de winnaars

Hoofdstuk 2

Flashback

'Julia! Stop! Je hoeft dit niet te doen!' Fleur rende naar mij toe. Ik omhelse mijn zusje. Ik voelde haar botten onder haar huid. 'jawel Fleurtje... Ik moet dit wel doen. Jij, papa en mama hebben dit geld zo hard nodig... James doet ook mee, dat verdubbeld de kansen dat een van ons wint...'
'maar dan gaat één van jullie dus gegarandeerd dood...'
'niets is gegarandeerd in het leven, het komt allemaal weer goed, ik beloof het je. Jullie krijgen heel veel geld, genoeg om een nieuw huis te kopen, om genoeg eten te kopen en dan kan je waarschijnlijk zelfs naar school! Is dat niet geweldig?'
'nee, zonder jullie is helemaal niets geweldig!' Fleur's ogen vulden zich met tranen. Ik gaf haar een kusje op haar voorhoofd. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en schreef mijn naam op de lijst. James schreef ook zijn naam op de lijst. Ik liep naar hem toe. Ik begon te huilen. 'James...' snikte ik.
'zusje... Het komt allemaal goed, ik krijg ons beide uit dit spel...' zei hij terwijl hij me in zijn armen sloot. We waren beide broodmager. Ik kon maar niet aan het idee wennen dat ik binnen een paar dagen iemand mij of James van het leven zou beroven. Onze ouders renden huilend naar ons toe. Ze omhelsden ons stevig. 'doe dit alsjeblieft niet...' smeekte mijn moeder ons. 'mam... Je weet zelf ook dat dit de enige kans is voor jullie en Fleurtje, jullie kunnen ons op tv volgen toch?' zei James. Ik hoorde dat zijn stem trilde. Er was een grote tv in het midden van het plein waar iedereen het spel bijhield. Iedereen had wel iemand die meespeelde aan dit. Het was werkelijk waar ziekelijk. De regering was volledig vergeten over het zuiden van het land. In het noorden was iedereen met hun chique pakjes en een glaasje champagne aan het genieten van het slagveld, terwijl hier iedereen hoopte op de terugkeer van hun dierbaren. 'James en Julia Simons?' zei een zware stem voor de deur. We maakten ons klaar. We gaven iedereen een laatste knuffel en we liepen de kamer in. We kregen een verdovende vloeistof ingespoten en we vielen in een diepe slaap.

Nu

Ik liep door het kamp. Ik moest op zoek naar de andere nummers 6. Ik wist nog steeds niet de precieze reden waarom ik hier was, maar ik was bereid om te doden om dit te winnen. 16... Dacht ik ineens bij mezelf. Ik was 16 jaar oud... Ineens hoorde ik gemompel achter me. Ik draaide me om en zag 2 volwassen vrouwen met elkaar overleggen. Ze keken me aan en vroegen: 'ben jij een nummer 6?' ik knikte. 'wij ook' Zeiden ze vriendelijk. Ze liepen naar mij toe en stelden zich voor. Een van hen was heel lang en slank. Ze heette Jane. De ander was redelijk kort, maar heel gespierd. Zij heette Anne. Ze waren beide 35 jaar oud. Anne zei dat ze al 25 jaar meedeed. Jane deed 20 jaar mee. Het maakte me ongerust om te horen dat dit spel nog tientallen jaren kon duren. Ze beloofden mij alles te leren over het temmen van de wezens in deze wereld. Ze vertelden me dat je cijfer altijd kan veranderen als je het niet waard bent om het cijfer te dragen dan het cijfer dat je draagt en dat het ook omgekeerd kan, wat dus bij hun gebeurd was. Er was volgens hen nog nooit iemand het spel begonnen met het nummer 6. Jane en Anne namen me mee op een soort rondleiding in het bos. Ze zeiden van tevoren dat onnodig geklets ons einde kon beteken buiten het kamp. Ik kreeg de rillingen van het besef hoe gevaarlijk het hier was. Elke stap die ik zette was een stap dichter of verder weg van mijn dood. Je kon het nooit weten. We liepen met z'n drieën door het bos. Onderweg leerden Jane en Anne me om geluidloos te lopen. Ik pakte het gelukkig snel op. Jane en Anne stopten ineens met lopen en wezen naar een goud hert. Dezelfde soort als Cindy vanochtend had vermoord. Ik wilde wegrennen omdat ik me nog herinnerde hoe agressief het beest was, maar Jane pakte me bij mijn arm en duwde me dichter bij het dier. Ik stond met knikkende knieën voor het hert. Hij keek me aan met zijn prachtige zwarte ogen. Hij liep langzaam dichterbij en snuffelde wat aan mij. Ik reikte langzaam mijn hand uit. Het hert snuffelde toen aan mijn hand en drukte zijn neus tegen mijn hand aan. Ik keek blij om naar Jane en Anne die mij een aanmoedigende glimlach gaven. Ik legde mijn hand op de kop van het hert en aaide hem voorzichtig. Het hert boog zich voorover. Ik keek vragend naar Jane en Anne. Zij gebaarden me dat ik op het hert moest gaan zitten. Ik werd een beetje bang maar ik deed het toch. Ik klom op de rug van het hert. Het hert veranderde van goud naar diamant. Het was prachtig. Ik kon het hert met mijn gedachten besturen. Jane en Anne liepen naar mij toe en gaven mij een pijlenkoker met een boog. Ik gooide beiden over mijn schouder. Ze gebaarden me dat ik een ritje kon maken. Ze klikten toen beide met hun tong en er kwamen 2 andere gouden herten uit de struiken. Ze sprongen op hun ruggen en de herten werden meteen van diamant. We reden op onze herten door het bos. Plotseling hoorden we lagere menselijke stemmen in het bos. Het klonken als jongens. Jane en Anne sprongen snel van hun hert af en gingen tegen de grond aan liggen. Ik deed ze na. 'Chris! Wacht op mij!' hoorde ik een bekende stem roepen. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Wie ging er nu zo hard schreeuwen? 'ssst!' siste een andere jongen. De jongens werden zichtbaar. Een van hen had donker blond haar dat een net boven zijn schouders hing. Hij had donker bruine ogen en een slank gespierd lichaam. Hij droeg hetzelfde pak als ik, maar die was blauw. Ik schatte dat de jongen een jaar of 18 was. Zijn gezicht was gewoon perfect. Naast hem liep een broodmagere jongen die ontzettend veel op mij leek. Ik zag dat Jane en Anne hun bogen klaarzetten. Ik niet, want ik wist niet hoe ik moest schieten. De blonde jongen keek om zich heen. Hij pakte zijn boog voor de zekerheid. De magere jongen deed hem na. Plotseling schoot er iemand aan onze kant. De pijl schoot naar de blonde jonen, maar hij ontwijkte hem bijna. In plaats van in zijn borst terecht te komen ging hij nu langs zijn arm. Hij raakte zijn arm wel, dus het liet een grote en diepe snee achter. In plaats van ook maar een beetje aandacht te besteden aan de wond spande hij zijn boog en wees naar mij. Ik bleef stil liggen. Was dit nu al mijn einde?

Wat denken jullie dat er verder gaat gebeuren?
Bedankt voor het lezen!
Xxx Izabella