50 μέρες {TYS17}

Ημέρα 23η

Μια μικρούλα γάτα έφερνε βόλτες γύρω από τα δέντρα. Ήταν πολλή αδύνατη, με τρίχωμα γκρίζο και ταλαιπωρημένο, φαινόταν μάλιστα σαν να κούτσαινε λίγο.

Η Αλιόνα ταράχτηκε.

Προσπάθησε να ηρεμήσει κι έτσι βρήκε την δύναμη να παέι λίγο πιο πίσω με τα χέρια. Μάζεψε τα πόδια της και σηκώθηκε, έχοντας σαν στήριγμα την καμινάδα. Από την άλλη πλευρά μπορούσε να δει την σκάλα να την περιμένει. Πιο αποφασιστικά τώρα κατέβηκε το πρώτο, μετά το δεύτερο σκαλί, ύστερα το τρίτο.

Ουφ, ευτυχώς τα κατάφερε! Κι ήταν τυχερή που δεν είχε χάσει πάλι την ισορροπία της όπως τότε με τον γερανό. Γιατί αν έπεφτε τώρα πια δικαιολογία θα έβρισκε, που ανέβηκε στην στέγη;

Λοιπόν, είχε βρει τι θα κάνει. Θα πήγαινε πρώτα στο σχολείο κι ύστερα, θα έψαχνε για κάποιο ζώο. Δεν είχε σκοτώσει ποτέ της ούτε κουνούπι, αλλά πόσο δύσκολο θα ήταν πια; Ένα ζώο δεν είναι;

Όσες δικαιολογίες όμως και να χρησιμοποιούσε, για να καθησυχάσει τον εαυτό της, τόσο γινόταν πιο ανήσυχη. Και τα ζώα έχουν ψυχή!  Σε τι της έφταιγαν; Πως θα μπορούσε να σκοτώσει έτσι εύκολα μια αθώα ψυχή;

Δεν θα μπορούσε.

Όταν έφτασε στο σχολείο κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάτι στην ατμόσφαιρα της έφερνε δυσφορία κι αυτό γιατί υπήρχε ένας γενικός πανζουρλισμός. Επιτέλους! Δεν ήταν εκείνη πια το αντικέιμενο του σχολιασμού, αλλά μια φιγούρα που διέσχιζε τον διάδρομο μάλλον φοβισμένη.

Καινούριος;, σκέφτηκε.

Μόνο που όταν πλησίασε πιο κοντά κι άκουσε την φωνή της φιγούρας η Αλιόνα κατάλαβε πως δεν ήταν καινούριος μαθητής, αλλά καινούρια μαθήτρια!

Η αλήθεια ήταν βέβαια πως δεν είχε δει ποτέ της κάτι τέτοιο, όμως είχε διαβάσει και είχε ακούσει πολλά. Ήξερε πως υπάρχουν κάποια άτομα που δεν νιώθουν άνετα με το σώμα τους ή μάλλον νιώθουν πως έχουν ένα σώμα που δεν τους ανήκει. Κι αυτή η φιγούρα που θύμιζε αγόρι ήταν στην πραγματικότητα μια κοπέλα τρανς. Είχε κοντά μαλλιά βαμμένα γαλάζια, σκουλαρίκι στη μύτη και στα χείλη, μαύρο πέτσινο μπουφαν και γενικά ένα στιλ αντρικό.

Η Άνια με την παρέα της είχαν ξεραθεί απ' τα γέλια. Μα τόσο αστείο ήταν το θέαμα τέλος πάντων;

Καημένη., σκέφτηκε η Αλιόνα. Ή μάλλον καημένος, αγόρι είναι.

Το αγόρι λοιπόν στάθηκε στην άκρη του διαδρόμου, ακούμπησε την πλάτη του στον τοίχο κι έκανε πως ψάχνει κάτι στο κινητό. Πιθανότατα ήθελε, να κρύψει τα δάκρυα του.