Jongensinternaat

- D2 | TWENTY THREE -

p.o.v. Starlett

Er komen mensen onze kamer binnen gestormd. Ik knijp mijn ogen dicht tegen de felle zaklampen waarmee ze in ons gezicht schijnen. "Starlett Micheals en Aaron Woods?" vraagt een vrouw. "Ja." zegt Aaron voor ons tweeën. "Wij zijn van de politie. We gaan jullie weer naar huis brengen." vertelt ze ons. 

We gaan allebei enthousiast het bed uit. Bij mij gaat het wel iets moeilijker omdat ik nog steeds heel veel zeer heb van de slagen die ik gekregen heb. Aaron snelt naar me toe om me te ondersteunen. Steunend op zijn schouder volgen we de agenten naar buiten. 

"Waar zijn Yara en Jeremy?" vraag ik. "Zij zijn al naar buiten gebracht." zegt een man. 

We gaan het gebouw uit en vanbuiten ziet het er verlaten uit. Austin komt op Aaron en mij afgelopen. 

"Oh god, Star! Wat hebben ze met jou gedaan?" vraagt hij bezorgd. "Ik heb een paar klappen geïncasseerd." zeg ik met een flauwe glimlach. 

Samen brengen ze me naar de ziekenwagen die klaarstond voor ons. "Wie gaat er mee?" vraagt de man van het ziekenwagen. "Ik ga wel mee." zegt Aaron. 

Ik loop samen met Aaron het internaat weer in. De anderen waren al teruggegaan en Yara en Jer zijn hun kinderen gaan ophalen. Ik ga - nog steeds - met de hulp van Aaron naar mijn eigen kamer. 

Mijn moeder en vader zitten allebei op mijn kamer te wachten. "Star." zegt mijn moeder wanneer ze me ziet. "Oh meisje toch." Ze komt naar me toe en neemt me over van Aaron. "Wie heeft dit gedaan?" vraagt mijn moeder. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik kan toch moeilijk zeggen: de vader van Nathan en de nonkel van James wou wraak omdat ik zijn zoon en neefje vermoord heb! Daarom zwijg ik gewoon. 

"Waarom zijn jullie hier eigenlijk? Het is niet alsof jullie nu opeens bezorgd om me zijn." vraag ik nors. Ze zijn ook niet komen kijken toen ik in het ziekenhuis lag, dus waarom zouden ze nu ineens wel bezorgd zijn? 

"Starlett, het zijn nog steeds je ouders." komt Aaron voor mijn ouders op. "Nee Aaron, ze heeft gelijk. We zijn ook niet komen kijken toen je bijna dood was gegaan. Je vader en ik hebben daar allebei spijt van." verontschuldigt mijn moeder zichzelf en mijn vader. Ik kijk ze niet aan. Ik vertik het hen nu te vergeven. Ik zal tijd nodig hebben om het te vergeven. "We begrijpen het." Ze gaan allebei de kamer uit zodat ik alleen nog met Aaron ben. 

Ik kan me niet langer sterk houden en begin te huilen. Aaron neemt me in zijn armen. Mijn hand gaat naar de ring die ik aan een ketting om mijn hals heb hangen. "Het komt wel goed. Zullen we nu iets gaan eten? Want ik heb echt heel veel honger." stelt hij voor. Hij neemt mijn hand en begeleid me de kamer uit. 

Als we onderweg zijn naar de kantine, zie ik mijn ouders nog met de directeur praten. Aaron struikelt en omdat ik niet oplet val ik op hem. Onze gezichten zijn op nog geen tien centimeter van elkaar. Zonder er bij na te denken druk ik mijn lippen op die van hem. Hij kust me terug. Daar liggen we dan al zoenend op de grond.