de winnaars

Hoofdstuk 7

Na een paar dagen was de wond op mijn buik al een beetje genezen. Ik probeerde op te staan, dat ging al redelijk. Ik keek of Cindy me in de gaten hield. Ze was met een groepje meiden aan het kletsen. Dit was mijn kans om te ontsnappen en naar Chris te zoeken, ik hoopte dat ik hem kon vinden. Ik liep het kamp uit en riep Diamantje en Kwispel. Ik gaf Kwispel de opdracht om Chris' geur op te sporen en ik sprong op Diamantje's rug en we renden door het bos. Kwispel begon na een tijdje hard te blaffen en rende het bos verder in. We renden achter haar aan. Plotseling stopte ze en keek ze onverstoorbaar naar een klein waterstroompje. Ik kon niemand zien. 'Kwispel? Er is hier niemand...' zei ik. Kwispel blafte en bleef onverstoorbaar naar het stroompje kijken. Plotseling sprong Christiaan tevoorschijn met een geladen boog. Ik schrok, maar zodra hij mij zag liet hij snel zijn boog zakken en hing hij hem om zijn schouder. Ik rende naar hem toe en sprong in zijn armen. Mijn buik begon veel pijn te doen, maar dat maakte niet uit. James kwam ook achter een boom vamdaan. Ze zagen er niet heel verzorgd uit. Wel gezond op zich... Ik ging er van uit dat ze niet terug naar het kamp waren gegaan. Ik  liet Chris los en pakte zijn armen. Ik keek naar zijn polsen. Ze waren bijna genezen, waarschijnlijk zouden ze verschrikkelijke littekens achterlaten. Ik keek naar Chris' gezicht. Er ging een snee door zijn bovenlip en een deel van zijn wenkbrauw was weg. 'hoe is het?' vroeg hij. 'het gaat prima, alleen heb ik een wond op mijn buik. Hoe is het met jou?'
'prima, we gaan niet meer naar het kamp en verstoppen ons nu voor vrijwel iedereen'
'jullie hoeven je niet voor mij te verstoppen'
'ben je hier stiekem?'
'Ja... Stuur me alsjeblieft niet terug!'
'hoewel dat wel het juiste zou zijn om voor mij te doen, zal ik je toch niet terugsturen, maar je kunt beter bij ons uit de buurt blijven. Je hebt gezien wat er kan gebeuren als je betrapt word...' zei Chris. Ik besloot van onderwerp te veranderen. 'weet je al hoe je hieruit wilt komen?'
'nee... We moeten iets vliegends hebben waardoor we een algemeen beeld van het landschap krijgen...' We begonnen te brainstormen. Iets vliegends... Kwispel! Kwispel kon vliegen, maar kon ze ons ook dragen? Ik riep haar en vroeg haar of ik op haar rug kon zitten. Kwispel was op zich redelijk groot en sterk, dus het zou zomaar kunnen werken. Ik ging voorzichtig op haar rug zitten. Ze spreidde haar vleugels uit, nam een aanloop en vloog op. Ik kon duidelijk voelen dat het moeizaam ging. We kwamen net boven de bomen uit. Eerst zag ik enkele kilometers bos en toen ineens was daar een woestijn. Het was zo plotseling... Kwispel hield het niet meer uit en landde weer. 'er is daar een woestijn' zei ik tegen de jongens zodra Kwispel op de grond was. 'dan gaan we daar morgen heen. Neem je genoeg water en voedsel mee?' zei James. Ik knikte. 'dan ga ik nu jagen, blijven jullie even hier? Misschien kunnen jullie nog betere ideeën bedenken' voegde hij daaraan toe. 'is goed' zei ik. James pakte zijn boog en verdween in het bos. Chris en ik bleven alleen achter. 'er moet toch een soort einde zijn van van deze "arena" of hoe je ook wil noemen' dacht ik hardop. 'dat denk ik dus ook, als we lang genoeg een kant op gaan dan moeten we op gegeven moment bij een einde komen...' zei Chris. Ik knikte en er volgde een lange stilte. 'wat als het nou niet lukt...' zei ik uiteindelijk. 'daar moet je niet van uit gaan. Blijf positief en vraag je liever af: wat als het nou wel lukt?'
'als het wel lukt, dan gaan we ervoor zorgen dat Fleurtje naar school kan en dan kopen we een beter huis en zullen we niet uithongeren... Klinkt als een droom die nooit uit zal komen'
'natuurlijk gaat hij wel uitkomen. Ik beloof het je. Wie is Fleurtje eigenlijk en hoe kan je je haar herinneren?' Ik  lachte en zei: 'Fleurtje is mijn zusje. Ik krijg regelmatig een soort flits en dan kan ik me weer iets herinneren van vroeger...'
'echt? Ik dacht dat ik de enige was die zo'n flitsen kreeg...'
'heb jij ze ook?!' Vroeg ik verbaasd. Chris knikte. 'hoe was jou familie?' vroeg ik. 'verschrikkelijk... We komen uit het noorden. Mijn familie is heel rijk, maar ze willen meer... Ik de oudste van mijn broers en zussen. Mijn ouders zijn gescheiden en ik leef nu met mijn moeder en haar nieuwe man... Die man heeft een bloedhekel aan mij en heeft me hierheen gestuurd in de hoop dat ik zou sterven of zou winnen...'
'dat is verschrikkelijk... Als we hier uit komen, kan je ook bij mij en mijn familie blijven... Als je dat wilt...' Chris  keek me glimlachend aan. 'dat zou geweldig zijn...' zei hij blij. Chris' glimlach verdween langzaam. Hij keek me diep in mijn ogen aan. Hij boog zich voorover en kuste me zachtjes op mijn lippen.

Wat vinden jullie van Chris en Julia's relatie? Wat denken jullie dat er verder gaat gebeuren?
Bedankt voor het lezen!
Xxx Izabella