50 μέρες {TYS17}

Ημέρα 18η

-Αλιόνα πες μου κάτι για σένα! Οτιδήποτε, θέλω να μάθω κάτι., τώρα ο Βίκτωρ προσπαθούσε ν'αλλάξει τη συζήτηση με τρόπο μα εκείνη το κατάλαβε.

-Ζω στην Αγία Πετρούπολη. Πάω στο σχολείο της πόλης, έχω έναν μικρό αδερφό. Δεν έχω πια πατέρα...

-Λυπάμαι πολύ! Να ζεις να τον θυμάσαι.

-Ευχαριστώ. Κατά τ' άλλα η ζωή μου είναι βαρετή, δεν μπορώ να πω ότι έχει κάτι το ιδιαίτερο.

-Μάλιστα. Ξέρεις κι εγώ μένω στην Αγία Πετρούπολη κι ίσως να σ' έχω ξαναδει, αλλά να μην σε θυμάμαι.

-Ναι, ίσως...

-Φέτος τελειώνω το σχολείο και θα ξεκινήσω τις σπουδές μου. Υποτίθεται μάλλον, γιατί δεν πιστεύω ότι θα προλάβω. Όπως είπα είμαστε στην 18η μέρα. Εσύ κι εγώ. Πρέπει να έχουμε κοινά στοιχεία μεταξύ μας, δεν νομίζεις;

-Είναι πολύ πιθανόν, θα το ανακαλύψουμε κι αργότερα αυτό. Σειρά σου τώρα να μου πεις δυο πράγματα για σένα.

-Ε... έχω δυο αδερφές, η μια μένει μόνιμα στην Αγγλία και είναι παντρεμένη και η άλλη σπουδάζει στο τελευταίο έτος, Ιατρική. Τώρα μένω με τους γονείς μου και την γιαγιά μου, που έχει σημαντικό πρόβλημα με την όραση της, δεν βλέπει σχεδόν καθόλου. Να φανταστείς όταν την πλησιάζω που και που με λέει Τατιάνα! Είναι το όνομα της μεγάλης μου αδερφής, που ζει στο εξωτερικό.

Η Αλιόνα γέλασε νευρικά. Ήταν όμως τόσο δύσκολο να πιάσει συζήτηση μ' έναν άγνωστό, ειδικά όταν βιντεοσκοπείτε.

--Τι να πω, ωραίο το Τατιάνα!

-Δεν νομίζω να μου πάει τόσο., της απάντησε γελώντας.

-Πως νιώθεις τώρα που είσαι μια 'φάλαινα';

-Ε...δεν ξέρω πως να το περιγράψω αυτό. Τελειωμένος θα έλεγα. Επέλεξα τον δρόμο του αυτοτραυματισμού και της αυτοκτονίας για δικούς μου λόγους. Χρόνια τώρα ήθελα να σταματήσει η ζωή μου, γιατί έχω πολλά και σημαντικά προβλημάτα., ο Βίκτωρ είχε σοβαρέψει απότομα τώρα.

-Α μάλιστα. Όμως αυτό δεν είναι λύση στα προβληματά σου.

-Αν δεν είναι λύση, τότε εσύ γιατί είσαι 'φάλαινα';

Σίγουρα με αυτή του τη φράση την αποστόμωσε. Για λίγο κανείς τους δεν μίλησε, παρά μονάχα κοιτούσαν ο ένας τον άλλον ερευνητικά. Ο Βίκτωρ είχε κάτι στο βλέμμα του, που την έκανε να νιώθει οικειότητα, ένα παράξενα όμορφο συναίσθημα. Είναι παίκτες του ίδιου παιχνιδιού, έχουν πάρει τον ίδιο δρόμο κι αυτό από μόνο του αποτελεί κοινό στοιχείο. Κάτι δυνατό που τους ενώνει!