de winnaars

Hoofdstuk 5

De volgende ochtend werd ik gewekt door de zon die de grot binnenscheen. Ik rekte me uit. De wolf werd ook wakker en kwispelde meteen met haar staart. Kwispel... Dacht ik bij mezelf. Ik ging haar Kwispel noemen. Ik stond op en liep naar Christiaan. Hij keek me aan. De wonden zagen er niet veel peter uit. Al helemaal de wond op zijn been niet. De huid erom heen was helemaal rood. Het leek ontstoken. Dat was niet heel gunstig in deze situatie. Ik wekte James en Cindy. Het leek me een goed idee om vandaag een bad te nemen in de rivier. James en ik hielpen Christiaan weer op. We liepen naar de rivier hij was gelukkig niet heel ver weg. We legden Christiaan neer naast de oever. Ik waste eerst snel mezelf af. Daarna waste ik Christiaan's wonden. Het deed veel pijn zag ik, maar het moest schoon blijven. Toen ik klaar was met zijn wonden liet ik hem wat drinken. Ik sneed een stuk van zijn pak af en bond het om zijn wond op zijn been. Christiaan's gezicht vertrok weer van de pijn. Ik had zo veel medelijden met hem. Ik hoopte dat hij dit zou overleven. Nadat we allemaal een beetje schoon waren gingen we weer terug naar de grot. We maakten een kampvuur en Cindy ving wat dieren. We braadden het en dat was dan ons eten. Christiaan at niet. Het ging niet goed met hem. Dagen gingen voorbij. Christiaan's situatie werd met de dag slechter. We moesten nu echt hulp hebben anders zou hij dit niet overleven. Op gegeven moment weigerde Christiaan om mee te gaan naar de rivier, omdat hij dat niet meer aan zou kunnen. Er leek geen hoop meer voor hem. Op een dag was Cindy ook nog eens verdwenen. Ik had geen idee waar ze kon zijn. De situatie leek absoluut hopeloos... Als Christiaan niet zou sterven aan zijn wonden, zou hij sterven aan de honger. Op een dag leek het alsof dit zijn laatste dag zou zijn. Zijn adem stokte de hele tijd en het was onregelmatig. Soms stopte hij zelfs met ademen. Ik dacht elke keer dat dat zijn einde zij zijn, maar hij gaf niet zomaar op. Ik voelde zijn hand. Hij was ijskoud. Zijn hartslag was veel te langzaam en zijn wonden waren ver van genezen. Ik voelde mijn ogen vullen met tranen. Ik pakte Christiaan's handen. Ik wilde niet dat hij dood ging. Ik hield van hem... Besefte ik me. Christiaan's ogen gingen langzaam dicht. De tranen stroomden over mijn wangen. 'nee... Niet dood gaan...' smeekte ik hem. Hij tilde zijn hand op en legde hem op zijn wang. Ik zag dat hij zo dicht bij zijn einde was dat hij geen pijn meer kon voelen. Plotseling rende een onbekend meisje met een leren tas de grot binnen. Ik ging verdedigend voor Christiaan staan. Het meisje duwde me uit de weg. Ze was veel sterker dan ik dus ik viel om. Ik keek naar het meisje. Ze had een 3 op haar rug staan. Ik wist niet meer wat dat betekende. Even later kwam Cindy de grot binnenrennen. Ze rende naar me toe en zei dat het okay was en dat het meisje medicijnen had voor Christiaan. Het meisje hurkte voor Christiaan en opende haar tas. Ze haalde er een doek uit. De deed er een vloeistof op en depte op Christiaan's wonden. Christiaan leek het niet te voelen. Zijn ogen waren dicht. Het meisje liet Christiaan van een groene vloeistof drinken. Daarna kwam ze naar mij toe gelopen. Ze gaf me het doekje, de tube met de doorzichtige vloeistof en een pak met de groene vloeistof. 'doe dit dagelijks bij hem, misschien overleeft hij het dan nog' zei ze en ze liep weer weg. 'dat was Alice, een vriendin van mij en een goede genezer. Zij wil ook samenwerken met ons, maar als ze gewoon weggaat dan valt dat teveel op' legde Cindy uit. Ik knikte. Ik hoopte dat met de hulp van Alice Christiaan toch zou genezen. Ik liep naar Christiaan toe. Hij opende zijn ogen weer. Ik kon in zijn ogen zien dat de pijn weer terug was. Ik vond het vreselijk om hem in pijn te zien, maar het betekende ook dat hij wat verder weg was bij zijn einde. Dit gaf me een beetje rust. Ik ging naast Christiaan liggen. Ik sloot mijn ogen en viel in slaap.

Gaat Christiaan overleven? Wat gaat er verder gebeuren?
Bedankt voor het lezen!
Xxx Izabella