Jongensinternaat

- D1 | NINETEEN -

"Het komt wel goed." zegt de stem. Ik weet niet bij wie ik ben want ik ben nog steeds aan het huilen. Het is wel al wat beter, maar mijn blik blijft wazig. "Ik dacht dat hij anders was." zeg ik snikkend. "Waarom word ik altijd bedrogen."

Ik zie weer wat beter. Het is heel stil. Jaden zit naast me sussende woordjes te zeggen. Ik stop eindelijk met huilen. "Bedankt." zeg ik zacht. Ik ben bang als ik te luid ga praten dat er weer tranen komen. "Wat is er eigenlijk gebeurd?" vraagt hij bezorgd. Ik dacht dat hij mij niet mocht en dat hij super gemeen was. Ik heb me erg in hem vergist.

Als ik rond kijk in zijn kamer, zie ik maar een bed. "Heb je geen kamergenoten?" vraag ik. "Nee." zegt hij simpel. Hoezo krijgt hij een kamer alleen maar ik, een meisje, moet op een kamer met drie jongens slapen?

Ik denk dat ik hem een uitleg verschuldigd ben. Hij heeft me getroost en ik vertrouw hem nu wat meer daardoor. "Grayson gaat al meer dan een maand vreemd." fluister ik. Hij is verrast, dat is duidelijk. "Wow, dat had ik echt niet verwacht." zegt hij even zacht als mij.

"Ik moet maar eens gaan." zeg ik na een tijdje stilte, een fijne stilte. "Oh, oké. Ik zie je straks wel bij het avondeten." zegt hij. "Hoe laat is het nu?" vraag ik al stappend naar de deur. "Drie uur." zegt hij. Wow, ik heb langer dan een uur zitten huilen. "Sorry." zeg ik. "Waarvoor?" "Voor je tijd te verdoen." "Dat is niet erg. Je had dit niet verdient." zegt hij terwijl ik de deur sluit.

Ik weet niet waar ik nu naar toe moet. Het is nog twee voor we mogen gaan eten. School is ook net uit, niet dat ik in die twee laatste uren ging zitten. Ik kan niet naar mijn kamer want daar is Grayson waarschijnlijk ook. Ik heb geen plaats meer hier. Ik kan zelfs niet naar huis gaan want mijn ouders zijn toch niet thuis.

Ik loop naar buiten en ga op de tribune aan het voetbalveld zitten. Ik pak mijn telefoon en open hem. Het eerste wat ik zie is mijn achtergrond, waarop Grayson en ik aan het kussen zijn. Als het een keertje was kon ik hem misschien nog vergeven, maar langer dan een maand. Nee dat is onvergeeflijk. Na twee jaar single te zijn gebeurd er gewoon hetzelfde als de laatste keer. Ligt de fout bij mij?

Ik herinner me weer waarom ik mijn telefoon had genomen en bel Yara op, zij zal me wel begrijpen. Ik krijg meteen haar voicemail. Fijn haar telefoon is oftewel plat oftewel staat hij af.

Ik bel Haley op dan op. Ze neemt meteen op. "Hey Star." zegt ze vrolijk. En dan begin ik weer te huilen. "Wat is er gebeurd?" vraagt ze ongerust. "Het is weer gebeurt. Hij bedriegt me al langer dan een maand." zeg ik tussen de tranen. Ik weet niet eens zeker of ze me kan verstaan. "Meisje toch." zegt ze sussend.

Ik lach even om wat ze tegen me zegt. Alleen haar moeder zegt dat tegen mij. Omdat mijn ouders vaak weg waren toen ik klein was, sliep ik vaak bij Haley. Haar ouders werden een soort tweede gezin voor mij.

We praten nog een beetje en dan moet ze weg want Scott komt haar ophalen om naar de film te gaan.

Ik kijk hoe laat het is. Vier uur. Ppff nog een uurtje. Ik verander mijn achtergrond naar eentje waar 'SUPRISE B*TCH!' op staat. Daarna verwijder ik alle foto's van ons tweeën. Ik weet nog alles waarvan ik me de vorige keer beter van ging voelen, maar nu voel ik me nog even gebroken. Niks helpt.

Ik sta recht en dwaal wat rond in de school, tot eindelijk de bel gaat voor het avondeten. Ik loop de kantine in en mijn vrienden kijken me allemaal aan van waar ze zitten.

Ik steek iedereen voorbij en ga vooraan in de rij staan. Ik geef nu echt niks om andere dingen. Ik ga niet bij de jongens zitten, maar bij Jaden, Austin, Noah, Brian en Zack. Ze kijken elkaar even aan maar zeggen niets.