50 μέρες {TYS17}

Ημέρα 30η-49η

Έχουν περάσει ήδη 19 μέρες. Η Αλιόνα με αργά βήματα, σαν να σέρνει τα πόδια της, προχωρά ως το παράθυρο. Τι ωραία μέρα που έχει σήμερα!

Κι είναι όμορφο να κοιτάζει την ζωή έξω από το παράθυρο, να γίνεται ένας απλός παρατηρητής της καθημερινότητας. Αύριο δυστυχώς δεν θα είχε την ευκαιρία να το κάνει αυτό... οπότε έπρεπε όσο μπορούσε σήμερα να χορτάσει τα μικρά θαύματα της φύσης και της ίδιας της ζωής που απλώνονταν με χάρη μπροστά στα μάτια της.

Ένα παιδάκι περνούσε με το ποδήλατο του μπροστά από το σπίτι. Γύρω στα εννιά, χαμογελαστό, γεμάτο υγεία και θέληση για ζωή. Κάποτε ήταν κι εκείνη έτσι... κάποτε στην ηλικία του μάλιστα, μάλωνε με τον αδερφό της, αγαπούσε πολύ την μαμά και τον μπαμπά, ζωγράφιζε πολύ, πήγαινε πάνω κάτω. Τώρα η σχέση με τον Φιοντορ ήταν ήρεμη, σχεδόν ψυχρή, ο μπαμπάς είχε πάει ψηλά στον ουρανό, οι γονείς της δεν ήταν στην πραγματικότητα οι γονείς της. Δεν ζωγράφιζε. Και κλεινόταν μέσα σ' ένα δωμάτιο.

Πως είχε αφήσει την ζωή να της φύγει μέσα από τα χέρια; Άλλοι παρακαλάνε να ζήσουν λίγο περισσότερο, να τρέξουν στον δρόμο, ν' αγαπήσουν, να παίξουν σαν παιδιά. Κι εκείνη ήθελε να πεθάνει, ενώ δεν είχε κανένα πρόβλημα υγείας. Ήταν υγιέστατη, αλλά σίγουρα θα προτιμούσε να χαρίσει την ζωή της σ' έναν ετοιμοθάνατο άνθρωπο. 

Μέσα σ' αυτές τις δεκαεννιά μέρες όλα κύλησαν φυσιολογικά. Η φίλη της η Γκαλίνα επιτέλους τα έφτιαξε με τον Αντριου, εκείνο το παράξενο παιδί που πολλοί συμπάθησαν και πολλοί μίσησαν εξαιτίας αυτού που είναι. Ο Φιοντορ είχε αλλάξει ομάδα στο ποδόσφαιρο, καθώς είχε γίνει πια πολύ καλύτερος, ίσως αύριο μεθαύριο να έκανε καριέρα ποδοσφαιριστή κιόλας. Η μαμά δούλευε γραμματέας στο γραφείο ενός δικηγόρου και περνούσε περισσότερο χρόνο μαζί τους.

Και η σχέση της με τον Βίκτωρ πήγαινε αρκετά καλά. Μόνο που.... όσο έφτανε η 50η μέρα εκείνος γινόταν όλο και πιο νευρικός. Την αγκάλιαζε πιο σφιχτά, της μιλούσε και την πρόσεχε σαν να ήταν ένα μικρό παιδί. Έβγαζε μια παράξενη τρυφερότητα που υπενθύμιζε στην Αλιόνα πως σιγά σιγά έφταναν στο τέλος. 

Εκείνος όμως ήταν πάντα εκεί, να της κρατάει το χέρι. Δεν θα τον έλεγες πολύ εκδηλωτικό... είχε τον τρόπο του να την κάνει να γελά, να ξεχνιέται. Γι' αυτό και μακριά του την έπιανε μελαγχολία. Ο Βίκτωρ ήταν ο μόνος που ήξερε, ο μόνος που την στήριζε σε όλο αυτό, ένας πολύτιμος άνθρωπος στην ίδια κατάσταση μ' εκείνη. Ένας πολύτιμος άνθρωπος που σε λίγο θα έχανε την ζωή του, ενώ είχε ακόμα τόσα πολλά να ζήσει.