Przyjaciel Mojego Brata

43

Wszyscy siedzimy już w samolocie. Emily jest podekscytowana lotem, ale miała wielkie pretensje, że musimy wyjeżdżać, bo nie chce zostawiać Brayana. To urocze. Ja natomiast zwiajam się z nerwów. Tylko Amelia widziała moje dziecko i tylko ona jest na to przygotowana.

- Ros? - z myśli wyrwał mnie Cody.

- Tak?

- Nie denerwuj się, wszystko będzie dobrze.
- Czy ty naprawdę w to wierzysz? Co ma być dobrze? Nagle Alan dowie się i pozna swoją córkę, której i tak nie chcę. Emily pozna swojego ojca i dowie się, że jest dupkiem i nie chce jej znać.

- Jesteś pewna, że on jej nie chce?

- Tak. On jest zbyt zajęty dzieckiem z Jessicą.

- Ona...

- Nic nie mów na jej temat. Nie chcę tego słuchać.

- Macie sobie dużo do wyjaśnienia.

- Czy ty myślisz, że ja mam zamiar z nim rozmawiać?

- A wytrzymasz miesiąc w jednym domu z nim bez wymienienia żadnego zadania?

- Ja mam z nim mieszkać?!

- Nic się nie zmieniło. Mimo, że jestem zaręczony z Viki, Alan dalej wynajmuje u mnie pokój.

- Nie mam zamieru mówić mu, że Emily jest jego córką. Po tym wszystkim nie zasłużył nawet na miano ojca mojego dziecka.

- Przemyśl sobie to wszystko.

- Myślę o tym od czterech lat. Nic więcej się tu wymyśleć nie da.

- Mamusiu - dziewczynka przebudziła się, w przeciwieństwie do mnie przespała prawie całą drogę - Gdzie ty lecimy? Ja dalej nie wiem.

- Do cioci Amelii.

- Ciocia Amelia! Tak!

- Amelia wie o niej? - wtrącił mój brat.

- Dowiedziała się na twoich urodzinach..

- Mamoo, a czy tam będzie tatuś? - nie wiem dlaczego mała tak często ostatnio pyta o tatę.

- Tak - znów odezwał się Cody, a ja popatrzyłam na niego jakbym chciała go udusić.

- Super! Zapytam się go czemu nie jest z nami i czemu mamusia cały czas przez niego płacze. A skąd będę wiedzieć który Pan to mój tata?

- Sądzę, że będziecie podobni. Ale musze powiedzieć ci coś na uszko, żeby wujek nie słyszał - Emily pochyliła się bliżej mnie - Zrobimy tacie taką niespodziankę, dopóki on nie powie, że jest twoim tatusiem ty nie możesz nic powiedzieć, dobrze? Zobaczymy czy zgadnie, że taką słodka dziewczynka jest jego córeczką - pokiwała głową na znak, że zgadza się na mój pomysł.

Teraz tylko minuty dzieliły mnie od zobaczenia wszystkich moich znajomych i Alana. Czułam, że zaraz zwymiotuje z tych nerwów. Muszę uwierzyć Cody'emu, że wszystko będzie dobrze. Tylko to nie jest takie łatwe. Samochód zatrzymał się przed domem, ale nie mogłam wysiąść. Jakaś blokada sprawiła, że nie byłam w stanie pociągnąć za klamkę.

- Rose, spokojnie, jestem tutaj.

- Wiem, dziękuję. To co Emily? Idziemy do cioci Ameli?

- Tak!

I wysiadłam z samochodu. Muszę być silna, dla mojego dziecka. Ona nie wie dlaczego jej tata z nami nie mieszka, chodź nie raz o to pytała. Nigdy nie byłam gotowa z nią o tym porozmawiać. Śmieszne, mam dwadzieścia jeden lat, a nie potrafię pogodzić się z tym co się kiedyś stało. Mam świetną pracę, cudowną córkę, życie jak osoba dorosła, a jednak emocjonalnie zachowuje się jak zraniona nastolatka. Muszę coś z tym zrobić. Podczas tej wizyty nie pozwolę się zranić ani skrzywdzić. Nie ulegne mu, nie pozwolę na żadne bliższe spotkanie. Gdybym mu na to pozwoliła, zniszczyłby mnie, po raz kolejny.