50 μέρες {TYS17}

Ημέρα 8η

Όσο εύκολη κι αν της φαινόταν η 8η αποστολή, διαισθανόταν ότι κάτι υπήρχε από πίσω. Πάντα κάτι θα υπάρχει. Τώρα όλοι στην εφαρμογή θα έβλεπαν και θα ήξεραν πως η Αλιονα Βινιτσκα ήταν πια μια "φάλαινα". Ένιωθε ντροπή κι ας μην είχε δημοσιεύσει το status ακόμα, ένιωθε πως την παρακολουθούν χιλιάδες μάτια. Υπερβολές, μα κι εκείνη ήταν υπερβολική από μόνη της.

Φόρεσε γρήγορα μια ζακέτα για να μη φαίνεται το καινούριο της απόκτημα στο χέρι και κατέβηκε να δει τι κάνει ο Φιοντορ. Ήταν εκεί, στο σαλόνι έβλεπε την αγαπημένη του εκπομπή.

-Αδερφούλη, να σου πω;

-Τι θες;

-Γίνε λίγο πιο ευγενικός αρχικά. Για να έρθω εδώ, να έχω αυτό το σοβαρό ύφος και να θέλω να σου μιλήσω πάει να πει, πως υπάρχει κάτι σοβαρό και θέλω να με ακούσεις. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσεις. Είσαι πια άντρας, δεν είσαι κανένα πεντάχρονο πιτσιρίκι, νομίζω ξέρεις να ακούς.

-...

-Λοιπόν. Πριν λίγο με ρώτησες που είναι ο μπαμπάς. Θυμάσαι; Στο νοσοκομείο, με ρώτησες. Νομίζω ότι πρέπει επιτέλους να σου δώσω μια απάντηση, για να ξέρεις κι εσύ τι γίνεται, γιατί όπως είπα δεν είσαι πια μικρός, αλλά άντρας.

-Τι έγινε; Είναι στο νοσοκομείο, ο μπαμπάς; Είναι καλά;

-Μη με διακόπτεις. Και όχι, δεν είναι καλά. Τώρα αμέσως θα μάθεις την αλήθεια, Φιοντορ, έτσι κι αλλιώς αν δεν στη πω εγώ, θα την μάθεις μόνος σου αργότερα. Καλύτερα από την αδερφή σου. Ο μπαμπάς, είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, δεν ξέρω πως ακριβώς θα μας πούνε στο νοσοκομείο. Το θέμα είναι, ότι χτύπησε πολύ σοβαρά, τόσο σοβαρά που..., εκεί η Αλιόνα σταμάτησε.

Ο μικρός την κοιτούσε, με τα ματάκια του να τρέχουν, γεμάτος αγωνία.

-Πέθανε ο μπαμπάς;

Εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.

-Είναι στον ουρανό τώρα και... μας βλέπει. Θα μας προσέχει πάντα ο μπαμπάς, Φιοντορ, έστω από μακριά, σαν φύλακας άγγελος. Θα μας αγαπάει από μακριά.

-Μα εγώ δεν θέλω να με αγαπάει και να με προσέχει από τον ουρανό! Θελώ να έρθει εδώ, στο σπίτι! Θέλω να τον δω για να του δείξω το καινούριο παιχνίδι μου στο playstasion, να δούμε μαζί μπάλα! Θέλω να μου πει, μπράβο γιατί χθες πήγα πολύ καλά στο τεστ της Γλώσσας, να με πάει στον φίλο μου τον Ντιμιτρι. Που είναι, Αλιόνα, γιατί έφυγε; Γιατί ο Θεός, παίρνει μόνο τους καλούς;, ούρλιαξε ο δεκάχρονος αδερφός της με τα δάκρυα να τρέχουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια του.