir aşk
Anlamayana ömrü günlük
Anlayana bir ömürlük... (Nazım Hikmet)
*
Neydi sevmek? Neydi aşk? Yıllarca sessiz sessiz seven mi daha aşıktı, ilk görüşte vurulan mı? Bir an da mı ortaya çıkardı aşk? Yoksa zamanla mı gi...
İnstagram, Snapchat : HuysuzKitap Facebook: Huysuz Kitap
"Ne olur başkasını sevme, ben hep buradayım." diye kaç gece dua ettim bilmiyorum biliyor musun? Kaç sefer kalbim başkasına aşık olacaksın diye korkuyla tekledi... Bilmiyorum. Ama şimdi? Şimdi öyle bir durumdayım ki... Senin başkasını sevme ihtimalini bile kaldıramazken şimdi başkasının eşi olmak için gün saymak.... Ne bu? Kader mi? Peki kader bana hiç gülmeyecekmi?
-Gelincik
*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
MEDİA :Korkut Efe Gülen
"Ben geldim, siz neredesiniz?" derken önünde ki evin kapısını açıyordu Efe. Onun geldiğini gören hizmetçi kızlardan biri gelip elinde ki valizi almış, telefon ile konuştuğunu fark ettiği için ses çıkarmadan Efe'nin odasına doğru yol almıştı. Efe karşı tarafı dinlerken salonda ki koltuklardan birine yayılmak ile meşguldü.
"2 saate kadar orada oluruz herhalde. Ancak toplandık. Herkes senin gibi birbirini beklemeden çekip gitmiyor." diye ona laf dokunduran Kağan'a göz devirdi genç adam.
"Laf sokacağına hızlanın oğlum, açım ben!" dedikten sonra karşı taraftan gelen homurtuları dinlemiş, sonra da kapatmıştı telefonu. Kafasını koltuğun yüksek yerine koyarken söyleniyordu.
Söylenirdi tabi! Göl kenarında ki evlerine gelmişlerdi hafta sonunu geçirebilmek için. Şubat ayının sonu da olsa hava buz gibiydi ve bu havada neyin nesiydi bu bilmiyordu ama Kağan efendi inat etmiş, tüm kuzenlerini toplamıştı. Efe Onu görecek olmanın heyecanı ve sıkıntısı ile sabahın kör vaktinde uyanıp çıkmıştı yola. İstanbul çıkışında buluşmaya söz vermişlerdi ve Efe erken geldiği için basıp gelmişti göl evine. Beklemek istememişti ama... Asıl olan Onu görmekten kaçmasıydı.
Aklına yine güzel gözlü düşünce kendi kendine kızıp odasına çıktı. Belki uyurdu ha? Sanmıyordu ama... İşte umut...
Araba seslerini duyduğunda hala uyanık tavanı izliyordu genç adam. Tahmin ettiği gibi uyuyamamıştı. Hızlı sayılabilecek bir şekilde aşağı indiğinde arabaların tek tek evin önüne durduklarını gördü. 3 araba gelmişlerdi topu topu. Anlaşılan onun haricinde herkes birilerini almıştı gelirken. 3 arabanın 3 de durduğu zaman en önde ki arabadan amcasının oğulları Yağız, Kağan ve en küçük kız kardeşleri Elvan çıkmış, evin kapısının önünde duran Efe'ye sataşmışlardı arabadan iner inmez. O, kuzenlerine göz devirirken orta da duran arabadan amcasının ikiz kızları, kardeşi ve Kağan'ın dayısının oğlu Tuğra inmiş, Damla hemen abisinin kolunun altına sığınmıştı çokta güzel olmayan bir surat ifadesi ile. Efe'nin anında merak ile kaşları çatıldığında ona dönmüştü.
