50 μέρες {TYS17}

Ημέρα 20η

Βλακείες έκανε πάλι. Ήταν λάθος να το σκάσει από το σπίτι της, τέτοια ώρα χωρίς να σκεφτεί τι ακριβώς έπρεπε να κάνει. Το σχέδιο της με λίγα λόγια αποδείχτηκε προχειροδουλειά.

Το καλύτερο θα ήταν να περιμένει ως αύριο το πρωί και να πάει πρώτη στο σχολείο έτσι ώστε να προλάβει να κολλήσει τις αφίσες δίχως να τις δει κανείς.

Ναι, αυτό θα έπρεπε να κάνει. Και μετά να βγάλει μια φωτογραφία και να την στείλει στον διαχειριστή.

Αυτά σκεφτόταν μέχρι να φτάσει στο σπίτι. Τώρα θα πήγαινε αθόρυβα στο κρεβάτι της, θα έβαζε το ξυπνητήρι του κινητού μισή ώρα νωρίτερα -για να είναι έτοιμη- και θα έκλεινε τα μάτια της.

Ευτυχώς δεν παρουσιάστηκε κανένα πρόβλημα και δεν ξύπνησε απρόσμενα κανείς.

Ήταν τόσο κουρασμένη που παράτησε την τσάντα της στο πάτωμα και χωρίς ν' αλλάξει ρούχα αποκοιμήθηκε αμέσως, έχοντας ξεχάσει μια μικρή αλλά αρκετά σημαντική λεπτομέρεια. Το ξυπνητήρι!
      
                               ***
Την άλλη μέρα ξύπνησε πιο νωρίς απ' ότι συνήθως κι αυτό το κατάφερε για πρώτη φορά μόνη της. Ήταν τόσο ταραγμένος ο ύπνος της που σίγουρα δεν θα μπορούσε να κοιμηθεί περισσότερο. Όλο το βράδυ στριφογύριζε, ξυπνούσε ξαφνικά από έναν εφιάλτη και κοιμόταν ξανά.

Θυμόταν μάλιστα ένα πολύ παράξενο όνειρο, που την έκανε να πεταχτεί απότομα από το κρεβάτι, σαν κάποιος να την κυνηγούσε μες τον ύπνο της.

Τώρα που ήταν ξύπνια, αυτό το όνειρο  έμοιαζε τόσο με όραμα... μ' ένα καθαρό, ζωντανό, τρομακτικό όραμα!

Αίματα παντού...
Αίματα στον δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στον ουρανό. Ακόμα και στ' αστέρια που έπαψαν πια να φωτίζουν την πόλη.

Όμως το φεγγάρι έμενε εκεί... κι ήταν μπλε! Τόσο παράξενο χρώμα για φεγγάρι.

Πρώτη φορά το 'χε δει στα γενέθλια της και φώναζε στη 'μαμά'.

-Ε, κοίτα το, κοίτα το! Το φεγγάρι είναι μπλε! Κοίτα τι όμορφο που είναι...

Σπάνιο φαινόμενο έλεγε η 'μαμά', ξεχωριστό.

-Όπως είσαι εσύ μικρή μου..., της τόνιζε κι εκείνη ένιωθε τόσο όμορφη που ήταν ξεχωριστή.

Μέχρι να νιώσει για πρώτη φορά παράταιρη από αυτόν τον κόσμο. Άχρηστη, ανίκανη.

Είχε δει λοιπόν στο όνειρο της ένα μπλε ξεχωριστό και σπάνιο φεγγάρι. Αυτό όμως που την καθήλωσε ήταν το χέρι, το ματωμένο εκείνο χέρι που έδειχνε να ψάχνει κάτι. Ακουμπισμένο πάνω στον δρόμο, παρατημένο θα έλεγες, προσπαθούσε να κουνηθεί.