50 μέρες {TYS17}

Εισαγωγή

Μάρτιος 2017

-Παράτα με ρε μαμά! Βαριέμαι να μαζέψω τα παιχνίδια του Φιοντορ!

-Και ποιος θα τα μαζέψει; Έχω τόσα πολλά να κάνω, να μαγειρέψω, να απλώσω τα ρούχα, να σιδερώσω! Κάνε κι εσύ κάτι, μη κάθεσαι όλη μέρα στο κινητό, κορίτσι μου. Αλιόνα; Ακούς που σου μιλάω; Κλείσε αυτό το μαραφέτι!

-Αμάν, σταμάτα.

-Κοίτα τη, κοίτα τη! Σαν βόδι έχεις γίνει συνέχεια τρως και τεμπελιάζεις, δεν προσφέρεις πουθενά, εδώ πέρα. Άντε να τελειώσεις το λύκειο, να πας να δουλέψεις, βαρέθηκα να σε βλέπω συνέχεια στο κρεβάτι ή στον καναπέ.

-Εντάξει, εντάξει μη φωνάζεις μαμά! Πάω να μαζέψω τα παιχνίδια του αδερφού μου, αν και σου έχω πει χίλιες φορές πως κανονικά θα έπρεπε να μαζεύει ο καθένας τα πράγματα του. Είναι πια δέκα χρονών, δεν είναι μωρό να μην καταλαβαίνει!

-Αλιόνα, σταμάτα να αυθαδιάζεις.

Η 15χρονη Αλιόνα της γύρισε επιδεικτικά τη πλάτη, αδιαφορώντας για τα λόγια της. Η μαμά ήταν πάντα υπερβολική σε όλα, μερικές φορές προσβλητική, αν άνοιγε το στόμα της ξεχνούσε και να το κλείσει. Πως να τα βάλεις με την κυρία Ελίνα, εδώ ο μπαμπάς δεν μπορούσε.

Ακριβώς δίπλα, στο κομοδίνο μια καφετί κορνίζα, με φωτογραφία από το 2012. Εκείνη ήταν δέκα και ο Φιοντόρ 5. Δεξιά και αριστερά, η μαμά- Ελίνα και ο μπαμπάς- Γκρέγκορι. Είχαν βγει στη Μόσχα, ήταν καλοκαίρι τότε. Στις διακοπές τους αυτός ήταν ο συνηθισμένος προορισμός, που λεφτά για κάτι καλύτερο; 

Χαμογελούσαν λοιπόν και οι τέσσερεις, φαινόντουσαν μια δεμένη, ευτυχισμένη οικογένεια. Πριν από καιρό όντως ήταν.

Η οικογένεια Βίνιτσκα έμενε σ' ένα ορεινό χωριό της Ρωσίας, τη Στάραγια Λάντογκα. Λίγο πιο πέρα ο ποταμός Βολχοφ, μη φανταστείτε κάτι το φοβερό, στην Αλιόνα όμως άρεσε πολύ.

Δεν είχε βάθος ήταν ένα απλό ποτάμι στη περιφέρεια του Λένιγκραντ. Της άρεσε να περπατάει εκεί, αυτό το μέρος της έδινε ένα αίσθημα γαλήνης  γαλήνη, που πραγματικά τις τελευταίες μέρες το είχε ανάγκη. 

Και γιατί το είχε; Γιατί τα συναισθήματα ενός εφήβου στην ηλικία 15-16 ετών είναι υπερβολικά. Η Αλιόνα, είχε αυτό που λέμε τάσεις αυτοκτονίας, αυτοτραυματιζόταν, νομίζοντας πως είχε πέσει σε κατάθλιψη. 

Ήταν ανώριμη, υπερβολική, πίστευε πως μπορούσε να βρει διέξοδο μέσα από τις χαρακιές. Ότι έκαναν και αρκετοί έφηβοι δηλαδή... μόνο που αυτή, ενδόμυχα το έκανε επειδή είχε γίνει κάτι σαν "μόδα". Δεν το ΄ένιωθε', ούτε είχε πέσει πραγματικά σε κατάθλιψη.