de winnaars

Hoofdstuk 27

Onze geheugen hoefde niet gewist te worden, dus we konden meteen naar huis. Ik liet de dieren vrij in het bos en ik was van plan om ze nog heel vaak te bezoeken. We namen afscheid van iedereen en liepen met zijn zessen naar ons huis.

Toen we daar eenmaal aangekomen waren gingen we wat eten, want we hadden maar heel weinig gegeten in het spel. Tot mijn verbazing begon mijn vader zelf een gesprek met Chris. En het was een vriendschappelijk gesprek! Niet zo eentje waar hij hem voor de duizendste keer vertelde wat hij wel en wat hij niet mocht doen. Er werd niet gesproken over het feit dat Chris en ik zomaar het spel in gingen. We hadden geen afscheid genomen toen we dat deden en we hadden nu ook dood kunnen zijn. Dit was waarschijnlijk de reden waarom mijn vader ineens aardig probeerde te doen tegen Chris. Hij wilde niet dat we nog een keer zoiets deden.

Niet lang na de dag dat we terug kwamen, viel de uitnodiging van het winnaarsfeest op de deurmat. Het zou die avond zijn in Chris' oude huis... We twijfelden of we wel moesten komen, maar we kwamen er snel achter dat we verplicht waren om te komen. We zouden het dus moeten proberen... We gingen naar boven en deden nette kleding aan. We hadden besloten dat in plaats van ons te verstoppen op het feestje, we juist gingen opvallen, zodat iedereen het meteen zou zien als Chris' stiefvader hem iets aan probeerde te doen.

Zodra we bij het feest aankwamen stond er een gigantische menigte voor de ingang die ons bestormden om foto's van ons te maken en ons probeerden te interviewen. "hoe voelt het om een held te zijn?!"
"wat gaat er nu gebeuren?!"
"zijn jullie echt samen?!"
"zouden jullie dit nog een keer doen?!" hoorden we overal om ons heen, maar de deur van het huis vloog open en twee grote mannen in zwarte pakken joegen iedereen weg en leidden ons naar binnen. We waren nog geen minuut binnen of er vloog al een vrouw om Chris' nek. Ze begon te snikken. "oh Chris! Het spijt me zo erg! Ik was zo blind! Ik had eerder moeten zien dat hij een monster was! Hij is weg! Ik beloof het je! Kom alsjeblieft weer terug!" smeekte ze. Chris leek verrast. "mam! Meen je dit?"
"natuurlijk lieverd! Hij had je bijna vergiftigd..."
"mam, mag ik heel even alleen met Julia praten?" vroeg Chris. Zijn moeder knikte en Chris en ik loepen naar een rustigere plaats. Chris zei blij: "mijn stiefvader is weg!"
"Chris! Dat is geweldig nieuws!"
"ja! Ik wilde het alleen hebben over wat ik nu moet doen... Zal ik terug gaan naar mijn moeder en mijn zusje of zal ik bij jullie blijven?"
"Doe wat je gelukkig maakt, wol je terug naar je moeder en zusje, dan doe je dat. We kunnen elkaar altijd nog bezoeken..."
"Julia, zodra je 18 bent, zullen we dan samen wonen? Met z'n tweeën?"
"Chris! Natuurlijk! Maar blijf voorlopig nog maar bij je moeder. Ze heeft je duidelijk gemist!" zei ik lachend. Chris glimlachte en gaf me een kus op mijn wang. "dan is dat afgesproken" zei hij lachend. Ik was inmiddels 17 en ik werd over iets meer dan een half haar 18. Ik kon nu niet meer wachten! Ik keek ernaar uit om alleen met Chris te zijn. Zonder iemand die ons de hele tijd in de gaten houdt... We liepen terug naar Chris' moeder en Chris vertelde over de beslissing. Zijn moeder leek ontzettend blij te zijn met zijn keuze. Na een tijdje werden we bij elkaar geroepen en moesten de winnaars het podium weer op. Iedereen kreeg weer zijn eigen stukje tekst en Chris en ik waren de laatste. Er werd verteld over onze "reddingsactie" en zo... Het duurde alleen wel belachelijk lang allemaal, omdat er een stuk of  drie honderd winnaars waren... Daarna begon het feest echt en werd er overal gedanst. Na het feest nam ik afscheid van Chris en liep ik naar mijn ouders om ze te vertellen dat Chris bij zijn moeder bleef. Iedereen keek even teleurgesteld, zelfs mijn vader! We gingen naar huis.

Toen we thuis waren maakte ik me klaar voor bed. Ik hoorde een berichtje op mijn telefoon.

   Chris: slaap lekker schoonheid!

Ik lachte en stuurde hem terug:

   Julia: weltrusten<3

Ik legde mijn telefoon weg en ging slapen.

Wat gaat er verder gebeuren?
Bedankt voor het lezen!
Xxx Izabella