Jij en jij alleen

Forty six

[Laura]

We hebben inmiddels al tien foto's. We hebben nog tijd zat dus we lopen nog even een rondje over de dierentuin.

'Wat is er tussen jou en Ryan? Jullie hebben het toch goed gemaakt?' Vraagt Quin aan mij als we bij de tijgers staan te kijken. Ik haal mijn schouders op. 'Dat het hem vergeven is betekent niet dat we weer dikke maatjes zijn. Alles op zijn tijd.' Lieg ik dan maar. Ik ga hem niet vertellen wat er gister tussen hem en mij gebeurd is.

'Vind je hem leuk?' Vraagt hij dan. Ik schrik een beetje van zijn vraag. Ik schraap mijn keel. 'Weet ik niet, denk ik.'

Hij fronst met zijn wenkbrauwen. 'Je denkt dat je het niet weet? Wat is dat voor antwoordt?'

'Mijn antwoord.' Zeg ik strak. 'Ik wil nu naar de beren.'

We gaan op een bankje zitten bij de beren. 'En jij dan?' Vraag ik. 'Ik wat?' Ik kijk hem aan en glimlach. 'Vind jij Karlijn leuk?'

'Wat? Nee!' Zegt hij alsof het een belediging is. Ik lach en por hem in zijn zij. 'Echt wel!'

Hij lacht en kietelt mij dan ook. 'Helemaal niet!' Giert hij. Hij blijft maar kietelen en ik probeer hem te stoppen, maar ik moet er zo hard van lachen! Met mijn handen probeer ik hem te stoppen.

Opeens heeft hij mijn handen vast en trekt me dichterbij naar hem toe. Onze lippen zijn nog maar drie centimeters van elkaar verwijderd. Hij kijkt naar mijn lippen en bijt op zijn eigen lip. Wil ik dit? Verlang ik hierna?

Hij schraapt zijn keel en trekt terug. Ik doe hetzelfde en kijk naar de grond. 'Sorry.' Verontschuldigd hij zichzelf. Ik schud met mijn hoofd. 'Ik had moeten terugtrekken, sorry.' Verontschuldig ik mij dan. Hij zucht. 'Zullen we maar terug gaan en doen alsof dit nooit gebeurd is?' Ik knik. 'Graag.' Hij glimlacht en samen lopen we de dierentuin uit.

Het is best wel een stukje lopen en aangezien de situatie, is het erg ongemakkelijk. De terug reis lijkt langer te duren dan de heenreis, maar we lopen hetzelfde pad terug. Ik zucht wat.

'We zouden doen alsof dit nooit gebeurd is!' Roep ik op gegeven moment van frustratie uit. Hij schrikt een beetje, omdat hij niet zag aankomen dat ik iets zou zeggen of dat er überhaupt wat gezegd zou worden. Hij knikt. 'Ik doe mijn best.' Ik rol met mijn ogen. Hij doet inderdaad heel erg goed zijn best!

Terug aangekomen kom ik terug in mijn comfortzone, waar ik zonet volledig uitgehaald was. Ik loop samen met Quin naar onze kamer waar de rest ook wel zal zijn. We komen binnen en ik zie Ryan op de bank zitten.

Rustig blijven, normaal doen, hij is niet knap, ademen ademen ademen!

Ik wil snel naar de slaapkamer, omdat ik zeker weet dat Karlijn daar is, maar Quin houdt me nog even tegen.

[Ryan]

'Vrienden, Lau?' Hoor ik Quin vragen aan Laura. Wat zou er gebeurd zijn? Hebben ze ruzie gehad? Laura knikt met haar blije hoofd en schattige glimlach en verdwijnt dan in de slaapkamer. Ik ben te nieuwsgierig en begin te vragen.

'Hoezo zouden jij en Laura geen vrienden meer zijn. Is er iets gebeurd?' Vraag ik zo onopvallend mogelijk. Hij zucht. 'We waren wat aan het klieren en opeens kwam er zo'n gedachte voorbij in mijn hoofd die zei: "zoen haar!" Zonder er echt bij na te denken had ik haar naar me toe getrokken.' Vertelt hij. Shit. Ik word jaloers. Hebben ze met elkaar gezoend. Shit!

'En toen?' Vraag ik zo rustig mogelijk. 'Voor enkele secondes staarden we elkaar aan en duwden we elkaar niet weg, maar beide deden we niks. Ik trok terug en verontschuldigde me.' Maakt hij zijn verhaal af. 'Er was dus geen zoen, voor de duidelijkheid?' Vraag ik om het maar zeker te weten. Hij schudt met zijn hoofd. 'Nee, ik vind Karlijn denk ik leuk. Als dat niet zo was, had ik haar gezoend! Je hebt gelijk man, ze is echt knap!' Hij staat op met een lach en geeft me een klop op mijn schouder en loopt dan langs me de slaapkamer in.

Ik ben sprakeloos van jaloezie. Hij noemde mijn meisje knap. Ik ben boos. Wat? Ik ben woedend! Hij heeft bijna met mijn meisje gezoend! Hij had het bijna in zijn hoofd gehaald! Nu weet hij natuurlijk niks van mijn gevoelens voor haar af dus het hem kwalijk nemen kan ook niet, maar dat doe ik wel! Hij moet mijn zijn smerige vingers van haar goddelijke lichaam afblijven! Het vervelendste is nog wel dat Laura niet terug trok. Wilde ze met hem zoenen? En ik dan?

Woedend schop ik tegen het tafeltje aan. Dit is normaal dus de reden dat ik niet aan gevoelens doe. Het levert je een hoop ellende en drama op! Ik zucht diep en haal mijn handen gefrustreerd door mijn haren heen.

-

Als het etenstijd is lopen we alle vier naar onze vaste eet tafel toe. Ik neem, zoals gewoonlijk, plaats tegenover Laura en naast Quin. Als laatste avondmaal hier eten we frietjes. Iedereen is druk in gesprek over de opdracht van vandaag en de oh zo geweldige werkweek waar ze enorm van genoten hebben. Ik daar in tegen hou me stil. Ik zit nog vol woede. Woede die ik niet kan uiten, want dan zal ik moeten uitleggen waarom ik boos ben. Dan moet ik dus mijn gevoelens toegeven en dat gaat me even allemaal te snel. Ik ben nog steeds mezelf en heb een hekel aan die gevoelens. Ik houd ze lekker nog even voor mezelf, misschien dat ik ze nog weg kan stoppen.

Ik vol een tikje tegen mijn been aan door de voet van Laura. Ik kijk op en kijk recht in twee diamanten, Laura's ogen. Ze kijkt me doordringend aan. De blik geeft aan dat ze zich afvraagt wat er met me is. Ik negeer het en eet rustig door. Ik ga daar niet over beginnen. Misschien wel nooit. Dat is een leugen. Ik weet van mezelf dat ik het toch wel doe. Idiote gevoelens.

Als het eten op is lopen we terug naar de kamer waar we ons gaan klaar maken voor de laatste avond hier. Ik heb er zin in. Even wat gedachtes uit schakelen tijdens het los gaan.