Rywale (SasuNaru)

Rywale - rozdział 15

Naruto siedział w kuchni, czekając, aż zagotuje się woda na kawę. Dzień był naprawdę męczący, niskie ciśnienie powodowało senność i jakieś dziwne otępienie. I jeszcze ten deszcz, który padał od wczorajszego wieczora. Nie wiedział, co ma ze sobą zrobić, od czasu treningu miał dziwne wahania nastrojów. Raz przechodziły go dreszcze przyjemności na wspomnienie pocałunku, innym razem siadał na łóżku, podkulając nogi i nie mogąc wyrzucić z głowy ponurych myśli o tym, że Sasuke sobie z niego żartuje. Oparł głowę na rękach, wzdychając ciężko. Że też akurat w ten piątek zajęcia musiały być odwołane. Dzisiaj była sobota, więc nie widział chłopaka już prawie dwa dni. Dwa długie dni. Naruto z przerażeniem zdał sobie sprawę, że zaczyna zwyczajnie tęsknić za widokiem czarnowłosego drania, który działa na niego jak narkotyk i swoim dotykiem przyprawia o palpitacje serca. Wstał i zalał kawę wrzątkiem. Leniwie sięgnął do lodówki po mleko, zdając sobie sprawę, że zostało go ledwo co. Przez te nieustanne rozmyślania już zaczynał zapominać o takich prozaicznych rzeczach, jak sprawdzenie stanu lodówki. Mruknął coś pod nosem i wlał resztkę mleka do kawy, próbując po chwili. Nie była najgorsza. Przytłumiony dzwonek telefonu rozległ się gdzieś z pokoju. Powlókł się w tamtą stronę i sięgnął do plecaka, szukając komórki, po chwili jednak przypomniał sobie, że zostawił ją w bluzie. Chwycił telefon, spoglądając na wyświetlacz: Kiba. No tak, a on miał nadzieję, że może... Westchnął, naciskając zieloną słuchawkę.

– Kiba? – zabrzmiało to jakoś smętnie.

– Naruto! – krzyk przyjaciela sprawił, że musiał odsunąć telefon od ucha. – Co robisz?

– Właściwie to nic – odpowiedział zgodnie z prawdą, patrząc beznamiętnie na napój w kubku.

– Idziemy gdzieś na piwo? Shikamaru ma randkę, a ja się nudzę.

Naruto usiadł na łóżku. Nie miał ochoty nigdzie dzisiaj wychodzić, zresztą w takim nastroju nie byłby dobrym towarzyszem do picia. Ciągle myślałby o Sasuke, a po kilku piwach zrobiłby jeszcze coś głupiego. Na przykład zadzwoniłby do niego i bełkocząc, nagadałby mu, co o tym wszystkim sądzi. I że za nim tęskni jak jakiś kretyn, mimo że nie widział go zaledwie dwa dni. I że...

– Jesteś? – głos Kiby przypomniał mu o sobie.

– Tak, jestem, ale wiesz, nie chce mi się dzisiaj. Ta pogoda... – Wymyślił dość głupią wymówkę. No bo w czym niby przeszkadzał deszcz, skoro przyjaciel chciał z nim posiedzieć w jakimś lokalu.

– Oj tam pogoda – ten zaczął marudzić, nie dając się spławić.

Naruto oparł się o poduszki, przymykając oczy. Kiba ciągnął swój monolog, mający na celu przekonać go do zmiany zdania, ale słowa nie do końca docierały do jego świadomości. Znów pomyślał o Sasuke i o tym, jak ostatnim razem skończyło się picie piwa. Pamiętał jego twarz blisko swojej, czarne oczy błyszczące w jakiś taki niesamowity sposób i słowa: „Tym razem skup się". Ich pierwszy prawdziwy pocałunek był niezwykłym przeżyciem, Uchiha pokazał mu, co to znaczy namiętność...

– Naruto! – wrzask wyrwał go z zamyślenia. – Mówię do ciebie!

– Kiba? – wymamrotał nieprzytomnie. – Kiba ja... wybacz, naprawdę dzisiaj nie mam nastroju – rzucił przepraszająco i nie słuchając już narzekania, rozłączył się. Wiedział, że przyjaciel mu tego nie daruje, ale nie mógł już go dalej słuchać. Schował twarz w dłoniach. Przyjemne dreszcze mieszały się z wściekłością i poczuciem niepewności. Sasuke nie może sobie z nim pogrywać w ten sposób. Musi z nim porozmawiać, bo zwariuje. Musi z nim porozmawiać teraz! – podjął decyzję w jednej chwili. Nie zastanawiając się już nad niczym, odstawił kubek z kawą na nocną szafkę, po czym zerwał się z łóżka, chwycił z wieszaka kurtkę i wyszedł z mieszkania. Na klatce schodowej minął sąsiadkę z naprzeciwka, ale tym razem tylko pozdrowił ją i zbiegł na dół. Wiedział, że to, co zamierza, jest głupie, ale czuł, że inaczej nie wytrzyma. Czasami człowiek ma świadomość, że musi zrobić coś nieodzownie, już, teraz i dla Naruto taki moment nadszedł właśnie dzisiaj. Wybiegł przed drzwi klatki schodowej, ubierając kurtkę i dopiero teraz orientując się, że wziął tę bez kaptura. Lało jak z cebra, a on, jak jakiś głupek, będzie szedł w tym deszczu. Jednak nie zamierzał się wracać. Jeżeli by to zrobił, to zapewne ogarnęłyby go wątpliwości i ostatecznie uznałby, że lepiej zostać w domu i pogadać kiedy indziej. Dlatego właśnie, skoro już podjął decyzję, nie zważając na nic ruszył przed siebie. Co chwilę musiał przeskakiwać kałuże, ale w tym momencie nie liczyły się takie detale.