de winnaars

Hoofdstuk 14

Vol ongeloof keek ik naar het nummer op Cindy's rug. Dit kon niet waar zijn... Waarom Cindy? Waarom niet ik? "je nieuwe nummer is 7..." zei ik tegen Cindy. Ik zag Cindy verstijven. "ga ik dood?" vroeg ze me. "hoeft niet per se, misschien komen we nog op tijd uit dit spel..."
"maar als we er niet op tijd uit komen..."
"nee Cindy! Niet over nadenken! Het komt allemaal goed" zei ik. Ze draaide zich naar me om met betraande ogen. Ik omhelse haar en keek naar de rest van de groep die met tranen in hun ogen toekeken.

We besloten om door de deur te gaan. Zodra de eerste persoon een stap binnen zette gingen er allemaal lichten aan. Het was een hele lange gang. Toen we allemaal binnen waren knalde de deur achter ons dicht. We liepen verder door de gang. Terwijl we liepen hoorden we plotseling een stem die zei: "welkom in de gang der vluchtelingen, jullie zijn te laf om het spel te eindigen op de manier waarop het hoort, maar jullie zijn wel slim. Ik heb daarom besloten om jullie toch nog een kleine kans te geven om dit te overleven. Als jullie een beetje door hebben gelopen zien jullie een grote rode knop aan het einde van de gang, als je deze indrukt ga je met de prijs naar huis, maar er is een klein obstakel. Word je gestoken? Dan zul je langzaam in een eeuwige slaap vallen. Veel succes" We konden inderdaad een rode knop zien. We keken elkaar aan. Daarna begonnen we hard te rennen naar de knop. Uit het niets verscheen er plotseling een gigantische metalen schorpioen: ons kleine obstakeltje... We probeerden kalm te blijven en een oplossing te bedenken, maar de schorpioen gaf ons weinig kans. Hij stormde op ons af. Ik stak een hand op en hoopte dat ik dit ding ook kon temmen. De schorpioen stopte even en keek naar mijn hand. Het leek erop dat het me ging lukken. Plotseling schudde de schorpioen zijn hoofd en sloeg me met zijn staart tegen de muur. "je hebt geluk nummer 6, hij mag je. Jammer dat jij een hekel aan je vrienden heeft..." zei de stem weer. De schorpioen rende op mijn vrienden af en zwaaide met zijn staart Alice tegen haar hoofd. Haar ogen draaiden weg in haar oogkassen en ze viel bewusteloos op de grond. De schorpioen maakte de haak op zijn staart klaar en liet hem naar beneden storten om Alice af te maken, maar zoals het nummer al voorspeld had sprong Cindy bovenop Alice en doorboorde de haak Cindy. Cindy schreeuwde het uit van pijn. Ik schreeuwde ook van verdriet. Cindy stond op maar ze viel meteen weer om. De schorpioen keek weg van Cindy en keek naar de jongens, maar ze waren er niet meer. De schorpioen keek verbaasd om zich heen. Ik zocht de jongens ook. Plotseling zag ik ze bovenop de schorpioen zitten. Chris pakten een pijn en James trok een draad uit de schorpioen. Chris sneed de draad door en de schorpioen viel neer. Hij was stuk. Ik rende naar Cindy. Ze probeerde weer op te staan, maar viel weer. Ik ving haar op en liet haar op mij steunen. Het werd helemaal donker in de gang. Plotseling ging er een deur open en blies er een frisse wind naar binnen. "zodra je gaat slapen zul je je niemand herinneren van het spel. Jullie hebben gewonnen. Gefeliciteerd, winnaars" zei de stem. We liepen naar de deur. Zodra we een stap buiten zetten konden we zien dat er mensen op ons aan het wachten waren. Er rende een vrouw naar me toe die ik niet kende. Haar ogen waren gevuld met tranen en ze nam Cindy van me over. Ze legde haar voorzichtig neer op de grond en begon te huilen. We hurken allemaal naast Cindy. Ze had tranen in haar ogen. "dokter! Iemand! Help! Mijn dochtertje! Help! Iemand! Ze mag niet sterven! Niet nu!" schreeuwde de vrouw. Er kwam niemand. Ik keek Alice aan. Ze schudde haar hoofd. Er was niets dat haar nog kon genezen. Cindy keek naar de lucht. Ze was redelijk rustig. "ik wil slapen..." mompelde ze. "niet doen! Blijf wakker!" riep haar moeder. Cindy haar ogen begonnen langzaam dicht te vallen. Er was geen hoop meer voor haar. "Cindy, het komt allemaal goed... Je gaat maar David, je speciale iemand" zei ik huilend. Ze glimlachte. "dank jullie wel, voor alles" mompelde ze. "mam, ik ben een winnaar. Hopelijk ben je trots op me, je kan nu een mooi leven leiden. Ik hou van je" voegde ze daaraan toe. "lieverd, ik ben altijd al trots op je geweest... Ik had je nooit mee mogen laten doen" zei haar moeder. "jawel, mijn grootste droom is toch uitgekomen, jullie krijgen de prijs en zullen gelukkig zijn. Ik zal altijd bij je blijven, dat weet je. Niet fysiek, maar ik zal alle vreugde van jullie ook voelen. Het is nu tijd, ik hou van jullie" zei Cindy. Ze sloot haar ogen. Iedereen was aan het huilen. Alice luisterde of ze nog aan het ademen was. Ze schudde haar hoofd. Cindy's moeder pakte plotseling een pijl van mij en sprong bovenop Alice. "jij had moeten sterven! Het is allemaal jou schuld! Ik ga je vermoorden!" schreeuwde ze terwijl ze de pijl tegen Alice haar keel drukte. Ik duwde Cindy's moeder van Alice af en hield haar stevig tegen de grond geduwd. Ze schreeuwde dat ik haar los moest laten, maar ik liet haar niet gaan. "mevrouw! Rustig! Dit is niet wat Cindy gewild had!" zei ik. "hoe weet jij dat nou?!"
"Cindy is voor haar gestorven! Neem haar het leven niet af! Anders is ze toch voor niets gestorven?!" schreeuwde ik kwaad. Cindy's moeder begon rustig te worden. En ik liet haar los. Ik liep weg van haar. Ik draaide me naar haar toe en schreeuwde nog kwaad: "jij bent niet de enige die van Cindy hield! Wij missen haar ook!" ik barstte in tranen uit en rende weg van iedereen. Ik verstopte me ergens in een klein straatje. Plotseling zag ik Fleurtje achter me aanrennen. Ze bleef voor mij stilstaan. En zei een beetje bang: "gaat het een beetje?" Ik schudde mijn hoofd. Fleur liep naar mij toe en omhelsde me. "ik heb je gemist" zei ze. Ik veegde me tranen weg en zei dat ik haar ook gemist had. "kom je weer mee terug?" vroeg ze. Ik knikte en stond op. Fleurtje pakte mijn hand en we liepen terug. Mijn ouders en James stonden op mij te wachten. Ik omhelsde ze ook. En praatte een beetje met hen. Plotseling hoorde ik allemaal kreetjes van de mensen bij ons in de buurt. Ik draaide me om en zag dat Chris bewusteloos op de grond viel. Ik rende naar hem toe. Hij was op zijn buik gevallen. Ik schreeuwde van afschuw toen ik zag dat zijn nummer op zijn rug ook een 7 was en dat er een snee over zijn nek liep. "Alice!" schreeuwde ik. Alice kwam naar ons toegerend. En keek naar de snee op Chris' nek. "hij is licht gestoken door de schorpioen. De snee is niet diep. Misschien kan ik nog iets voor hem doen" zei ze met trillende stem. Plotseling kwamen er allemaal gewapende mannen die iedereen aan de kant duwden en ons pakten en uit elkaar trokken. We wilden protesteren maar we kregen allemaal een spuit in onze arm geduwd. Ik zag alles zwart voor mijn ogen worden.

Gaat Chris overleven? Wat gaat er verder gebeuren?
Bedankt voor het lezen!
Xxx Izabella