Dancing with my demons #WSA17 #TBWB

Μέρα 2η Part3

Μια αντρική φωνή ακούστηκε από πίσω μου και έχασα αυτομάτως δέκα χρόνια απτή ζωή μου .

-Επιτελους !

Καλυψα  οσο πιο γρήγορα  μπορούσα  το πρόσωπο μου και χωρίς να μαζέψω τις πεσμένες μπογιές , πήρα την τσάντα μου και άρχισα να τρέχω !Δεν έπρεπε να με δει κανείς , όχι δεν έπρεπε !
  Άρχισα να καταργιεμαι την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να κάνω αυτόν τον τοίχο , ενώ έτρεχα ! Προσπαθούσα να ξεφύγω , αλλά άκουγα από πίσω μου τον ήχο του τρεξίματος εκείνου του άντρα που δεν είχα δει ακόμα το πρόσωπο του .
  Ανεβαίνω πάνω στο πεζοδρόμιο , μπροστά μου υπάρχει ένα κολωνάκι! Δεν το βλέπω και πευτω κάτω , ενω χτυπάω το γόνατο μου στο μπροστινό κολωνάκι ! Γαμωτο!!!

Δεν προλαβαίνω να σηκωθώ , και ακούω την λαχανιασμενη ανάσα του ακριβώς από πίσω μου . Πεσμένη κάτω καλύπτω το προσωπο μου όσο γίνεται περισσότερο . Κάνω να λυγίσω τα πόδια μου κοντά στο πρόσωπο μου , το δεξί μου όμως δεν μπορεί ...ένας οξύς πόνος το επιβαρύνει...

- Εσύ! Shadow ! Επιτέλους σε βρήκα ! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καιρό σε έψαχνα !
Ανήμπορη να κουνιθω , δεν κάνω τίποτα παρά μόνο να πιέζω τα χέρια μου στο πρόσωπο μου , και να προσπαθώ να ρίξω τα μαλλιά μου πάνω τους .
-Δεν έχω σκοπό να σε φανερώσω , αν αυτό είναι που σε καίει να μάθεις ...
Ανοίγοντας δειλά τα μάτια μου ,βλέπω ένα χέρι απλωμένο μπροστά μου να προσφέρεται για να με βοηθήσει να σηκωθώ .
Περνώ τα χέρια από το πρόσωπο μου , και του δίνω το χέρι μου του τρεμοπαιζε .
  Με μια στιγμιαία κίνηση , με τραβάει με τη μεγάλη δύναμη που φαίνεται να έχει και με σηκώνει όρθια
-Αου!, έκανα και ένιωσα να μου δίνουν μαχαιριές στο γόνατο
-Με συγχωρείς  .Λέει ουδέτερα .
- όχι , δεν φταις εσύ ...,κοιτάω το γόνατο μου και καταλαβαίνει . Το τζιν μου είχε γδαρθει , και είχε σκίσει για τα καλά , ενώ αίμα έτρεχε από μια ανοιχτή πληγή .

Αμέσως μετά γυρίζω να κοιτάξω αυτόν . Είναι ψηλος , με περνάει περίπου ενάμισι κεφάλι , έχει μαύρα μαλλιά τραβηγμένα προς τα πίσω με τζελ , και μαύρα μούσια να γεμίζουν το πρόσωπο του . Το σώμα του φαίνεται γυμνασμενο , αρκετά θα έλεγα . Φαίνεται 2-3 χρόνια μεγαλύτερος μου .
  Καταλαβαίνει ότι τον τσεκαρω από πάνω μέχρι κάτω , αλλά ακόμα κρατάει τα μάτια του καρφωμένα στο πρόσωπο μου .Τον κοιτάω και εγώ . Διακρίνω δύο λάδι μάτια . Πανέμορφο χρώμα .
- Ίσως πρέπει να πάω να πάρω τα χρώματα μου , λέω ,γυρίζω την πλάτη μου και αρχίζω να περπατάω , καταλαβαίνω πως ακολουθεί μα δεν δινω σημασία .
Το γόνατο μου με πεθαίνει μα κάνω υπομονή . Προσπαθώ να το λυγίζω όσο το δυνατόν λιγότερο και να κρύψω το γεγονός ότι κουτσαινω , αν και δεν νομίζω να τα καταφέρνω πολύ καλά .