KALPTEN HAYATA

AKIN'IN AĞZINDAN

Herkes beni kötü biri sanıyor olsa da öyle biri değildim. Ama kim bilir belki de kendimi kandırıyorumdur...
Bilmiyorum nasıl biriyim. Artık kendimi analiz edemez, anlayamaz oldum. Canımı çok yaktılar...
Belki de canım çok yandığı için böyleyimdir. Kim bilir...
Aslan parçası olabileceğim bana bu sözü diyebilecek bir annem yok!
"Seninle gurur duyuyorum oğlum." Diyecek bir babamda yok!
"Burdayım, her zaman yanındayım." Diyecek bir kardeşim vardı...
Ama artık o da yok!
Gökalp Aymaz, işte o pislik biricik kardeşimi aldı elimden...
O bir katil! Soğukkanlı katil...
Gözlerimin önünde kardeşimin canını aldı. Kısacası canımı aldı...
Bende onun canını alacağım!
Kardeşim şimdi yanımda olmak yerine mezarda. Ben hemen sol köşesinde elimde kurumuş bir çiçek... Gözümde bir iki damla gözyaşı...
Hava hafif rüzgarlı ama sıcak.
Gün daha yeni doğuyor gibi ama çoktan doğmuş.
Bulunduğum yer çok sessiz. Bulunduğum yer çok kimsesiz.
Bulunduğum yer çok yalnız.
Tıpkı benim gibi...
Çok yalnız kaldım. Hep gülerdim. İnsanlar beni hep güler yüzlü bilirlerdi. Bir volkandım. İçimdeki ateşi kimseye göstermezdim. İşte o volkan kadar güzel bir manzaraydı gülüşüm. Ama içimde bir o kadar çirkin...
"Güzel gülen insanların çok acısı vardır. "Diye bir söz vardır.
Bu sözün kesinlike arkasındayım...
Küçüklüğümde anne baba sevgisi görmedim ben. Sadece ben değil kardeşimde. Kardeşim hem bana anne hem baba oldu. Kısacası hayatım oldu. Anne baba özlemiyle yaşadım ben. Kardeşim ne kadar bana o özlemi hissettirmemeye çalışsada içimde hep bir şeyler eksik kaldı. Eksik büyüdüm ben. Kokumu hep annemin ve babamın özlemiyle kokardı.
Şimdi de mezarda yatan kardeşimin mezarı kokuyor.
Gökalp Aymaz, hayallerimi hayatımı elimden alan adamın da hayallerini, hayatını yıkacağım!
Hayatının mezara gömülüşünü izleyecek ve kokusunu ciğerlerinde hissedecek!