Dancing with my demons #WSA17 #TBWB

Μέρα 4η Part2 - Blue hair...♥

***

  Ήμουν στα κάστρα , σε εκείνο το συνηθισμένο παγκάκι . Όλα τόσο γνώριμα . Τόσο οικία ... Πλέον ένα ξεχωριστό μέρος για εμένα . Το μέρος μου... Μόνο που αυτή τη φορά υπήρχε κάτι διαφορετικό . Κάτι απόμακρο , που με έκανε να αισθάνομαι την ψύχρα στον αέρα ... Δεν ακουγόταν τίποτα , ακόμα και το βουητό του δρόμου είχε σιγήσει . Τα πουλιά που έχουν τη φωλιά τους σε ένα δέντρο εδώ δίπλα δεν κελαηδουσαν . Ήμουν μόνη . Τελείως μόνη ! Κανενας γύρω μου και αισθανομουν ο τελευταίος άνθρωπος στη γη . Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα ....

Χωρίς να περάσει πολύς χρόνος διέκρινα μια γνώριμη , γυναικεία φιγούρα να με πλησιάζει από μακρυά . Ψηλόλιγνη , με μακρυά ξανθά μαλλιά ,πεσμένα από τη μια πλευρά ,να κάθονται σε μπούκλες πάνω στο στέρνο της . Φορούσε ένα  μακρύ , κατάλευκο φόρεμα , που εφάρμοζε τέλεια στο σώμα της . Το κεφάλι της στόλιζε ένα στεφάνι από χρωματιστά λουλούδια.
 
  Όταν ήρθε πιο κοντά , μπόρεσα να καταλάβω πολύ εύκολα πως βρισκόμουν αντικρι με τη μητέρα μου , η οποία ήταν πιο όμορφη από ποτέ .... Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε...Δεν μπορούσα να το εξηγήσω . Η μητέρα μου έχει πεθάνει εδώ και χρόνια ...δεν γινόταν να στέκεται μπροστά μου ... Πέθανα ? Πότε πέθανα ?

  Σαν να μην συμβαίνει τίποτα , ήρθε και κάθησε στο παγκάκι δίπλα μου , αφήνοντας με άπραγη και άφωνη . Με κοίταξε μες τα μάτια . "Τι όμορφα μάτια που έχει , πόσο καιρό είχα να τα αντικρίσω ?! "σκέφτηκα . Έβαλε το χέρι της πάνω στα δικά μου , και τότε συνειδητοποίησα ότι φορούσα κοντομανικο , και όλα τα σημάδια μου ήταν εκτεθημενα . Μάταια προσπάθησα να τα κρύψω , γιατί το βλέμμα της ήταν ήδη καρφωμένο πάνω τους .
  Και ενώ περίμενα να θυμώσει στη θέαση τους , αυτή απλά χαμογέλασε . Τόσο γλυκά ...τόσο ζεστά ...
- Εγώ μπορώ να σε καταλάβω Ανθή ....
- Μαμά ??
ήταν το μόνο που κατάφερα να ξεφωνισω , χωρίς να περιμένω άλλο .
- Ναι Ανθή ... Το ξέρω ότι είναι δύσκολα εκεί κάτω... Ξέρω ότι είσαι απογοητευμένη , και ότι ψάχνεις την ζωή που θα ήθελες να είχες μα ....η ζωή δεν είναι έτσι ...η ζωή σου επιφυλάσσει πολλά , και είναι σκληρή μαζί σου ...Και η αλήθεια είναι , πως άμα μένουμε πίσω δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματα μας . Άμα δεν αποδεχόμαστε κάποιες καταστάσεις , δεν μπορούμε να κάνουμε χώρο για τις επόμενες που θα έρθουν . Και ο τρόπος σου να εκφραζεις όλα αυτά σε κρατάει πίσω ...κοίτα !

  Απευθείας πήρε τα χέρια της απτα δικά μου και τα ανεστρεψε έτσι ώστε οι καρποί της να είναι γυρισμενοι προς τα πάνω . Κάμποσες πληγές ,όπως αυτές που κάνω με την λεπίδα μου ,άνοιξαν στο δέρμα της και αίμα άρχισε να τρέχει αρχικά πάνω στα χέρια της και ύστερα άφησε κατακόκκινους λεκέδες στο λευκό της φόρεμα .
   Η καρδιά μου σφυκτηκε σε αυτό το θέαμα .
-ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟ ! ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ !? ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ !!
Γύρισε τους καρπούς της από την άλλη πλευρά ξανά .
- Απλά ήθελα να σου δείξω πως δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι με αυτό που κάνεις ! Χρειάζεσαι αλλαγή στη ζωή σου , γιατί όλα όσα έγιναν έχουν τελειώσει . Δεν μπορώ να επιστρέψω , αυτό δεν αλλάζει ...η ζωή σου όμως είναι μπροστά σου ! Και σε περιμένει !
Και είμαι σίγουρη ότι όταν είδες αυτό που μόλις έγινε , ένιωσες απαίσια . Πώς λες να νιώθουν οι άλλοι άνθρωποι , όταν βλέπουν τα σημάδια σου ....?
   Άρχισα  να ζαλίζομαι   πολύ ! Χωρίς να καταλαβαίνω τι γίνεται , καυτά δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου . Έκλαιγα !
- Μαμά μην φύγεις ....μην με αφήσεις !
- Δεν σε έχουμε αφήσει ....ο πατέρας σου σε αγαπάει πολύ ! Και εγώ σε αγαπάω ! Σε προσέχουμε από εκεί πάνω ! Μην τα παρατάς ....κάνε μια αλλαγή στη ζωή σου .....
  Μάταια προσπάθησα να την αγκαλιάσω , γιατί μόλις πήγα να την σφυξω μέσα μου , αυτή εξαφανίστηκε ...και έφυγε ....
***
  Άνοιξα τα μάτια μου και πετάχτηκα πάνω . Έβαλα ενστικτοδως το χέρι μου στην περιοχή της καρδιάς μου και κατάλαβα πως με είχε πιάσει ταχυπαλμια ....
  Έριξα μια στιγμιαία ματιά στο ρολόι του τοίχου μου  "13:27 ".
   Με είχε πάρει ο ύπνος στο κρεβάτι μου , το πράσινο χαρτάκι βρισκόταν ακόμη δίπλα μου στο κομοδίνο .
  Σηκώθηκα γρήγορα και πήγα να πληνω το πρόσωπο μου .Ακόμα δεν είχα συνέλθει από το σοκ .
  Ήταν όντως η μητέρα μου ? Ήθελε να μου πει κάτι ή απλά ήταν το υποσυνείδητο μου ?
  Κοίταξα το είδωλο μου μέσα στον καθρέφτη . Βαθυα μέσα του...
Κατάλαβα ότι δεν ήταν το υποσυνείδητο μου . Όχι! Ήταν η μητέρα Μου έλεγε πως πρέπει να κάνω μια αλλαγή στη ζωή μου ! Να αφήσω πίσω όλα όσα με βασανίζουν και να προχωρήσω μπροστά . Είναι εκεί πάνω , με προσέχει ακόμα ! Αυτό ήταν έτσι ?
  Πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα από το μπάνιο του δωματίου μου .
  Αυτό ήταν ....Μια αλλαγή λοιπόν !
Άνοιξα την πόρτα μου , περπάτησα μέχρι το τέλος του μεγάλου διαδρόμου και άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες .
  Η φωνή του θείου μου ακούστηκε .
- Ανθή ακούς ?
- Ναι θείε , πες μου .
- Σήμερα είναι Κυριακή ! Το ξέχασες ?
Μα φυσικά .... Ήταν Κυριακή . Μέρα καθαρισματος!
- Ναι , μισό λεπτό ,έρχομαι !
  Ένα κύμα απογοήτευσης με παρέσυρε. Κάθησα στα σκαλιά και ακούμπησα το κεφάλι μου πίσω στον τοίχο . Ότι αυτοπεποίθηση είχα έφυγε .
  Πώς γίνεται να κάνω αυτή την αλλαγή με αυτή τη ρουτίνα , και αυτή την καθημερινότητα ? Χωρίς τίποτα εκτός απτο να ζωγραφίζω να μπορεί να με κάνει να νιώθω χαρούμενη και γεμάτη ? Πώς γίνεται ,με τον θείο μου ο οποίος ξοδεύει όλα τα χρήματα του σε ποτά και τσιγάρα ? Που δεν προσπαθεί να βελτιώσει τη ζωή του ? Πώς γίνεται να το αλλάξω αυτό ? Απελπίζομαι....