50 μέρες {TYS17}

Ημέρα 14η

-Άσε με! Δεν θέλω να έρθω μαζί σου, άσε με σου λέω!

-Δεν είσαι σε θέση να φέρνεις αντιρρήσεις, θα μπεις στο φορτηγό θες δεν θες. Αιντε, προχώρα.

Ο άγνωστος άντρας τραβούσε την Αλιόνα με το ζόρι προς το όχημα του, όσο εκείνη αντιστεκόταν. Προσπαθούσε να τον χτυπήσει με πόδια και αγκώνες, αλλά μάλλον οι προσπάθειες της ήταν άκαρπες, λόγω της σωματικής του δύναμης κι ούτε και μπορούσε να φωνάξει, γιατί ο άγνωστος της είχε κλείσει το στόμα. Δεν ήθελε να αφεθεί στα χέρια του, ήθελε να τον χτυπήσει με όση δύναμη είχε, να του ξεφύγει αυτή τη στιγμή!

-Σκάσε και σταμάτα να χτυπάς, για να μη σε κάνω εγώ μαύρη στο ξύλο! Γιατί δεν συνεργάζεσαι επιτέλους;

Εκείνη με δύναμη τίναξε το κεφάλι της προς τα πίσω και τον χτύπησε στη μύτη. Η λαβή του χαλάρωσε λίγο, μα χρειάστηκαν μόλις μερικά δευτερόλεπτα πριν την αρπάξει πάλι απ' τα μαλλιά.

-Έτσι είσαι; Θέλεις παιχνίδια; Τώρα θα δεις!

Ο άγνωστος έβγαλε κάτι μέσα από το παλτό του... ένα όπλο! Το κρύο σίδερο ακούμπησε τον κρόταφο της και την έκανε να παγώσει. Ο φόβος την έκανε να παγώσει, την ακινητοποίσε. Σαν άγαλμα η Αλιόνα κοιτούσε με την άκρη του ματιού της, τον ξένο. Ένα άγαλμα που κλαίει, πόσο συγκινητικό θέαμα μπορεί να γίνει, αλήθεια;

-Δεν μου αφήνεις άλλη επιλογή. Ήθελα να το κάνω πιο μετά αυτό, αλλά αφού το θες.

Μα γιατί εκείνος τοποθετεί το δάχτυλο του στην σκανδάλη; Γιατί η Αλιόνα νιώθει τον θάνατο να την παίρνει στην αγκαλιά του; Και γιατί τώρα της κόπηκε η ανάσα;

-Κρίμα κοριτσάκι. Αντίο...

Ακούστηκε ένα "μπαμ". Ένας εκκωφαντικός θόρυβος. Μια έκρηξη έγινε μέσα στο κεφάλι της, μια έκρηξη άνευ προηγουμένου. Κάτι μπήκε μέσα της με δύναμη, ένα μόνο πράγμα που αμέσως έφερε το σκοτάδι...

Η Αλιόνα ξαφνικά άνοιξε απότομα τα μάτια και τα ξανάκλεισε ενοχλημένη από το έντονο φως της μέρας. Μα που στο καλό βρισκόταν; Πως βρέθηκε από την εικόνα του ξένου, σ' ένα άγνωστο δωμάτιο;

Μόλις αποφάσισε να κοιτάξει επιτέλους γύρω, ανακάλυψε ότι βρισκόταν σ' ένα δωματιάκι με τέσσερις άσπρους τοίχους. Μελαγχολικό θα έλεγες αν ήσουν ρομαντική κι ελεύθερη ψυχή, ειδυλλιακό αν ήσουν καταθλιπτικός. Για την Αλιόνα ήταν απλώς κάτι το ανυπόφορο.

-Παιδί μου; Πως νιώθεις;

Γύρισε κι επιτέλους αντίκρισε την Ελίνα ακριβώς δίπλα της. Όπως ήταν πάντα!