The Accused (A Series #1)

Chapter Twenty

Lutang. Yun ang nararamdaman ni August simula nung nagtungo siya sa doktor at nalaman ang tunay niyang kalagayan. Dalawang linggo na din ang nakalipas matapos ang araw na hinihiling niya na isa lamang panaginip. Ilang beses pinaulit sa doktor na tumingin sa kanya ang sinabi nito hoping that she just misheard everything but she did not. She ended up crying herself out on abandoned parked at the back of a certain subdivision.

She did not know what to do. She did not know what to think. Parang gusto nalang niyang lamunin ng lupa at 'wag na siyang iluwa pa. Ang tanga tanga niya! Hindi tuloy niya maiwasang pagsampal samplin ang sarili niya. Hindi niya inaasahan na sa sobrang katangahan niya ay napakalaki ng magiging kabayaran.

Hindi pa siya handa. Anong gagawin niya? Yun ang paulit ulit na tanong niya sa sarili. She did not have any knowledge on how to take care of a child. Kahit sa mga anak nga ng pinsan niya sa probinsya ay di niya halos mahawakan dahil sa natatakot siya. And now? God! Where did her mind go? Bakit nagpabuntis siya? At ang masama sa lalake pang labis na pinagsisisihan ang nagyari sa kanila.

"Ahhhhhhhhhhhhhhhh!" She shouted. And then she yelled again. And did it again. And again. She did hollered until she found herself losing the strength to do it anymore. But she was still weeping soundly. Hindi niya kinakaya ang nagyayari. Parang may punyal na tumuturok sa puso niya. Hindi niya na alam kung paano harapin ang mga susunod pang mga oras na lilipas. Hindi niya alam kung matatagalan pa ba niya ang sakit. Hindi niya alam paano sasabihin sa mga magulang niya. Hindi niya alam kong anong kahihinatnan niya pagkatapos nito? Would her mother abandon her? Would her father hide her? Would they feel ashame?

Godammit! Of course they would!

She was back to reality when her phone rang. She didn't have the guts to answer it. At the moment, ang gusto lang niyang gawin ay magmukmok. It's Friday and she was absent with the consent of her dad. Hindi pa din alam ng mga ito ang tungkol sa sitwasyon niya. Aabsent nalang siya bigla bigla pag di niya makuhang alisin sa isipan ang kagagahang ginawa niya at nais na umiyak. Her dad would always asked her if she was alright and then she would always answer that she was though she wasn't. Napakalayo niya sa pagiging okay. Sinasabi lang nito na kapag masama ang pakiramdam niya ay magpahinga nalang muna siya. She was planning for a one week leave the next week dahil aside sa wala siyang ganang magtrabaho ay umaandar na ang mga morning sickness niya halos araw araw. She was being sensitive to a lot of things which was noticed by Cathy na lagi niyang kasa kasama. Nagiging mas emosyonal na din siya at hindi niya maiwasan iyon.

The time after her check-up, tinawagan siya ni Cathy ng paulit ulit ngunit pa-ulit ulit lang din niyang inirereject ito. Ayaw niya munang may makaalam. Ayaw niyang mahusgahan agad though she knew Cathy would never do it, she could not help but to be ashamed.

Her phone kept on ringing pero ayaw niyang bumangon mula sa pagkakasalampak niya sa kanyang kama. Tinatamad siya parang ang bigat bigat ng katawan niya gayong dalawang buwan pa naman ang tiyan niya. Tumahimik ulit ang cellphone niya pero mukhang iniinis talaga siya ng tumatawag dahil nag ring na naman ang phone niya kaya minabuti nalang niyang inabot ang kanyang cellphone sa bedside table na may pagdadahan dahan at baka maipit ang baby niya.

Baby...

Aaminin niyang natatakot siya sa sitwasyon niya but the thought that she was having her little August on her womb had brought mirth as well to her.

Masaya siya na magkakababy na siya, she considered the baby a blessing pero hindi ang pagkabuntis niya na walang ama. Malinaw mula kay Calev that he would not want to see her and do anything to her anymore. Wala na, basura na siya. Ang ideyang ipagtatabuyan na naman siya pag sinabi niya ang totoo kay Calev ang tumitigil sa kanya upang puntahan ito at aminin ang totoo.