de winnaars

Hoofdstuk 23

De volgende ochtend schrok ik wakker door iemand die hard op de deur aan het bonken was. "Julia!!! Doe onmiddellijk die deur open!" schreeuwde mijn vader. Chris was ook wakker. Ik zuchtte en stapte het bed uit. Ik opende de deur en mijn vader stond met zijn armen over elkaar gevouwen, boos in de gang. "we moeten praten..." zei hij. "pap! Er is niets gebeurd... Kijk naar Chris! Hij heeft niet eens zijn shirt uit en..."
"Julia! We moeten praten! En zonder Chris! Laat hem je moeder maar helpen of zo!" schreeuwde hij. Chris liep de kamer uit en zei: "geen probleem, ik ga wel weer helpen" hij wendde zich tot mijn vader. "goedemorgen" zei hij vriendelijk. "doe maar niet zo zoetsappig Christiaan! Ik weet dat je niet zo onschuldig bent als je lijkt!" schreeuwde hij boos. "pap! Hij zei alleen goedemorgen! Doe eens een keer niet zo gemeen!" zei ik. Chris liep naar beneden. Mijn vader wendde zich tot mij. "je weet dat ik het niet leuk vind dat je bij hem blijft slapen!"
"maar waarom dan?!"
"Ik wil niet dat jullie nog een keer dingen gaan doen die jullie niet horen te doen!"
"maar we hebben helemaal niets gedaan!"
"Ik verbied je om hem ooit nog aan te raken!"
"pap! Dat is niet eerlijk! Ik dacht dat je hem eindelijk accepteerde!"
"ja, maar dat was voordat hij..."
"ik haat je! Zodra ik 18 ben ga ik hier zo snel mogelijk weg! En dan hebben jullie het recht niet meer om mij tegen te houden! Desnoods verhuis ik naar een andere planeet! Zolang ik maar nergens bij jou in de buurt hoef te zijn! Ben je nu blij?!" schreeuwde ik. Mijn vader's gezichtsuitdrukking veranderde in een klap. Ik wist dat ik dat niet had moeten zeggen, maar het boeide me niets meer. Hij had onterecht een hekel aan Chris en hij luisterde nooit naar ons. Als hij dat wel deed dan geloofde hij geen spat van wat we zeiden. Mijn vader begon met: "Julia, het spijt me..."
"nee! Ik wil het niet horen! Jij luisterd ook nooit naar ons! Of wel soms?"
"Julia..."
"dat dacht ik al! Ik wil je niet meer zien vandaag!" schreeuwde ik en ik rende naar buiten. Mijn moeder keek me geschokt aan en ik merkte dat Chris achter me aan ging. Ik rende naar het pleintje.

Chris haalde me al snel in. Hij legde een hand op mijn schouder. Ik stopte met rennen en Chris sloeg zijn armen om mij heen. Ik begroef mijn gezicht in zijn borstkas en begon te huilen van verdriet en woede. Chris aaide geruststellend met zijn hand over mijn hoofd. "je moet een beetje afkoelen Julia... Hij bedoelde het waarschijnlijk niet zo..." zei hij. Plotseling werden we ruw uit elkaar geduwd door een vreemdeling die naar een grote mensen rende en zich naar voren tussen de mensen probeerde te persen. Ik veegde snel mijn tranen weg en liep ook naar de mensen. Ik tikte iemand op de schouder om te vragen waar dit allemaal om ging. Hij draaide zich om naar mij en sloeg zijn hand voor zijn mond. "het zijn twee winnaars!" riep hij. Iedereen draaide zich om en ging aan de kant voor ons. Ik zag dat de groep mensen om een kleine tv stond. Ik kon nog niet eens zien wat er op de tv was, maar ik werd ineens overspoeld door herinneringen aan het spel. Ik herinnerde me alles weer. Chris ook. "we moeten ze helpen..." mompelde hij. Hij liep naar de inschrijflijst die dicht in de buurt van de tv was en pakte de pen. "Chris! Ben je gek geworden?" riep ik. "ja, maar deze mensen hebben hulp nodig! Wij zijn er al een keer uit gekomen! Ik kan het nog een keer doen! Hou mij alsjeblieft niet tegen..." ik schudde mijn hoofd. "nee, ik ga je niet tegenhouden. Ik ga mee" zei ik. Chris glimlachte en gaf me een kus op mijn wang. We schreven onze namen op de gigantische lijsten. Zo'n 70% van de namen was doorgekrast. Dood... Dacht ik bij mezelf. Toen onze namen voor de 2e keer op de lijst stonden werden we ruw een gebouw in geduwd. De mannen die dat deden duwde in het gebouw groene pakken in onze handen waar op de achterkant een grote 7 stond. We deden de pakken snel aan. We wachtten op de verdovende spuit, maar hij kwam niet. "red onze families" zei een van de mannen. We knikten. "we zullen zeker ons best doen" zei Chris. De mannen leidden ons naar een grote deur die rechtstreeks naar het bos leidde. "veel succes" zeiden ze. We liepen door de deur en de deur werd achter ons gesloten.

Hoe worden Chris en Julia verwelkomt door de spelers? Wat gaat er verder gebeuren?
Bedankt voor het lezen!
Xxx Izabella