Dancing with my demons #WSA17 #TBWB

Μέρα 13η -Part 2- Meeting

  Φτανοντας έξω από την πόρτα του σπιτιού μου , έχοντας μόλις περάσει μαζί του αυτή την επική βραδιά που δεν θα ξεχάσω ποτε στη ζωή μου , βάζω το κλειδι στην πόρτα.

Τα σχολεία είχαν κλείσει μόλις την προηγούμενη εβδομάδα , και αυτό το αίσθημα της ελευθερίας που με κατέκλυζε κάθε χρόνο , που τόσο αγαπούσα , ξαναεπεστρεψε !

Απορούσα και εγώ με τον εαυτό μου που είχα καταφέρει να περάσω την τάξη ... Τις ασκήσεις που μου είχε δώσει ο καθηγητής μου τις είχα λύσει από την πρώτη εβδομάδα κιόλας . Δεν με δυσκόλεψαν ιδιαίτερα βασικά....άσχετα που δεν διαβάζω αρκετα . "Έχεις μυαλό Ανθή...." μου είχε πει αφού του εδωσα τον πακο με τις κόλλες . " Μπορώ να το καταλάβω , το βλεπω ! Μην το αφήνεις ετσι να παει χαμενο....είναι κρίμα ....αλήθεια στο λέω ...στερείς από την κοινωνία ενα ολόκληρο εργοστάσιο ..." Αυτό το τελευταίο που ειπε ,για να είμαι ηλικρινης δεν το κατάλαβα απόλυτα. Και τι είναι το μυαλό μου πια για να το στερείται η κοινωνία ? Και πώς με τα μαθηματικά θα την οφελησω ? Δεν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος , πιο συμβατός με..... εμένα?

Όπως και να είχε , είχα πάρει μια απόφαση, όχι σημαντική , αλλά απόφαση! Θα προσπαθούσα λίγο παραπάνω με τα μαθήματα , μιας και του χρόνου τελειώνω το λύκειο .

Θα έπρεπε να αποφασίσω τι τομέα ήθελα να ακολουθήσω.... Ίσως καλών τεχνών ... Στο τμήμα ζωγραφικής ... Δεν χρειάζεται να δώσεις πανελλαδικές κιόλας , αλλά περνάς με ιδικες εξετάσεις (σχέδιο) Με αυτό δεν είχα πρόβλημα.

Αφού είχα κάτσει μερικές στιγμές έξω από την πόρτα , αναθεωροντας για το τι πρόκειται να κάνω με το μέλλον μου , αποφάσισα να γυρίσω το κλειδί και να μπω μέσα .

Είχα να δω τον θείο μου γύρω στις δύο μέρες , είχε εξαφανιστεί !

Και εκεί που περίμενα να τον δω καθισμένο στον καναπέ , παρέα με μια εφημερίδα , ένα θέαμα κάνει την καρδιά μου να χορεύει πιρουετες από την χαρά .

Α- Θεία Μαρίζα??? ,είπα γεμάτη ενθουσιασμό μολις την αντικρισα αγκαλια με τον θειο μου .

Αυτή μόλις με είδε , ένα δάκρυ κύλησε από το πλάι του προσώπου της

Από τα μισάνοιχτα χείλη της , βαμμένα σε κόκκινη απόχρωση , μπόρεσαν να βγουν οι παρακάτω λέξεις :

- Πως άλλαξε έτσι ...?

Ψιθυριστά μεν , αλλά εγώ μπόρεσα να τις ακούσω .

Ήξερα ότι εννοούσε τα βαμμένα μαλλιά , τα πολλά κιλά που έφυγαν από πάνω μου ,τα σημάδια στα χέρια μου και στα πόδια μου που ήταν εκτεθημενα ....