de winnaars

Hoofdstuk 13

Ondanks de dood van David moesten we natuurlijk wel verder met onze reis, anders was David voor niets gestorven. Achter ons kwamen ook Alice, James en Chris aanrennen. Alice zag David's lichaam en viel flauw. Ze werd opgevangen door James. Chris liep naar me toe en legde een troostende hand op mijn schouder. Ik keek hem aan. Hij had zelf ook tranen in zijn ogen. Ik stond op en drukte me tegen Chris aan. Ik voelde zijn armen om mij heen. Hij legde zijn wang op mijn hoofd en probeerde me te troosten, maar dat lukte niet aangezien hij zelf ook begon te huilen. Nadat we allemaal een beetje rustig geworden waren bedekten we David met sneeuw en bedekten we de rode sneeuw om hem heen met witte sneeuw. We verzamelden de mooiste takken van de naaldbomen en legden ze op de sneeuw die David bedekte. Daarna was het tijd om verder te trekken.

De volgende dagen waren we erg stil en verdrietig over ons verlies. Vooral Cindy.

Na enkele dagen begonnen we weer kleine gesprekken te voeren. We wisten niet wat ons verder te wachten stond dus we konden beter van onze tijd met elkaar genieten.

Weer een paar dagen later kwam er eindelijk een einde aan het ijskoude bos. We zagen in de verte een grote grijze muur. We renden er heen. De muur was van ijzer. We konden nergens een deur vinden, dus gingen we langs de muur lopen om een deur te vinden.

Gelukkig duurde het zoeken naar een deur maar 3 dagen. Toen we de deur vonden hoopten we dat dit de uitgang zou zijn van het spel. De deur was gesloten, maar er zat een grote rode knop naast. We keken elkaar twijfelend aan. We wisten natuurlijk niet wat de knop zou doen, maar wat konden we anders doen. Chris stapte naar voren en drukte op de knop. Er kwam een zeer fel licht van de muur af dat ons dwong om onze ogen te sluiten. Toen het licht weer weg was. Opende we onze ogen en keken naar de deur. Hij was open. Achter de deur was een grote donkere leegte. Nog voordat we door de deur konden kwam er een grote lichtflits uit de lucht, precies boven Cindy. Haar hele pak begon licht te geven. Ik keek Chris vragend aan. "haar nummer verandert" zei hij zonder me aan te kijken. De straal verdween net zo plotseling als dat hij gekomen was. Ik rende naar Cindy toe die ons bang aankeek. Ze trilde terwijl ze zich langzaam omdraaide om haar nieuwe nummer te laten zien. Haar nieuwe nummer was... Nummer 7....

Oh nee... Gaat Cindy dit overleven? Is de deur inderdaad de uitgang van het spel? Wat gaat er verder gebeuren?
Bedankt voor het lezen!
Xxx Izabella