de winnaars

Hoofdstuk 12

De volgende ochtend gingen we weer verder. David was de hele tijd bij Alice en Cindy. Ik wist niet hoe hij het kon, maar hij bleef de hele tijd positief en vrolijk. Ik zou het niet kunnen als ik wist wat mij te wachten zou staan door een simpel nummertje op mijn rug. Ik had veel respect voor hem. Ik mocht hem echt.

Dagen gingen weer voorbij. We hadden weinig voedsel, maar genoeg om ons levend te houden. David en ik werden steeds betere vrienden. Ik werd meestal ''s nachts even wakker en David ook. We praten dan over het leven en over het spel. David was erg wijs voor zijn leeftijd. Hij begreep alles dat ik hem uitlegde over mijn gevoelens en emoties. David is een geweldig persoon. Het besef dat ik hem ooit kwijt zou raken maakte me heel erg verdrietig.

Op een donkere, koude avond gebeurde er iets verschrikkelijks. We liepen door het bos terwijl de zon langzaam onder ging. We waren nog nooit zo laat op weg. Het was een grote fout. We hoorden de gewoonlijke geluiden in het bos, maar het gehuil van de wolven werd om de minuut luider. Het was nu helemaal donker. We zagen grote lichtgevende ogen in de verte. Ik was niet bang voor wolven, want Kwispel was er ook een en zij zou ze kunnen afschrikken, maar Kwispel was zelf heel bang. Dit waren geen normale wolven. We stopten met lopen en keken het bos in. De ogen werden steeds groter. Plotseling sprong er een groepje zwarte wolven die minstens 2 meter hoog waren naar ons toe. Ze begonnen angstaanjagend te blaffen. We renden zo snel als we konden weg, maar de wolven waren duidelijk sneller. Ze konden elk moment iemand aanvallen. David ging naast me rennen en zei: "dit is mijn moment, probeer me op te zoeken. Ik wil je iets vertellen op mijn laatste kracht" Hij stopte met rennen en zwaaide naar me met betraande ogen. "nee!" riep ik, maar het zou toch niet helpen. David werd besprongen door de wolven en ik kon hem snel al niet meer zien. Alleen een rode plas die zich langzaam om de wolven vormde. Mijn ogen vulden zich met tranen en zorgden ervoor dat ik niet goed meer kon zien. Ik struikelde over een wortel die uit de grond stak en viel met een harde klap op de grond. Ik barstte in tranen uit terwijl alles om mij heen vervaagde.

Ik keek op. Voor me stond David. "zoek me op" zei hij. En hij vervaagde. "nee David! Wacht! Nee!" schreeuwde ik. Plotseling werd ik wakker geschud. Ik opende mijn ogen en keek recht in Chris' bezorgde blik. "gaat het met je? Weet je waar David is?" vroeg hij. Ik knikte. "David heeft zichzelf opgeofferd" zei ik terwijl ik in tranen uitbarstte. Ik voelde Chris' armen om mij heen. Hij probeerde mij gerust te stellen, maar ik rukte me los en rende terug naar de plek waar David zichzelf had opgeofferd. Ik kon het makkelijk vinden. Een spoor van bloed leidde me naar een lichaam dat bebloed op de grond lag. Het was David... Zijn wonden waren vreselijk diep en duidelijk niet te genezen. Ik knielde snel naast hem neer en pakte zijn hand. David's ogen waren nog een heel klein beetje open. Hij keek me aan en de tranen stroomden over zijn wangen. Ik voelde ook de tranen achter mijn ogen branden en zei: "David..."
"Julia... Je had gelijk... Ik heb mijn speciale iemand ontmoet... Ik zou haar graag nog een keer willen zien voordat ik... Voordat ik..."
"David, het is al goed... Wie is het?"
"Cindy..." zei hij terwijl zijn anders zo fonkelende ogen langzaam dof werden. Ik wilde opstaan om Cindy te gaan halen, maar Cindy stond al achter me. Ze had haar mond bedekt met haar handen en rende naar David toe. Ze hurkte naast hem en barstte in tranen uit. Ik hurkte naast Cindy en begon ook te huilen. David pakte Cindy's handen en zei "jij bent mijn speciale persoon" Cindy begon nog harder te huilen en snikte: "jij was ook de mijne" David glimlachte licht. Hij keek mij aan en zei: "jij hebt mijn laatste dagen de beste dagen van mijn leven gemaakt, je was mijn aller beste vriend. Dank je" Ik begon ook harder te huilen. David begon langzaam zijn ogen te sluiten. Cindy begon te schreeuwen van verdriet. Ik kon niets anders dan vol ongeloof kijken en te beseffen hoe vreselijk een simpel nummer kan zijn.

Was dit wat je verwacht had? Wat denken jullie dat er verder gaat gebeuren?
Bedankt voor het lezen!
Xxx Izabella