"Wala 'yon Mr. Montuya, nag-invest lang naman ako. Babalik din naman sa'kin ang perang itinaya ko dito hindi ba?" Sagot ni Daddy sa kanya.
"Hindi biro ang 50 million, kung babae lang ako naiyak na 'ko sa tuwa dito. Papaano ba kita mapapasalamatan?" Dagdag pa ng lalaki.
"Your words is enough Mr. Montuya, by the way, is she your daugther? She's pretty ah." I looked at them and in the girl that is quietly listening.
"Oo nag-iisang anak ko 'to, bilang nabanggit mo nanaman sya. Bilang pasasalamat bakit hindi natin sila ipagkasundo ng anak mo."
Nagulat ako sa bagay na 'yon, hindi agad ako nakasagot. Ni hindi ko na nga napansin na tinatanong na'ko ni Daddy tungkol do'n eh.
"Silence means yes, it's okay with me. Hey pretty girl, what's your name?" Daddy asked.
"J-jenny." She answered back, nauutal pa sya.
"Okay. When Jenny turned twenty-two they'll get married, is that okay?" Sabi ng kausap ni Dad, tinanguan naman nya ito. "Okay it's settled. So goodbye for now Mr. Montuya."
"Okay, then."
No'ng nakaalis na sila, do'n lang ako nagkaroon ng boses para umalma.
"Dad, hindi ko gustong makasal sa babaeng 'yon. Ni hindi ko nga sya kilala."
"Tinatanong kita kanina kung gusto mo, hindi ka sumagot kaya inisip namin na gusto mo. Sana kanina palang nagsalita kana."
"I am shocked Dad, I can't speak any complain because of that. Cancel that wedding Dad, I don't want it!" I said loudering my voice.
"I don't take my words back Son, and you know that. At isa pa matagal pa naman 'yon. Malay mo, magkamabutihan din kayo 'di ba?"
"But Dad--"
"No but's, I have to go. Bye, Son." Sabi nya at tuluyan ng lumabas ng mansion.
*Flashback ends*
'Yon ang dahilan kung bakit nandito ako ngayon sa Japan at kasama ko pa ang babaeng 'to, naiinis ako sa kanya dahil mula no'ng bumalik sya sa buhay ko I never had a chance to see and call Jasmine.
Ni hindi ko man lang sya nakasama kahit saglit lang, tiniis ko ang dalawang linggo ng dahil sa babaeng 'to.
"Babe!"
"Ano? Ba't ba naninigaw ka?"
"Because you're not paying attention to what I'm explaining here." She said in a lower voice.
"I'm sorry. What is it?"
"I know you're stressed by waiting your board exam results but babe can you at least pay attention in this thing? Just this day, just this few hours babe."
Tinitigan ko ang mukha nya, mabait si Jenny, sobra. Sya yung tipo ng babae na hindi makabasag pinggan, hindi sya madaling magalit. Sisigawan ka lang nya kapag hindi ka na nya kaya o hindi mo sya pinapakinggan, maganda sya. Infact model nga sya dito sa Japan, hindi sya masyadong nakakasalita ng tagalog but she can understand tagalog. I once loved this girl, I owned her. I'm happy with her, she is one man woman. When your with her? You'll feel that you're in heaven.
Pero lahat 'yon nawala sa'kin, isang bagay ang nagpasira ng relasyon namin. Ang pangarap nya, pangarap na pwede naman nyang gawin ng hindi ako binibitawan.
*Flashback*
Mula no'ng araw na napagkasundo kaming dalawa. Tatlong beses sa isang linggo kaming pinagkikita, nandyan yung pupunta ako sa bahay nila o kaya ihahatid sya sa bahay namin. Minsan naman we go on a date nang kami lang.
At first I've been giving her a silent treatment, and so she does pero sa ibang paraan. Siguro nahihiya lang sya sa'kin.
Pero hindi 'yon nagtagal, siguro nung mga two months na, nasanay na siguro kami sa presensya ng isa't-isa. Nagtatawanan na kami at nagkakasundo sa ibang mga bagay, kahit playboy ako dati nung bago sya dumating, bigla kong naisip sa na hindi sya dapat lokohin.
When the getting to know each other came, there I realized that Jenny isn't that hard and bad to be with. She's nice and kind, really. Nakita ko ang pagiging maalaga at mapagmahal nyang ugali, hanggang sa hindi ko na nga namamalayan na nagugustuhan ko na pala sya.
Siguro four months mula no'ng magkakilala kami no'ng inamin ko na sa sarili ko at sa kanya na gusto ko na sya, na hindi naman ako nabigo because we're feeling the same way.
I court her then, our parents are very proud and happy to both of us because they're saying that finally, we fell to each other. No'ng sinagot nya ko napakasaya ko no'n, sobra. Dalawang taon ang tinagal ng relasyon namin, twenty years old na sya no'n at do'n din nagsimulang masira ang mga pangarap ko para sa'ming dalawa.
Pumunta sya ng bahay at may mahalaga daw syang sasabihin sa'kin, intro palang nya kinabahan na 'ko. Parang may hindi magandang mangyayari.
"Babe, don't get mad at me ha?" She said.
"Yes, what is it?"
"My aunt offered me a job modeling in London."
"Ano? Ba't naman lalayo ka pa? Nagmomodel kana nga dito 'di ba?" Gulat na sabi ko.
"But we both want in London babe, please understand." Hinawakan nya ang kamay ko, nag-isip ako sandali. Alam kong pangarap nya ang maging sikat na model pero kailangan ba talagang lumayo pa?
"And what about me?"
"I can't go when my boyfriend is still leaving here, so you have two choices. You'll go with me," tumigil sya saglit at seryosong tumingin sa'kin. "Or we need to break."
Parang gumuho ang mundo ko sa mga sinabi nyang 'yon, gano'n lang kadali? Basta nya nalang isusuko ang relasyon namin ng gano'n gano'n lang?!
"Ganon lang ba 'yon ha, Jenny?! Alam mong hindi ako pwedeng umalis dito dahil ako ang susunod na magpapatakbo ng kompanya and now you're giving me a choices that I can't take any?!" My voice raised as I wanted to punch the wall, bullshit!
"I already think about this many times babe, this is my dream and you know that. It's now or never."
"Babe, I can't leave Dad as I don't want you to go. Please babe, just stay. Please."
Niyakap ko sya ng mahigpit, umiiyak na 'ko at maging sya. Bumitaw sya sa yakap ko at tinignan ako sa mga mata.
"Babe, you choosed already and it's not me. I'm sorry babe, I am breaking up with you." Hinalikan nya lang ako sa pisngi at tinungo na ang pinto. "I'm sorry."
**
