My Genie

Chapter 28: Penalty

Chapter 28: Penalty

Lexi Ayriss

I could feel the warmth of his body through the fabric. I could feel his two arms squeezing me tightly against his chest. I could hear the continuous beating of his heart.

He was breathing. He was alive. We we
re alive.

Maluha-luha akong humilig sa dibdib niya. I just encountered death awhile ago. It scared me that I could not even move my body. I would be burning now if Ken was not with me. Malapit na akong mamatay. Isang ingay ang lumabas sa bibig ko. I started crying. My body was shaking slightly because of the unforgettable fear.

"Shh, I'm here," he whispered.

Naramdaman ko ang paghigpit ng kanyang yakap. His soothing voice gave me comfort and relief. He was trying to ease my fear and suffering. I felt secured on his arms. Parang walang makakagalaw at makakapanakit sa akin hangga't nasa mga bisig niya ako. Parang nasa isang panaginip ako. Isang panaginip na gugustuhin kong manatili.

Kumalabog ang dibdib ko. This strange feeling again. I wonder, what is this?

Halos ilang minuto kaming ganoon bago ako tumahan sa kaii
yak. Doon ko lang din napansin ang paligid. No street lamps, no burning car and no Isha. We were no longer at that gloomy street. Nasa isang closed area na kami at nasa harap kami ng isang pinto. Then I realized what happened after the illuminating light. He did teleportation to skip that attack.

"Are you okay now?"

Muli kong narinig ang boses ni Ken. Napaangat ako ng tingin sa kanya. Muling bumalik ang mga alaala ng nangyari kanina. Mas luminaw ito sa isipan ko. Isha attacked us. Ken saved me. He hugged me. I cried on his chest. On his arms! Crap! Bigla akong humiwalay kay Ken. Nagulat naman siya sa ginawa ko.

"Is there something wrong? Are you hurt?" nagtatakang tanong niya.

"N-no," sabi ko habang umiiling.

That was awkward. I let my guard down and got caught of the flow. First time kong umiyak nang ganoon sa harap ng lalaki at habang nakayakap pa. Baliw na ata ako, pero hindi, nadala lang ako no'n ng takot. Tama dahil lang iyon sa takot.

"Are you sure?"

Tumango na lamang ako, iniiwasan kong tumingin sa kanya. Nagpalinga-linga ako sa paligid.

"Where are we?" tanong ko.

We were standing in a hallway and I saw an elevator at the end. Condominium ba 'to?

"In my place," he answered.

Hindi na masyadong nakakagulat. Isa nga siyang genie pero namumuhay pa rin siya nang normal katulad ng isang ordinaryong tao. Nakakaramdam ng gutom at antok. Kailangan niya rin ang mga basic needs. Kahit nga si Tyler, may magarang bahay at talagang nag-aaral pa sa kolehiyo. Ilang taon na kaya si Tyler?

Natigilan ako nang biglang mawalan ng balanse si Ken. Agad akong lumapit at inalalayan siyang hindi matumba. Napapikit siya nang mariin at napahawak sa gilid ng ulo niya. Nanghihina siya.

"Ken, okay ka lang?"

Nag-aalala akong napahawak sa mukha niya at ihinaharap sa akin. Hinawakan ko ang ulo niya. I was presuming it was throbbing in pain. He used too much of his powers earlier and it drained his own strength.

"Yeah, I'm okay," nahihirapan niyang sagot.

Sinubukan kong hilutin ang parte na iyong hinahawakan niya. Sumasakit ang ulo niya. Tumama ba ang ulo niya kung saan? Masyado akong focus sa ginagawa ko kaya hindi ko napansin na kanina niya pa pala ako pinagmamasdan.