Dancing with my demons #WSA17 #TBWB

Μερα 5η part2 - Διδαξε με...

Σκιτσάριζα , μα το χερι μου ήταν ανεξέλεγκτο. Ζωγράφιζε άθλια πράγματα , τρομακτικά πράγματα ...

  Πάλι παρέα με αυτή την ψιθυριστή δελεαστική φωνή μέσα στο κεφάλι μου . Δεν μπορούσα να συγκεντρωθω σε τίποτα άλλο ,μόνο σε αυτό .
" Έλα Ανθή... Δεν θα πας στο μπάνιο σου ? Τώρα που καταρρέεις ποιος πραγματικά ήταν εκεί για σένα ? Θα νοιώσεις καλύτερα , θα ελευθερωθεις....."

Την άκουγα ,την άκουγα την άκουγα , και πίεζα όλο και πιο δυνατά το μολύβι μου πάνω στο χαρτί , όλο και πιο βίαια , όλο και πιο γρήγορα , τόσο που οι φλέβες μου εμφανίστηκαν . Παρόλο που την άκουγα , δεν έπρεπε να την υπακούσω , δεν έπρεπε να την ακολουθήσω ! Όχι τώρα , όχι σήμερα ! Θα προσπαθήσω να το σταματήσω ! Δεν θα μπεί αυτή εμπόδιο ! Δεν αντέχω , ασφυκτιώ ...
Αφήνω το μολύβι κάτω και καταλαβαίνω πως το χέρι μου τρέμει . Και μαζί με αυτό τρέμει και το θρανίο μου και το κρεβάτι μου και όλα γύρω μου .... Καταρρέω ...
  Καταφέρνω να ξεκολλήσω το σώμα μου από το θρανίο και κατεθεινομαι με δυσκολία προς το παράθυρο .
  Το ανοίγω και κρύος αέρας μπαίνει μέσα . Η αποπνικτική ατμόσφαιρα φεύγει . Θέλω να φωνάξω βοήθεια δυνατά , να με ακούσουν επιτέλους ! Θέλω κάποιον να με καταλάβει γαμωτο , τίποτα άλλο !
  Δίπλα μου στέκεται όρθιος ο καθρέφτης. Στέκομαι μπροστά του ."Σε μισώ..."ψιθύρισα. Τον φτύνω . Άλλη μια αποτυχία σήμερα .

....

Έχω πλέον ηρεμησει  κάπως...είμαι στην κουζίνα και μαγειρεύω . Το ρολόι δείχνει 2:30

  Θα μπορούσα να πω πως είμαι λίγο περιφανή που δεν κυλισα στον νεροχύτη μου . Δεν ήταν εύκολο , δεν ήταν ΚΑΘΟΛΟΥ εύκολο .
  Είχα πέσει στο κρεβάτι μου και πίεζα οσο πιο δυνατά μπορούσα το μαξιλάρι μου ανάμεσα στα χέρια μου . Μπορούσα να αισθανθώ το σώμα μου να κάνει σπασμούς , και τις κόρες μου να ανοίγουν και να ξανακλεινουν .
  Δεν εκλεγα ...όχι δεν εκλεγα... Δεν μπορούσα να το κάνω , ακόμα και αν ήθελα να τα βγάλω όλα από μέσα μου .

  Και τώρα σκεφτόμουν τη μέρα του πάρτυ . Εκείνη τη στιγμή όπου ο αυτοαποκαλούμενος Dreamer , με είχε σώσει κατά κάποιο τρόπο .
  Ήταν διαφορετικός εκείνη την ημέρα.  Ήταν σιωπιλος . Και απότομος . Είχα κοιτάξει μες τα μάτια του , και ορκίζομαι πως ήταν πιο σκοτεινά από την ίδια τη νύχτα .Γιατί τη νύχτα τη φωτιζουν τα αστέρια της .Αυτός ήταν χαμένος για τα καλά μέσα του .Χαμένος μόνος , τελείως μόνος .
  Παρόλα αυτά  φαινόταν να ελεγχε το σκοτάδι του . Ηταν τελείως ανεξάρτητος . Εμένα με κυριεύει και δεν μπορώ να το ελέγξω .
  Υπάρχει μέσα του , μπορώ να το καταλάβω, το βλέπω . Υπάρχει το στίγμα του στα παλιά σημάδια του  .