de winnaars

Hoofdstuk 30

Ik werd snel weer wakker doordat ik opgetild werd en op de rug van een zacht dier gelegd werd. Ik opende mijn ogen en zag dat ik op de eenhoorn lag. Ik ging met mijn hand over de hals van het dier. Ik voelde iets nats en warms. Ik keek en zag dat er een enorme snee op haar als zat, maar zodra ik er met mijn hand overheen ging was hij verdwenen. Plotseling schoot er een vreselijke pijn in mijn zij. Ik voelde een hand op mijn rug. "gaat het?" vroeg de stem van Chris. Ik wilde antwoorden, maar door de pijn kwam er geen geluid uit mijn mond. "blijf maar rustig liggen, ik breng je maar het ziekenhuis" zei hij. Ik hoorde zijn stem trillen. Volgens mij besefte hij zich dat als ik zo thuis zou komen, mijn vader hem zou vermoorden. Na een lange en pijnlijke tocht kwamen we aan bij het ziekenhuis. Chris liep naar binnen en niet veel later kwam er een groep mensen naar buiten lopen die mij van de eenhoorn aftilden en me op een brancard legden en binnen brachten. Ik keek over mijn schouder en zag dat de eenhoorn weer een normaal paard was. Nadat ze me op de brancard gelegd hadden begon de wond op mijn zij nog meer pijn deed. Zo veel pijn zelfs dat ik weer even wegzakte.

Ik werd wakker in een ziekenhuisbed. Chris zat naast me. Zodra hij zag dat ik mijn ogen opende pakte hij mijn hand en vroeg hoe het ging. Het enige wat ik uit kon brengen was: "bel... Mijn... Ouders..." Het deed deed veel pijn, maar ze moesten het weten. Chris pakte met tegenzin zijn telefoon en belde mijn ouders op. "hallo met Chris"
"..."
"ja, ik weet waar Julia is... Ze ligt in het ziekenhuis..."
"piep... Piep..." Het bleef een tijdje stil. "wat zeiden ze?" vroeg ik. Praten deed ontzettend veel pijn, maar ik moest dit weten. "ze vroegen of ik wist waar je was. Toen ik het had uitgelegd, hingen ze op" ik haalde diep adem en ik ging me mentaal voorbereiden voor mijn schreeuwende vader die zeer waarschijnlijk zometeen deze kamer binnen komt rennen...

Niet veel later kwamen inderdaad mijn ouders binnenrennen. Chris stapte opzij zodat mijn ouders me konden omhelzen. "wat is er gebeurd?" vroeg mijn moeder met betraande ogen. Ik probeerde iets te zeggen, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Gelukkig kwam Chris me te hulp schieten. "ze is neergestoken... Door mijn stiefvader..." zei hij met trillende stem. Ik verwachtte dat mijn vader hem meteen in elkaar zou slaan, maar in plaats daarvan liep hij naar hem toe en legde een hand op zijn schouder. "bedankt dat je mijn dochter hier hebt gebracht en dat je ervoor gezorgd hebt dat ze verzorgd word, in plaats van dat je haar gewoon had achtergelaten. Het spijt me dat ik je zo behandeld had. Je bent een goede jongen en ik vertrouw je nu met mijn dochter. Zodra ze 18 is kan ik haar zonder twijfel alleen met jou laten. Ik weet zeker dat je te vertrouwen bent" zei hij. Ik kon mijn oren niet geloven. Wat was er met die chagrijnige overbezorgde vader gebeurt? Wat het ook was. Ik was zeer tevreden met het feit dat mijn vader Chris eindelijk zou accepteren. Chris leek verbijsterd. Ik begon te lachen maar stopte meteen toen ik die vreselijke pijn in mijn zij weer voelde.

Ik moest enkele weken in het ziekenhuis blijven. Chris was er altijd. Als hij niet bij mij in de kamer mocht zijn, wachtte hij in de wachtkamer totdat het wel weer mocht. Jij zag er ontzettend moe uit, maar het lukte me niet om hem naar huis te sturen. Hij stond erop om de hele tijd bij mij te blijven. Mijn zij geneesde langzaam, maar volgens de dokters mocht ik over een week weer naar huis. Ik mocht tot mijn teleurstelling niet meehelpen met het inrichten van het huis van Chris en mij, maar Chris wilde het ook alleen doen. Ik mocht er wel bij zijn maar niet helpen.

Gelukkig ging de week redelijk snel voorbij. Dus ik werd door mijn ouders thuis gebracht. De volgende dag zou Chris beginnen met inrichten. Ik was erg moe en ging naar bed. Het was geweldig om weer thuis te zijn dus binnen een baar seconden viel ik als een blok in slaap.

Wat gaat er verder gebeuren?
Bedankt voor het lezen!
Xxx Izabella