50 μέρες {TYS17}

Ημέρα 19η

Δεν είσαι παιδί μας...
Η κουβέντα αυτή αντηχούσε μέσα στο μυαλό της, κάνοντας έναν τρομερά εκκωφαντικό θόρυβο. Που μόνο εκείνη άκουγε.

Ψέματα ήταν όλα λοιπόν; Κι η ζωή της ψέμα ήταν; Όχι, όχι αυτό δεν μπορούσε να το δεχτεί! Εκείνοι οι άνθρωποι την μεγάλωσαν με αγάπη κι ας μην ήταν κόρη τους. Ήξερε πως δεν έχει τόση σημασία το ποιος σε φέρνει στον κόσμο, αλλά το ποιος σε μεγαλώνει μα εκείνη ήθελε να μάθει για τους βιολογικούς της γονείς.

Τους βιολογικούς της γονείς... ακόμα δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει.

Πίσω από την κλειστή πόρτα εκείνη υπέφερε, χωρίς να μιλά ενώ ακριβώς από κάτω βρισκόταν η 'μητέρα' της μαζί με τον αδερφό της, ήταν στο σαλόνι κι έβλεπαν τηλεόραση εντελώς αμέριμνοι.

Πάτησε το play ξανά για να ακούσει και την υπόλοιπη ηχογράφηση.

Ήταν μια περίοδος πολύ δύσκολη για μας, καθώς είμασταν παντρεμένοι έξι χρόνια κι ακόμα δεν είχαμε κάνει παιδί. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι κανείς από τους δύο μας δεν είχε πρόβλημα, μπορούσαμε κι οι δύο να τεκνοποιήσουμε. Όμως αυτό άργησε πάρα πολύ. Βγάλαμε βιαστικά συμπεράσματα, πιστέψαμε πως ήταν θέλημα Θεού να μην κάνουμε ένα δικό μας παιδί, αλλά αυτό δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορέσαμε ποτέ να το δεχτούμε. Κι έτσι αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε ένα! Πήγαμε στην πόλη, σ' ένα ίδρυμα με παιδάκια που οι γονείς τους τα είχαν εγκαταλείψει για τον έναν ή για τον άλλον λόγο, δεν έχει σημασία. Κι εκεί...σε είδε η μαμά. Ήσουν μόλις δυο ετών. Καθόσουν μόνη σε μια γωνία, τόσο ήρεμη και όμορφη. Η υπεύθυνη του ιδρύματος μας αποκάλυψε πως μια νύχτα του χειμώνα σε άφησε στα σκαλιά η μητέρα σου, η βιολογική. Την είδε η ίδια να σε αφήνει, από το παράθυρο της και φώναξε στην γυναίκα. Όμως εκείνη εξαφανίστηκε αμέσως μέσα στη νύχτα. Ήταν πολύ νέα Αλιόνα, έτσι μας είπε η υπεύθυνη. Μάλλον γι' αυτό σε άφησε. Μην το ψάξεις περισσότερο κόρη μου, δεν θα βρεις άκρη. Μπορεί η μητέρα σου να μην είναι καν Ρωσίδα, μπορεί να είναι ξένη. Εγώ σου είπα την αλήθεια, αλλά τα βράδια δεν θέλω να τυρρανιέσαι, να το σκέφτεσαι πολύ και να ψάχνεσαι. Ασ' το απλά, προσπάθησε να το ξεχάσεις. Σ' αγαπάμε πολύ παιδί μου. Κατά βάθος φοβάμαι ότι μια μέρα θα μας παρατήσεις για να ψάξεις να βρεις τους αληθινούς σου γονείς, αλλά πάλι ξέρω ότι δεν θα μας ξεχάσεις ποτέ. Εν τέλει κάνε ότι νομίζεις δεν θα σ' εμποδίσω. Εσύ, η μητέρα σου και ο αδερφός σου θα είστε πάντα στην καρδιά μου. Όσο ζω, θα σας προσέχω....
Σ' αγαπώ πολύ!