50 μέρες {TYS17}

Ημέρα 27η

Κάπου στην Ρωσία

Η σκιά χαμογελούσε. Ήταν πλέον αναγκαίο να υπάρχει μια ισορροπία, να μπορεί να κινεί τα νήματα όπως θέλει. Για να μην ξεφύγει η κατάσταση. Πάντα υπήρχε ο κίνδυνος να συλληφθεί από την αστυνομία, γι' αυτό όσο περνούσε ο καιρός πρόσεχε όλο και περισσότερο.

Για όλους τους παίκτες ήταν ο σκληρός, τρελός ίσως,  αναίσθητος και ανισόρροπος διαχειριστής. Για τους γνωστούς και την οικογένεια, ένας άνθρωπος απλός, που ζωγραφίζει, που διαβάζει, που ασχολείται γενικά με την τέχνη. Άνθρωπος καθημερινός, της διπλανής πόρτας.

Στο δωμάτιο υπήρχαν πάμπολλες ζωγραφιές. Τις περισσότερες τις είχε φτιάξει πρόσφατα.

Σηκώνοντας το πρώτο χαρτί, είδε ένα αγοράκι με φθαρμένη μαύρη μπλούζα. Το αίμα έσταζε από τον κροτάφο του και κυλούσε μπροστά στο αριστερό του μάτι. Είχε το δέξι χέρι μπροστά από το στόμα σαν να ήθελε να εμποδίσει κάτι. Μάλλον προσπαθούσε να σιωπήσει. Κι έκλαιγε.

Να το δεύτερο χαρτί, ένα πιο μπερδεμένο σχέδιο αυτή την φορά, φτιαγμένο από μπλε στυλό. Αριστερά και πάνω ένα κοριτσάκι με φουντωτά μαλλιά και δυο μαύρες τρύπες για μάτια. Ακριβώς από κάτω, μπορούσε να δει κανείς μάσκες που έμοιαζαν εξαιρετικά σε ανθρώπινα πρόσωπα. Να, μια μάσκα εδώ χαμογελούσε σατανικά -προφανώς είχε μόλις σκοτώσει τον σιχαμερό αντίπαλο της-. Η άλλη πονούσε, σαν να της είχε ψοφήσει το γατί, η παράλλη είχε το ένα μάτι στραβό. Τι στο καλό με τανάλια πήγαν να της το βγάλουν;

Πάνω στο γραφείο, επίσης μπορούσες να δεις ένα ζευγάρι μαύρα ακουστικά, τον Κώδικα Ντα Βίντσι κι ένα βιβλίο σχετικό με τον Αινσταιν. Ναι, αν εξαιρούσες τις αποτρόπαιες ζωγραφιές, όλα τ' άλλα ήταν κανονικά.

Ένα τετράδιο περίμενε ανοιγμένο ακριβώς μπροστά. Στην μια σελίδα γραμμένο με στυλό ήταν το F.16.4 και δεξιά όλα τα ονόματα των παικτών υπογραμμισμένα με ροζ μαρκαδόρο. Σιγά σιγά θα άρχιζε να τα διαγράφει κι αυτά...

Έτσι όπως σήκωσε τα μανίκια της μαύρης μπλούζας για ν' αρχίσει πάλι να ζωγραφίζει, έκανε την εμφάνιση του ένα μικρό κόκκινο σημάδι που απέκτησε πρόσφατα στο καρπό. Είχε πια καλυφθεί σχεδόν όλο με κρούστα, όμως και μόνο στην θέα του, ένιωσε αηδία. Ένα παράξενο ένστικτο ξυπνούσε στην θέα αυτής της πληγής. 

Ξαφνικά άρχισε να την σκαλίζει με μανία, χωρίς να ενδιαφέρεται για τον πόνο. Έξυνε, έξυνε μέχρι που η κρούστα καλύφθηκε από αίμα. Ατέλειωτο, κατακόκκινο αίμα. Το δέρμα είχε γίνει πια ένας καμβας λες και κάποιος ζωγράφος σχεδίαζε πάνω του σκόρπιες κόκκινες σταγόνες και ύστερα μεγάλα ποτάμια.