Dancing with my demons #WSA17 #TBWB

Μέρα 1η

Κρατούσα τη λεπίδα στα χέρια μου. Στο συνηθισμένο μέρος , ακριβώς μπροστά από τον μαρμάρινο νεροχύτη του μπάνιου , η βρύση εξοπλισμένη με ολόκληρους τόνους νερού , έτοιμη να ξεπλένει τα ακαθάριστά μου , αυτά που με σημαδεύουν και θα τα κουβαλάω για πάντα .
Σήκωσα δειλά το μανίκι της φούτερ μπλούζας μου . Έπαιξα με τα μάτια μου για να βρω το σημείο για να κάνω την επόμενη χαρακιά . Μάταια όμως , δεν υπήρχε κενός χώρος...μόνο σημάδια . Άλλα πρόσφατα , ανοιχτά ή στη διαδικασία να επουλωθούν ,και άλλα πιο παλιά , που τα είχε αγκαλιάσει ο χρόνος και τα είχε κάνει παιδιά του ...
Χωρίς δεύτερη σκέψη , ανέβασα το μανίκι πιο πάνω και με μια ακαριαία κίνηση έσκισα το δέρμα μου βαθιά . Αυτό το γνωστό τσούξιμο με κατέκλυσε , είχε γίνει πλέον ευχάριστος πόνος. Οι κραυγές που έπαιζαν το παιχνίδι τους στο κεφάλι μου απελευθερώθηκαν . Οι πιο δυνατές , είναι αυτές της ψυχής , παρόλο που είναι τελείως βουβές . Αυτές είναι που σου λένε όλη την αλήθεια ....
Όχι δάκρυα.... Η τράπεζα των δακρύων μου είχε στερέψει , μετά τον θάνατο των γονιών μου . Αυτοκινητιστικό σου λέει ...Ένα λεπτο να είχαν καθυστερήσει να φύγουν από το σπίτι τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά . Και εγώ δεν θα ήμουν καταδικασμένη να ζω με τον αδερφό της μητέρας μου , τον θείο μου το Μίλτο . Έγινε αλκοολικός αφού πέθανε η αγαπημένη του αδερφούλα, και δεν τον νοιάζει τίποτα . Μάταια προσπαθώ να του αποσπάσω την προσοχή . Τίποτα ....
Οι φίλοι μου δεν με καταλαβαίνουν ."Πάλι αυτές τις βλακιες κάνεις , γιατί δεν βάζεις λίγο μυαλό ;" Δεν γίνεται να καταλάβουν....κάνεις δεν μπορεί ,μέχρι να το περάσει ... Μέχρι να ακούσει τους δαίμονες να φωνάζουν μέσα του , να καταλάβει την ύπαρξη τους και ότι κανείς δεν είναι τέλειος .Έτσι , είμαι μόνη...πάντα ήμουν μόνη...
Διέκοψα τις σκέψεις μου ξεπλενωντας τον νεροχύτη απτις σταγόνες αίματος που τον λερωναν .
Κατέβασα το μανίκι τις μαύρης φούτερ μου πάλι ... Βγήκα έξω από το μπάνιο , και πήγα να πάρω την τσάντα μου ,και να κατέβω για πρωϊνό. Άλλη μια εφιαλτική μέρα στο λύκειο με περίμενε . Οι μέρες δεν περνάνε εύκολα , δεν τελειώνουν .
Κατεβαίνοντας , βρήκα τον θείο μου ξαπλωμένο στον καναπέ , αγκαλιά με τον μοναδικό έρωτα της ζωής του , ένα μπουκάλι Vodka...τον είχε πάρει ο ύπνος , αν και ο καπνός του τσιγάρου που πλημμύριζε το σπίτι έμοιαζε νέος .Προτίμησα να μην τον ξυπνήσω και να κατευθυνθώ κατευθείαν στην κουζίνα . Εκεί βρήκα ένα ξεχασμένο κρουασάν στο ντουλάπι , το άνοιξα και το καταυροχθησα.
Χωρίς να έχω πολύ χρόνο , ξεκίνησα για το σχολείο . Σε δέκα λεπτά ήμουν εκεί . Πέρασα τη μεγάλη αυλοπορτα και έφτασα στο παγκάκι που καθόταν όλη η παρέα μου . Χασκογελούσαν για άσχετα .
-Γειά σου Ανθή !, με καλωσόρισε η Ζωή , με ένα μεγάλο χαμόγελο που φρόντιζε να στολίζει πάντα το πρόσωπό της . Πολύ καλό άτομο , η καρδιά της μάλαμα. Όσο και να ψάχνω σε αυτή δεν μπορώ να βρω το σκοτάδι της.....
-Καλημέρα σας , ανταπέδωσα
-Το Σάββατο έχει πάρτυ ,στο σπίτι του Κώστα , δεν πιστεύω να το χάσεις ; ,ακούστηκε η φωνή του κολλητού μου , του Θωμά . Ο Κώστας ήταν λίγο πιο "μάγκας" από τους άλλους...λίγο πιο ...απελευθερωμένος.
Δεν είχα όρεξη καμία να πάω , δεν τρελένομαι για αυτά τα πάρτυ.
-Ξερετε έλεγα να κάτσω λίγο σπίτι αυτό το Σάββατο.
-Πάλι? Και τι θα κάνεις μέσα?Αμάν μωρέ Ανθη , έλα μαζί μας ! ,είπε Ρέα . Η όμορφη της παρέας , πάντα όταν την έβλεπα νόμιζα πως έβλεπα μια ζωντανή Μπάρμπι. Ξανθά ,φυσικά μαλλιά , μπλε μάτια , ωραίο σώμα ...
- Δεν ξέρω ,θα το σκεφτώ.
Η μπουνιά του Θέμη βρήκε απαλά τον ώμο μου.
-Ετσι σε θέλω , είπε ...
Το κουδούνι χτύπησε , διακόπτοντας την κουβέντα .
Καλό κουράγιο μου για σήμερα....