de winnaars

Hoofdstuk 24

Daar liepen we dan met z'n tweeën door het gevaarlijke bos van het spel. Voor de tweede keer, maar deze keer met een heel ander doel. De nummers 7 waren misschien niet heel leuk, maar als we gewoon goed opletten dan zou er niets hoeven gebeuren. Misschien veranderde ons nummer nog. Ik klikte met mijn tong en zoals ik al hoopte kwam Diamantje naar me toe rennen. Ik sloeg mijn armen om zijn hals en aaide hem. Ik had hem echt gemist. Chris klikte ook met zijn tong en ook zijn hert kwam naar hem toe. Ik sprong op de rug van Diamantje en we gingen op zoek naar spelers van het spel. Het duurde niet heel lang voordat we iets roods door de bosjes zagen rennen. Ze zag ons niet, dus we renden haar achterna, in de hoop dat ze ons naar het kamp zou leiden. Helaas raakten we haar na een tijdje kwijt. Ik keek goed om mij heen en realiseerde me dat ik vanaf hier zelf de weg naar het kamp wist. "volg mij" fluisterde ik tegen Chris en ik leidde hem naar het kamp.

Voor de ingang van het kamp zei ik regen Chris dat het me een beter idee leek dat hij alvast naar het jongens kamp ging. Chris knikte en vertrok naar het jongenskamp. Ik liep het meisjeskamp binnen.

Toen ik binnen was zag ik meteen een bekend gezicht. "Jane!" riep ik blij. Jane keek me verrast aan. "Julia?!" zei ze verbaasd. Ik liep naar haar toe. "waarom draag je groen?" vroeg ze. "ik kom jullie redden!"
"hoe wil je dat ooit doen?"
"het lijkt misschien moeilijk om te geloven, maar er is een einde aan deze arena! Geloof me ik ben er geweest!"
"waarom ben je dan terug?"
"om jullie te redden, Chris is nu de jongens aan het overtuigen en dan kunnen we met z'n allen winnen!"
"de jongens?! We kunnen ze voor geen goud vertrouwen, net als die Chris!"
"Ik heb samen met Chris al eerder gewonnen! Ik ben hier mijn leven aan het riskeren om jullie leven te redden. Of je mee gaat of niet is je eigen beslissing!"
"okay... Ik ga mee. Je kan daar de rest van de groep toespreken" zei Jane terwijl ze naar een grote stenen rots wees. "waar is Anne trouwens?" vroeg ik voordat ik naar de rots liep. "vermoord door de jongens..." zei Jane. "oh... Het spijt me zo erg..."
"jij kan er niets aan doen... Ga nu maar door met de spelers redden..." zei Jane. Ik knikte vriendschappelijk naar haar en liep richting de rots.

Toen ik bovenop de rots stond kwam de hele groep eromheen staan met verbaasde gezichten. Ik vertelde het hele verhaal en ik hoorde overal twijfelend gemompel. Al gauw vormden er twee groepen. De ene groep kwam twijfelend dichterbij en één van hen riep: "wij doen mee!" De andere groep liep verder weg van de rots en gingen met elkaar overleggen. Na een tijdje liepen ze ook naar de rots en zeiden: "wij doen ook mee!"
"volg mij!"riep ik en ik liep met de groep achter mij aan het kamp uit. Ik liep naar het beekje en ik hoopte dat ik Chris daar tegen zou komen met de jongens. Al gauw zag ik dat Chris daar inderdaad was en hij had een hele groep jongens achter zich. Er hing meteen een gespannen sfeer tussen team rood en team blauw. We vertrokken richting de woestijn. We hadden genoeg eten en drinken op zak voor een maand. Dat zou genoeg moeten zijn. We verplaatsen veel langzamer met een grote groep dan dat we verplaatsen met z'n vijven.

Na een paar uur hadden we de woestijn bereikt. We sloegen ons kamp op in de buurt van de grens tussen het bos en de woestijn. De meeste meisjes wilden hun kamp heel ver weg van de jongens. En de meeste jongens wilden hun kamp ver weg van de meisjes. Er waren echter wel kleine groepen jongens en meisjes die al wel een beetje met elkaar op konden schieten. Zo ontstonden er drie kampen: een jongenskamp, meisjeskamp en een gemixt kamp. We hadden gedineerd en de jongens en meisjes kampen gingen slapen. In het gemixte kamp werd gezellig gepraat over het winnen van het spel en over elkaars verschillen. Chris en ik werden ondervraagd over hoe de overwinning was en heel veel tienermeisjes wilden natuurlijk weten of we verkering hadden. Wanneer we dan "ja" zeiden begonnen ze te giechelen. Wij begonnen ook te lachen en legden ze uit dat het okay was om verliefd te zijn, omdat we nu toch een groot team waren. Na een tijdje werd iedereen moe en gingen we slapen.

Zullen de jongens en meisjes elkaar ooit accepteren? Wat gaat er verder gebeuren?
Bedankt voor het lezen!
Xxx Izabella