de winnaars

Hoofdstuk 10

Ik werd wakker door Kwispel die begon te blaffen en enthusiast begin rond te rennen met een kwispelende staart. Het was weer tijd om verder te reizen... Ik stond op en rekte me uit. De rest begon ook langzaam wakker te worden. Het leek erop weer een bloedhete dag te worden. Toen iedereen wakker was vervolgden we onze reis.

Na een paar dagen liepen we nog steeds door de woestijn. De voedselvoorraad was opgegaan. De water voorraad ook. Er leek geen einde aan de woestijn te komen. De eerste mensen begonnen hoop te verliezen. Alice en ik zagen niet hoe dit nog goed kon eindigen... Cindy kon op de een of andere manier enthousiast blijven en Chris en James hadden nog een beetje hoop. We bleven lopen, maar het werd steeds zwaarder.

Na nog twee dagen zagen we een oase. We renden er naartoe, hopend dat het geen fata morgana was. We merkten dat we echt dichterbij kwamen. Het was dus geen fata morgana. Nog voordat we aankwamen zagen we dat achter de oase een kleine hut stond. We wilden onze wapens pakken voor alle zekerheid, maar realiseerden ons dat we nog maar één boog hadden omdat we de rest hadden verbrand voor een kampvuur. We gaven de boog aan de beste schutter: Cindy. We hadden nog maar 3 pijlen over. We kwamen langzaam dichterbij. Er leek geen beweging in de hut te zijn. We kwamen bij de oase aan en drinken zo veel water als we konden uit een klein beekje. Er stonden wat bomen omheen. We konden niets eetbaars vinden. Er hingen wel mysterieuze vruchten aan de bomen. Ze bestonden  niet in de "normale" wereld. Ze zagen er wel lekker uit. James rende er naartoe en plukte een van de vruchten. "ik hoop niet dat je van plan was om die te eten?" zei een onbekende stem achter ons. We draaiden ons om. Er stond een jongetje die ongeveer even oud was als Cindy. Hij had ook een blauw pak aan. Cindy spande snel haar boog. De jongen deed snel zijn handen omhoog. "Wow! Rustig! Ik was niet van plan jullie te vermoorden ofzo!" zei hij. Cindy keek ons twijfelend aan. Ze liet de boog zakken. De jongen liet ook zijn handen zakken. Hij liep langzaam naar ons toe en zei: "Ik ben David, hoe heten jullie?"
"Cindy"
"James"
"Alice"
"Julia"
"Christiaan" zeiden we. "waarom zijn jullie met elkaar? Ik dacht dat rood en blauw vijanden horen te zijn" zei David. Cindy legde alles uit. David knikte tevreden. "eindelijk iemand die slim is!" zei hij tevreden. Hij sloot zich aan bij onze groep. Hij gaf ons iets wat wel eetbaar was en we mochten overnachten bij hem in de hut. We hadden echt geluk gehad dat we hem tegen zijn gekomen. We kozen een plekje uit in de hut en gingen proberen te slapen.

Toen iedereen sliep was ik nog wakker. Ik keek om me heen of er toevallig nog iemand was die wakker was. Niemand. James, Cindy en Alice lagen lekker te slapen. Chris helaas ook. Hij was zo schattig wanneer hij sliep. Ik ging zitten. Er ging iemand naast me zitten. Het was David. "zijn jullie een stelletje?" zei hij terwijl hij naar Chris wees. Ik schudde snel mijn hoofd en loog: "nee! Hoezo?!"
"oh... Ik snap het al! Geheime relatie! Spannend!"
"nee! Waar heb jij het over?"
"kom op! Je moet wel heel blind zijn als je niet kan zien hoe verliefd jullie op elkaar zijn!"
"okay... Maar het is wel een geheim... Wil je het alsjeblieft niet doorvertellen?"
"nee, maar ik ben bang dat iedereen er eigenlijk zelf achter gekomen is..." zei David met een grote grijns op zijn gezicht. "hoe oud ben je eigenlijk en waarom ben je alleen?" vroeg ik. "ik ben 13, maar ik heb geen idee waarom ik alleen ben... Ik ben wel in de blauwe kamer geweest, maar ze hebben me midden in de woestijn gedropt in plaats van in het bos..." antwoordde hij. Welk nummer zou jij zijn? Ik keek op zijn rug. Een 7... Ik had nog nooit een 7 gezien... Ik vroeg me af wat het zou betekenen. Ik wist vrijwel zeker dat hij het zich ook afvroeg. "slaap lekker" zei David terwijl hij me een vriendschappelijk klopje op mijn schouder gaf. Hij stond op en liep weg. Ik ging weer liggen en sloot mijn ogen.

Vertrouwen jullie David? Wat gaat er verder gebeuren?
Bedankt voor het lezen!
Xxx Izabella