Jij en jij alleen

Thirty two

[Laura]

Ik heb nog geen oog dicht gedaan. De hele nacht is al één grote chaos die nooit lijkt te eindigen.

Het wordt langzaamaan alweer licht buiten. Het zal wel vijf uur zijn. 'Wanneer weten we meer?' Vraagt Mila voor de zoveelste keer, In vijf minuten.

'Mila, ik weet het niet, echt niet! Hou op met het te vragen iedere minuut!' Zeg ik chagrijnig. Ze zegt er niks op en staart voor haar uit.

Een kwartier later komt de arts van Joy terug de wachtkamer inlopen. Actief kom ik tot leven net als Mila. 'Ze is wakker, jullie mogen eventjes naar haar toe, maar blijf rustig! Ze moet kalm aan doen.' Krijgen we te horen. We knikken braaf en gaan in een snel tempo naar Joy toe.

'Joy, oh my god!' Komt Mila de kamer binnen en geeft Joy een zachte knuffel. Zodra Mila klaar is stap ik op haar af. 'Hey schat.' Glimlach ik naar haar en geef haar ook rustig een knuffel. 'Hey meiden.' Glimlacht ze zwak. 'Hoe voel je je?' Vragen Mila en ik in koor. We kijken elkaar aan en lachen. Joy moet ook lachen, gelukkig. 'Het gaat wel. Op het moment ben ik alleen nog wat duizelig.' Knikt ze. 'Wie heeft dit gedaan?' Vraagt Mila. Joy kijk me beangstigd aan. 'Wat?' Vraag ik bang. Ze neemt een grote hap adem en blaast hem diep weer uit. Langzaam kijkt ze van mij naar Mila.

'Christian.'

[Ryan]

Na nog een uur buiten te hebben gestaan is alles eindelijk klaar. Het is half zes. Alle politie is weg en ze hebben een paard dingen mee genomen die misschien naar antwoorden kan leiden in het onderzoek. Geen idee wat voor dingen. Dat mag ik niet weten in verband met mijn "criminele verleden" om het zo maar te noemen.

Ik ga meteen naar bed. Ik ruim morgen de rotzooi wel op.

Goed begin van de vakantie in ieder geval.

Zodra ik de trap op loop voel ik glas scherven zacht in mijn voet prikken. Ik kijk omlaag en zie dat de scherven van boven komen. Verward kijk ik naar waar de scherven vandaan komen.

Een fotolijstje.

Mijn moeder rechts, vader links en ik als klein kind van tien in het midden. Wat zagen we er gelukkig uit.

Flashback negen jaar terug.

'Kom op, Ryan!' Lacht mijn moeder naar me die boven op de heuvel staat. 'Met een grote aanloop kom je ook op de heuvel!' Roept mijn vader mij toe die naast mijn moeder staat. 'Ja maar het is zo hoog!' Piep ik. We zijn een dagje op het strand. Ik ren een stukje achteruit en met volle vaart ren ik op de heuvel af. 'Goed zo! Zie je wel dat je het kan?' Juicht mijn moeder me trots toe. 'Even lachen naar de camera jongens!' Lacht mijn vader. Ik zet een grote glimlach op waar mijn vader en moeder om moeten lachen.

Klik!

Foto gemaakt en wat is het een mooie foto geworden! 'Wauw! Die gaan we inlijsten!' Zegt mijn moeder. Mijn vaders telefoon gaat over. Hij kijkt naar zijn scherm en zijn lach verdwijnt. Angstig kijkt hij naar mijn moeder en het lijkt net alsof mijn moeder precies weet wie er belt. Ik blijf maar een beetje lachen. Mijn vader neemt op. 'We gaan hier wel even zitten.' Zegt mijn moeder tegen me op een verwarde toon. 'Met wie belt papa?' Vraag ik. 'Met opa en oma!' Lacht mijn moeder zwak. Ik geloof er niks van! Ik zeg maar niks en ga lekker met het zand spelen.

'Oscar, ik kan het niet maken! Hij is tien jaar oud!' Hoor ik papa aan de telefoon. Het gaat over mij! Ik ben tien jaar. Stiekem luister ik mee. 'Als hij dertien jaar is mag je hem hebben.' Mij hebben? Wie? 'Nee, Angela zal het niet goed vinden, maar ik handel dat wel af en je weet hoe.' Mama? Hoe dan? Waar gaat dit over? 'Lieverd?' Vraagt mijn moeder na, volgens mij, drie keer. 'Oh, ja mama?' Vraag ik poeslief. 'Ik vroeg of je een ijsje wilde?' Papa komt weer aan lopen. 'Goed idee schat! Wil je een ijsje, Ryan?' Zegt hij blij. Ik knik maar wat en sta op van het zand.

Einde flashback.