50 μέρες {TYS17}

Ημέρα 25η

Δεν τις έμεναν πολλές μέρες λοιπόν... για την ακρίβεια είχε φτάσει ήδη στα μισά του παιχνιδιού. Παράξενο φαινόταν, πότε πέρασε τόσος καιρός; Τώρα συνειδητοποιούσε πως η μέρα του θανάτου της πλησίαζε επικίνδυνα. Αυτό την έκανε να τρομάξει ακόμα πιο πολύ...

Δεκατρείς Μαιου έγραφε και το μήνυμα που της έστειλε ο Βίκτωρ. Και το πίστεψαν πως δεν ήταν τυχαίο. Ίσως η μοίρα να τους ήθελε μαζί, μαζί στην ζωή, μαζί στον θάνατο, μ' έναν κάπως μακάβριο τρόπο. Η Αλιόνα το πίστευε αυτό.

Αποφάσισε ν' ανοίξει επιτέλους την πόρτα της και να μιλήσει στην μητέρα της. Όχι βέβαια για το παιχνίδι, αλλά για να την καθησυχάσει και να σταματήσει να το ψάχνει περισσότερο. Σηκώθηκε λιγάκι απρόθυμα από την άκρη του κρεβατιού, ήξερε δυστυχώς ότι μπροστά από την πόρτα βρισκόταν η Ελίνα, που τόση ώρα δεν είχε σταματήσει να φωνάζει. Πήρε μια βαθιά ανάσα.

-Επιτέλους άνοιξες! Θέλω να μιλήσουμε.

-Μαμά, σε παρακαλώ μην φωνάζεις. Ηρέμησε πια, δεν έκανα και κανένα έγκλημα, λίγες ώρες απ' το σπίτι έλειψα.

-Ναι, αλλά εγώ δεν έχω ιδέα που ήσουν! Σ' ακούω λοιπόν; Που βρισκόσουν όλο το απόγευμα;

-Είχα βγει. Με την Γκαλίνα.

-Έτσι, ε;

-Ναι! Δεν με πιστεύεις;

-Πως να σε πιστέψω αφού πριν μια ώρα την πήρα τηλέφωνο και μου είπε ότι δεν έχει ιδέα που βρίσκεσαι; Η ίδια σου η φίλη σε έβγαλε ψεύτρα! Την κάνεις που την κάνεις την βλακεία δεν συννενοείσαι και μαζί της να λέτε τα ίδια;

Η Αλιόνα την κοίταξε μην μπορώντας να αρθρώσει λέξη. Έπρεπε να βρει κάποιον τρόπο να την αντιμετωπίσει και η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση έτσι δεν λένε;

-Γιατί την πήρες τηλέφωνο; Συνέχεια ρεζίλι με κάνεις, τώρα θα νομίζουν οι γονείς της πως σου λέω ψέματα!

-Δεν με νοιάζει τι θα νομίζουν οι γονείς της, έτσι κι αλλιώς ψέματα μου λες! Αλιόνα είσαι παιδί μου, νόμιζες ότι θα καθόμουν άνετη στον καναπέ, να περιμένω να γυρίσεις; Ανησυχώ τόσο για σένα, τον τελευταίο καιρό.

-Τι βλακείες λες, εγώ δεν είμαι παιδί σου!

Η Αλιόνα έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης και κάλυψε γρήγορα το στόμα της με την παλάμη, αλλά ήταν ήδη αργά. Το είχε πει.

Η Ελίνα πάλι την κοιτούσε μπερδεμένη.

-Ε; Τι είπες τώρα; Γιατί λες πως δεν είσαι παιδί μου;