''Bul onları Deamon, Buradan kurtulacaksın..''.
Evet, son sözlerim bunlar olmuştu, gözlerim garip bir acıyla kanamaya başlarken ben sadece Deamon'un yeşil gözlerine odaklanabilmiştim, korkuyordu. Benim gibi düşünüyordu, birini daha kaybetmeye dayanamazdı.
Onu yanlız bırakmamak için kendi içime giren garip şeyle savaşıyordum. Ama çok güçlüydü, hemde fazlasıyla. Ona dayanamıyordum. Ne kadar uğraşsamda bütün vücudumu kaplıyordu. Deamon hala uğraşmaya devam ederken, Maria'da ninniyi söylemeye devam ediyordu.
Ninni beni rahatlatıyordu, küçükken annemin bana söylediği gibiydi. Ama tek ortak yanları ikisinin amacıda beni uyutmaktı. Birkaç dakika sonra gözlerim kapanmaya başladığında, Deamon'un konuşmasını duydum. Anlamadığım bir dilde birşeyler mırıldanıyordu. Bunun ne olduğunu bilmiyordum ama anlamadığım bir şekilde bende Deamon'un dediklerini söylemeye başladım, kendi isteğimle değil sadece ağzım oynuyordu. Gözümden aşağı akan kanı elimin tersiyle sildim ve cesaretimi toplayıp kafamı yukarı kaldırdım.
Gördüğüm görüntü karşısında ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Hepsi, hepsi garipti. Yüzleri... Tanrım... Konuşamıyorum...
Deamon'un söylediği şeyi tekrar ederken, Maria'nın artık ninniyi söylemediğini fark ettim. Maria'nın yüzüne baktığımda artık tam olarak dönüştüğünü gördüm. Hiçbir insanlık izi taşımıyordu. Ama siyah ve iri gözlerinde acıyı görebiliyordum, söylediğimiz ninni ona acı çektiriyordu. Sadece ona değil herkese. Danny ağzını açıp bağarmaya başladığında, tüm vücudum daha çok kanamaya başlamıştı, başım dönüyordu. Ruhum beni terk ediyordu, içimdeki temiz kanın yerini siyah garip bir sıvı alıyordu. Ama vazgeçmeyecektim savaşacaktım. Ya buradan çıkacaktım, Ya da burada onlarla yaşamayı öğrenecektim.
Danny'den sonra Paul, Sera , Maria ve diğerleride çığlık atmaya başladığında, vücudum dayanılmaz bir acıyla sarsıldı ve kendine geldi. Hiçbir şey göremiyordum, heryer kapkaranlıktı. Gözlerimi açtığımda Deamon'un kucağında taşınıyordum ve Deamon ağlıyordu. Ne olduğunu bilmiyordum, tahminimce kurtulmuştum. Ama Deamon neden ağlıyordu. Elimi kaldırıp ''neler oluyor'' burada diye sorunca, Deamon olduğu yerde durdu ve beni yere bıraktı.
Sorumu tekrarlayıp ''neler oluyor burada'' diye sorunca. ''Onlardan biri oluyorsun Nora''dedi. Bu fikre nereden vardığını anlamamıştım ama vücudumda çekilmez bir ağrı vardı. Dizlerinin üzerine çöktü ve ince parmaklarıyla yüzünü kapattı. Birkaç dakika daha öyle durduktan sonra kısık bir sesle ''Gözlerin Nora,farklılar''dedi.
Ne dediğini hala anlamıyordum. Gözlerim sadece kanamıştı, belki biraz kızarmış olabilirdi ama daha kötüsü olamazdı. Değilmi olamazdı ?. Ayağa kalktı derin bir nefes aldı ve birkaç metre ötedeki kırılmış aynanın yanına gidip yerden bir parça aldı, bana doğru yürümeye başladı.
Yine karşıma oturup bana korku olu bir ifadeyle baktıktan sonra ''buna hazırmısın?'' diye sordu. Ne olduğunu merak ediyordum ama bende onun gibi korkuyordum. Kafamı evet anlamında salladım ve yeniden gözlerine baktım. Titreyen elleriyle yüzüme bakmadan aynayı bana uzattı.
Aynayı tuttuğumda derin bir nefes aldım ve yavaşça yüzüme doğru kaldırmaya başladım. Tam olarak yüzüme tuttuğumda gözlerim yavaşça açtım ve açtığım gibide ayayı yere fırlatıp bağırarak ağlamaya başladım. Deamon yavaşça ayağı kalkıp beni belimden tuttup sakinleştirmeye başladığında. Daha çok ağlamaya başlaıştım. Gözlerim simsiyahtı ve gözyaşı değil kan ağlıyordum, bu canımı acıtıyordu. Deamon'u ittip ağlamaya devam ederken. Tshirtimi kıvırdım ve vücudumdaki garip çizikleri gördüm. Yenilerdi ve hala kanıyorlardı. Tenim beyazdı. Gerçekten onlardan biri oluyordum.
Yine o çığlık seslerini duyduğumda kulaklarımı kapayıp yere çöktüm. Deamon, ''gidiyoruz diye seslendiğinde onu dinlemeden bende bağırmaya devam ettim. Ben bağırdıkça çığlık sessleri daha çok artıyordu. Deamon gelip eliyle ağzımı tıkadığında ''Şu lanet olasıca sesini kesmessen hepimiz ölücez''dedi. Bağırmayı bırakmıştım ama titriyordum. Bana ne olacaktı ? diğerleri gibimi olacaktım.. Hayır bunu istemiyordum. Ben buradan çıkmak istiyordum.
Ayağa kalktım ve yürümeye başladım. Deamon'un sesine aldırmadan yürümeye devam ediyordum. Şu insanları bulup şu lanet yerden çıkmaya yemin ediyordum.
Yürümeye devam ederken birinin sesimi seslenmesiyle olduğum yerde kalakaldım. Arkamı döndüğümde................ Bu o olamazdı değilmi ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hotel
Horror"O sesi sen de duydun mu?" Karanlık koridorda yönümü bulmak için duvarlardan yardım alırken korkuyla sormuştum bu soruyu. "Burası otel" demekle yetindi ,benim aksime fazla rahat davranıyordu "burada sesler olması fazlasıyla normal." Cevabı üzerine...
