50 μέρες {TYS17}

Ημέρα 29η

Τι να σημαίνουν άραγε αυτοί οι αριθμοί; Μήπως έχουν κάποια σχέση με μαθηματικά; Αν είναι έτσι τότε τα πράγματα ζορίζουν γιατί εκείνη δεν το 'χει καθόλου με τους αριθμούς.

Όμως μέσα σε 24 ώρες σίγουρα θα έβρισκε την λύση. Ίσως αν ρωτούσε κάποιον... βέβαια ποιον μπορούσε να ρωτήσει έτσι απλά χωρίς να εκτεθεί η ίδια. Μόνο τον Βίκτωρ που ήξερε το μυστικό της.

-Έχεις κάποια ιδέα;, του είπε.

-Δεν ξέρω, πρέπει να κάτσω και να το μελετήσω λίγο. Αλιόνα, έχω μισή ώρα για να βρεθώ στο μέρος συνάντησης. Τζάμπα θα πάω, αλλά ξέρω ότι θα με παρακολουθεί, οπότε δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Εσύ, να γυρίσεις σπίτι σου.

-Και να σ' αφήσω μόνο σου με τον διαχειριστή; Αποκλείεται! Θα κρυφτώ κι εγώ κάπου κι αν τον δω να κάνει τίποτα περίεργο...

-Θα πας να τον δείρεις;, της απάντησε γελώντας.

-Γιατί όχι;

-Αχ λογικέψου λίγο. Άντε γύρνα πίσω, να μην έχω κι εγώ την έγνοια σου. Θέλεις ν' ανησυχώ και για σένα από πάνω;

-Όχι...

-Ωραία τότε κάνε αυτό που σου είπα, χωρίς να φέρνεις αντιρρήσεις. Πήγαινε.

Άφησε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη του και πήρε τον αντίθετο δρόμο. Κι ας ένιωθε άσχημα που τον άφηνε μόνο... η μητέρα της μπορεί να γυρνούσε από στιγμή σε στιγμή, άρα δεν έπρεπε να λείπει πολλή ώρα απ' το σπίτι.

Η καρδιά της χτυπούσε άτακτα καθώς ανέβαινε στην μηχανή, ένιωθε σαν κάποιος να της έκοβε την ανάσα σιγά σιγά. Λιγόστευε το οξυγόνο όπως και η υπομονή της...

Σχεδιάζει να αφήσει την μηχανή κάπου στην γειτονιά, δεν θέλει με τίποτα να κάνει τον οποιονδήποτε θόρυβο. Με λίγη τύχη η μαμά θα είναι ακόμα στην δουλειά και το παράθυρο της κουζίνας θα το βρει ανοιχτό, όπως το είχε αφήσει.

Όμως δυστυχώς δεν υπήρχε άλλη τύχη γι' αυτήν. Το παράθυρο ήταν κλειστό από μέσα, κι ήταν αδύνατον να μπει από κάπου αλλού. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο για να μην βγάλει όλη την νύχτα στον κήπο.

Φυσικά μόλις είδε τον Φιοντορ, άρχισε να κάνει σαν τρελή. Χτύπησε απαλά το τζάμι, για να μην κάνει πολλή φασαρία όμως εκείνος δεν γύρισε καν να την κοιτάξει. Μάλλον, ήταν στον κόσμο του. Μόνο τη στιγμή που κοίταξε προς το τζάμι πετάχτηκε προς τα πίσω τρομαγμένος.

-Άνοιξε μου!, η Αλιόνα σχημάτισε με τα χείλη της την φράση. Και ευτυχώς ο μικρός έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει σχεδόν αθόρυβα.