Dancing with my demons #WSA17 #TBWB

Μέρα 3η

Για ακόμα μια φορά , ξαπλώνω στο κρεβάτι μου , χαμένη στις σκέψεις μου , στις επιθυμίες μου που δεν μπόρεσα να εκπληρώσω , σε αυτό που ήθελα να γίνω και δεν τα κατάφερα .
Είμαι χαμένη στο λευκό χρώμα του ταβανιού μου. Και συνειδητοποιώ ότι έχω περάσει άπειρες ώρες απλά κοιτοντας το. Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή , οι γονείς μου είχαν κολλήσει σε αυτό εκατοντάδες από εκείνα τα κίτρινα αυτοκόλλητα σε σχήμα αστεριού , που φωσφοριζουν στο σκοτάδι , και μου κρατούσαν συντροφιά κάθε νύχτα .
Μόνο που τότε ήμουν χαρούμενη . Δεν χρειαζόταν να περνάω τόσες ώρες με το βλέμμα μου κολλημένο εκειπανω ... Είχα τους γονείς μου , η ζωή ήταν ωραία . Περνούσαμε τόσο καλά . Με βοηθούσαν σε ότι χρειαζομουν, ήταν πάντα δίπλα μου . Με στηριζαν, με βοηθούσαν !
Και μία μέρα ....μια απλή , συνηθισμένη μέρα ... Η ζωή μου απέδειξε ότι με είχε προδοσει .Με είχε παρατήσει . Μου πήρε την ίδια της την αξία μέσα από τα χέρια μου .Με άφησε ξεκρεμαστη και δεν μπορούσα να βρω κανένα νόημα .
Και κανείς δεν θα το καταλάβει , μέχρι να το περάσει . Δεν βλέπουν τον πόνο στα μάτια σου . Μόνο να κρίνουν ξέρουν. Μόνο να κράζουν . Μόνο να σχολιάζουν .
Ώρες ώρες εστιάζουν περισσότερο στα σημάδια στο σώμα μου , πάρα στο γεγονός ότι δεν είμαι καλά , και ότι θα μπορούσαν να με βοηθήσουν . Και όχι , δεν παραλογιζομαι . Έχω ακούσει τους δαίμονες μέσα μου να φωνάζουν περισσότερο από τον ίδιο μου τον εαυτό .Έχω νιώσει το σκοτάδι μου να με κατακλιζει και να με κυριεύει .
Γι'αυτό πλέον έχω αχρηστευτεί. Έχω καταλήξει ένα τίποτα . Η ζωή μου έχει τελειώσει εδώ και πολύ καιρό . Γι'αυτό θέλω να τελειώσω αυτό το βασανιστήριο ! Να τελειώσω όλα όσα μου απέδειξαν ότι είμαι τελείως ασήμαντη ...

Σταματάω τις σκέψεις μου και σηκώνομαι όρθια . Στέκομαι μπροστά στο μεγάλο καθρεφτη που βρίσκεται στην άκρη του τοίχου μου και ρίχνω μια βαθιά μάτια μέσα του .
Δεν βλέπω τον εαυτό μου...όχι ...όσο και να ψάχνω ... Τον κοιτάω και βλέπω ανεκπλήρωτα όνειρα , παρατημένες φιλοδοξίες , αχρηστεμενες ικανότητες ... Αναμνήσεις που θα έπρεπε να είχαν δημιουργηθεί και δεν έγιναν ποτέ ! Ψάχνω τα ανύπαρκτα ! Ναι αυτό κάνω... Απορώ και εγώ με τον εαυτό μου .

Αποσύρομαι στον νεροχύτη μου ... Πιάνω το κουτάκι με τις λεπίδες μέσα απτο ντουλάπι . Το ανοίγω διστακτικά και περνώ μια . Πιάνω απευθείας το οινόπνευμα που ήταν δίπλα μου και λούζω την κοφτερή επιφάνεια με άφθονο από αυτό .

"Έλα Ανθή ... Κάντο και θα νιώσεις καλύτερα ... Κάντο ! Μόνο μια φορά , στην κεντρική αρτηρία και θα ελεφθερωθεις αμέσως από αυτές τις σκέψεις . Θα τελειώσει όλο αυτό το βάσανο " ,ακούστηκε μια δελεαστική φωνή μέσα στο κεφάλι μου , ενώ πλησίαζα τη λεπίδα κοντά στο δέρμα μου . Την ακούμπησα εκεί που η φωνή με επικαλουσε να κάνω .. την πιέζω , αρχίζω να τη σέρνω -