Ημέρα 49η

265 66 23
                                    

-Αλιόνα περιμένω να μου εξηγήσεις, να πεις κάτι έστω! Τι είναι αυτά;

Προσπάθησε ν' αρπάξει το κινητό από τα χέρια της μητέρας της μα δεν τα κατάφερε. Την κοίταξε θυμωμένη.

-Μαμά έψαξες το κινητό μου; Με ποιο δικαίωμα;

-Αυτό έχεις να πεις; Εδώ γίνονται τέρατα, ανακαλύπτω πράγματα που ούτε μου περνούσαν απ' το μυαλό! Σε είχα ρωτήσει τις προάλλες γι' αυτό το παιχνίδι Αλιόνα. Σε είχα ρωτήσει αν έχεις κάποια σχέση με την μπλε φάλαινα και είπες ψέματα! Ψέματα!

Τα μάτια της Ελίνας γέμισαν δάκρυα. Είχε ραγίσει η φωνή της και ήδη δεν ακουγόταν καλά.

-Μαμά, άσε το κινητό μου, δεν είναι τίποτα...

-Πως μπορείς να το λες αυτό; Έχουμε ακούσει για τόσες αυτοκτονίες στην τηλεόραση, όλοι μιλάνε και προειδοποιούν για τον κίνδυνο! Παιδί μου, άκουσε με δεν πρόκειται να κάτσω να περιμένω τον δικό σου θάνατο. Απλά δεν υπάρχει περίπτωση.

-Δηλαδή; Τι σκέφτεσαι να κάνεις;, την ρώτησε θορυβημένη τώρα η Αλιόνα.

-Αυτό που πρέπει., η μητέρα της την πλησίασε άλλα δύο βήματα και σήκωσε απότομα τα μανίκια της μαύρης ζακέτας της. Μια κραυγή έκανε την κοπέλα ν' ανατριχιάζει. Μια κραυγή απελπισίας και ταυτόχρονα απορίας.

-Μα πως; Παιδί μου το χέρι σου είναι γεμάτο χαρακιές! Πως δεν το είδα εγώ; Πώς ήμουν τόσο ηλίθια ρε γαμώτο;

Η Ελίνα άρχισε να κλαίει φανερά τώρα. Με πρόσωπο παραμορφωμένο από τον πόνο χτύπησε δυνατά την παλάμη της στον τοίχο, σαν να ήθελε να γκρεμίσει σε μια στιγμή την μεταξύ τους απόσταση.

-Λέγε, θα έρθεις μαζί μου στην αστυνομία;

-Τι; Όχι μαμά δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Θα...θα μας σκοτώσουν..., η φωνή της έγινε σχεδόν ψιθυριστή.

-Τι βλακείες λες μωρέ, τίποτα δεν πρόκειται να κάνουν! Στις ειδήσεις λένε πως δεν έχουν τολμήσει να πειράξουν κανέναν. Άσε, θα πζω μόνη μου, να προσέχεις τον μικρό.

Χωρίς να πει κάτι παραπάνω, η Ελίνα κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες με την Αλιόνα να την ακολουθεί απελπισμένη.

-Μαμά! Μαμά μη, σε παρακαλώ. Φοβάμαι, μην το κάνεις...

Η εξώπορτα έκλεισε με δύναμη και αμέσως διπλοκλειδώθηκε.

Από το σαλόνι μπορούσε ν' ακούσει παιδικά κλάματα, συνοδευόμενα με μια αδύναμη φωνούλα που ψέλιζε συνέχεια 'συγγνώμη'.

50 μέρες {TYS17}Donde viven las historias. Descúbrelo ahora