50 μέρες {TYS17}

Ημέρα 21η

-...

-Έλα να την κάνουμε μαζί!

-Εντάξει Βίκτωρ. Μαζί. Η πρώτη αποστολή που θα κάνουμε οι δυο μας. Έλα., του είπε.

Κάθισαν πάνω στα κάγκελα της γέφυρας, με τον ποταμό Νέβα να περνά ακριβώς κάτω από τα πόδια τους. Η θέα ήταν πανέμορφη μόνο που η Αλιόνα λόγω της υψοφοβίας της είχε αδράξει με το χέρι τα κάγκελα, τόσο δυνατά που το δέρμα της πάνιασε. Δεν ήθελε να βλέπει κάτω, γιατί αν έβλεπε θα την έπιανε αμέσως κρίση πανικού. Πήρε μια βαθιά ανάσα και τον κοίταξε.

-Όμορφα είναι εδώ. Σ' αρέσει;

-Βικτωρ, να βγάλουμε την φωτογραφία που θέλει;

-Ναι, βέβαια. Μήπως φοβάσαι;

-Εγώ τι να φοβάμαι καλέ; Μια χαρά είμαι.

Ξαφνικά ο Βίκτωρ της έπιασε το χέρι και το έσφιξε. Το δικό του ήταν τόσο παγωμένο!

Η Αλιόνα ήξερε πως αν δεν της το έπιανε, μπορούσε να χάσει την ισορροπία της και να βρεθεί ξαφνικά μέσα στα σκοτεινά και παγωμένα νερά του ποταμού. Τράβηξε μια φωτογραφία με τα πόδια της στον αέρα κι αυτή ήταν η μοναδική φορά που κοίταξε κάτω. Ζαλίστηκε.

-Ει! Φοβάσαι τα ύψη;

-Όχι!, του απάντησε απότομα και κατέβηκε από τα κάγκελα πριν εκείνος καταλάβει τον φόβο της.

-Καλά, ότι πεις. Θες να πάμε κάπου να φάμε;

-Ναι. Έστειλες την φωτογραφία στον διαχειριστή;

-Μόλις τώρα.

-Κι εγώ. Φύγαμε.

Ξαφνικά την έπιασε πάλι από το χέρι, σφιχτά, χωρίς όμως να την κοιτάξει. Η Αλιόνα δεν ήξερε τι να κάνει κι έτσι απλά άφησε το χέρι της μέσα στο δικό του.

Περπάτησαν μέχρι τον κεντρικό δρόμο της Αγίας Πετρούπολης, εκεί που είχε τα περισσότερα μαγαζιά για να κάτσουν κάπου. Ο Βίκτωρ μάλλον δεν νοιαζόταν που θα πάνε, ούτε εκείνη όμως.

Κάθισαν σε μια καφετέρια κι εκείνος επιτέλους της άφησε το χέρι. Προσπαθούσε να καταλάβει απ' το βλέμμα του πως νιώθει, Δύσκολο πράγμα να ψυχολογήσεις κάποιον κι ειδικά αυτόν.

-Μου ήρθε μήνυμα., της είπε.

-Από τον διαχειριστή;

-Ναι. Πρέπει να σου ήρθε κι εσένα.

-Κάτσε να τσεκάρω.

Και στους δυο είχε έρθει την ίδια ώρα!