Dancing with my demons #WSA17 #TBWB

Dreamer's POV- Το ημερολόγιο

Από το ημερολόγιο του Dreamer.

Είμαι με τον αδερφό μου στο δωμάτιο μας , κάτω από το θρανίο μας .

Βροχερή μέρα ...κρύα μέρα... Στο δωμάτιο επικρατεί σκοτάδι ... Αποξενο περιβάλλον ...δεν μας σηκώνει .

Ρίχνω μια κλεφτη ματιά στο ρολόι που είναι τοποθετημένο στον τοίχο.

Κοντεύει 4:00 το απόγευμα ...

Δεν ξέρω τι κάνουμε εδώ . Κρυβόμαστε? Συμπαραστεκομαστε ο ένας στον άλλον ? Και οι δύο ξέρουμε καλά τι θα ακολουθήσει ....

Οι δείκτες δείχνουν 4:43 ακριβώς , και όπως κάθε μέρα ο ήχος του κλειδιού που ανοίγει την πόρτα , σπάει την σιωπή που μέχρι τώρα επικρατούσε .

Ο αδερφός μου σήκωσε το δάκτυλο του και το έβαλε κοντά στην μύτη του λεγοντας μου να κάνω ησυχία .

- Μην τον προκαλείς ....ψιθύρισε.

Δεν μπήκε κάνεις στο δωμάτιο να δει πως είμαστε , τι κάνουμε ...να δει αν ζούμε ....

Μέχρι που η φωνή της μητέρας ακούστηκε από την κουζίνα .

-Μαζευτειτε ! Φαγητό!

Κάθε μέρα η ίδια ιστορία ...το ίδιο παραλήρημα .... Λες και ήμασταν ρομποτακια ,και μας είπαν προκαθορισμένο και προγραμματισμένο το τι θα κάνουμε.

Βγήκαμε από το δωμάτιο και κινηθηκαμε προς το τραπέζι.

Κάθησαν πρώτα αυτοί και μετά εμείς . Όπως πάντα...

Σε ποιον αιώνα ζούμε τέλος πάντων???

Η ώρα του φαγητού ήταν σκέτη κόλαση .Καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας εχοντας καρφωμένα τα μάτια μου στο ταβανι,όπου ένας γυμνός ηλεκτρικός γλομπος κρεμόταν από την άκρη ενός πλεκτού καστανοχρωμου κορδονιού. Είχα την τάση να χάνομαι σε ονειροπολήσεις σε εκείνη τη μικρή στενάχωρη κουζίνα ,όπου βασίλευε διαρκώς η μυρωδιά του βραστού λάχανου .

Το φαγητό ξερό και ανοστο , με δυσκολία κατέβαινε από τον οισοφάγο μου κάθε φορά που καταπινα.

Δεν βαριέσαι....το είχα πλέον συνηθίσει .

- Παιδί μου ....μην τρως τόσο γρήγορα ! ,άκουσα τον πατέρα μου να λέει και όταν σήκωσα τα μάτια μου είχε γυρισμένο το κεφάλι του στον αδερφό μου ,με αυτό το αυστηρό του ύφος .

Αυτός απλά ενευσε .

-Συγνωμη να ζητάς ! ,ξαναείπε.

-Ενταξει ,συγγνώμη ...ψιθύρισε ο αδερφός μου .