The Accused (A Series #1)

Chapter Twenty-Four

"Ate, bakit siya umiiyak?"

Nakita siyang tinuro siya ng batang nakasoot ng parehong uniporme ng sa kanya. May dala itong snack box at nakaupo sa katabing bench niya kasama ang tinawag nitong Ate na nakasoot din ng uniporme ng kanilang school ngunit yung pang high school nga lamang.

Nang nakita niyang tinititigan na siya ng bata ay umiwas na siya ng tingin at nagpatuloy sa pag-iyak ngunit nanatiling nakikinig.

"Maraming rason kung bakit umiiyak ang mga tao, Bing. Marahil ay nasasaktan ito o masaya lang ngunit madalas ay nasasaktan."

"Mga bad people po di ba ang mga nananakit?" inosenteng tanong ng bata na nararamdaman niyang nakatitig pa din sa kanya.

"Oo, mga bad people sila."

"Bakit po sila nagiging bad?"

"Madami ding rason, Beh. Ang mahalaga, ikaw, umiwas ka sa mga bad people at 'wag kang maging isa sa kanila dahil kahit kailan, walang tamang rason kung bakit kailangan mung manakit ng ibang tao. Pag may nagawang wrong ang isang tao sayo wag mo sagutin din ng wrong deed kasi Beh, hindi yan ang tamang sagot sa isang pagkakamali."

Sinilip niya ang dalawang nag-uusap habang hinay hinay na nahumuhupa ang kanyang pag-iyak. Nakita niya ang kalituhan sa mata ng bata na pansin niya ay mas bata sa kanya ng ilang taon.

"Ate, bakit di ko ma understand yung mga pinagsasabi mo?"

Nakita niya namang tumawa bahagya ang ate nito kaya pati din siya ay natawa na din ng mahina kasi ang cute din nito at siya naintindihan niya ang sinabi ng nakakatandang kapatid nito.

Nagpatuloy ang magkapatid sa pag-uusap habang siya ay nakikinig para di na siya maiyak ulit. She felt scared kasi malalim na ang hapon at di pa din siya nasusundo.

Ilang minuto pa ay napagpasyahan nalang niyang sumakay ng taxi at ipangbayad ang natira sa kanyang baon for that day buti nalang ay dumating ang kotse nila at lulan dun ang kanyang daddy. Dali dali siyang sumakay at niyakap ang kanyang daddy na mukhang tuwang tuwa ng makita siya.

She never have imagined herself hurting other people. Kahit nung minsan ay tinulak siya ng kanyang kaklase sa hagdanan at muntik na siyang mahulog sa rason lang na di niya ito pinakopya sa kanilang long quiz, ay di niya ito ginantihan.

She was raised by her parents well with virtues and good heart. She knew how awful to take revenge on someone and how it was unacceptable to hurt other's feelings no matter what they did kaya panay ang tanong ni August kung bakit niya nagawa ang itulak si Scarlette.

Alam niya sa sarili niya na nabulag lang siya sa kanyang nararamdaman. She did not know how she was not able to assess herself during that time.

She was out of control and was swallowed by her fear and anger. She could not take all Scarlette was saying. She could not accept the defeat knowing that Calev already knew yet he still have accepted the role of being the child's father gayung ilang ulit niya itong tinangkang kausapin para ipaalam dito na may dinadala siya at ito ang ama. She could not take the pain.

But what she did was wrong. It was all wrong. Hindi dapat siya nagpadala. Hindi dapat niya sinaktan ang babae. Buntis ito, gaya niya kaya paanong naatim niyang saktan ito? Hindi niya alam kung bakit, ngunit simula nang dumating siya sa selda kung saan siya dineretso pagkatapos niyang di magsalita sa lahat ng katanungan ng pulis na humawak sa kanya, ay wala miminsang luha ang namalisbis sa kanyang mukha.

She felt like on a dark cave and no one's with her. She felt lost and she did not know what to do. Her heart was bleeding and she wanted to cry and shout pero di man lang bumubuka ang bibig niya at di man lang niya mapilit ang sarili na maiyak.