Lips of an Angel ✔

32

Gem's POV:

Halos mapairap ako habang tinitingnan sila Kuya Josh na nakatitig lang sa akin. Halos malusaw ako sa mga paninitig nila na maging si Kuya Cob at Hope ay nandito kasama daw ni Bronze kanina.

        "Stop staring! Kinikilabutan ako." Inis na inis kong sabi sa kanila.

         "Gem, kilala ka namin na magaling mag jetski so what happened?" Mariing sabi naman ni Hope kaya nilingon ko sya maging sila ang iba.

Si Babylyn ay naka cross arms pa na nakatingin sa akin, habang si Bronze ay madilim ang tingin sa akin.

         "Wala. I just loose control." Balewala kong sabi sa kanila. "Tsaka pwede ba. Hindi naman malala ang nangyari so please! Let me go back to the beach." Iritado ko pang sabi sa kanila dahil halos iuwi na nila ako mailayo lang ako sa beach.

          "You got yourself drown tapos hindi pa malala? Seriously Gem? What kind of brain do you have?" Mahahalata ang galit sa mga boses ni Tito Bronze.

Nilingon ko sya at nginisihan kaya naman kita ko ang pagtataka sa mga mata nya.

           "I am okay now! Alive and still kicking. Do you think locking me here with all of you will make this vacation happy? What kind of brain do you have Tito Bronze?!" Galit ako dahil parang gusto nyang sabihin na wala akong utak.

Lahat ay nagulat sa sinabi ko.

          "This is a vacation so I will not let anything ruined this." Madiin kong sabi habang tinitingnan si Babylyn.

            "So you think that I ruined your supposed vacation? O c'mon, sino ba sa atin ang tanga na gumawa ng eksena?!" Tumayo pa talaga sya mula sa pagkakaupo sa couch.

Tumayo din ako sa kama at nilapitan sya.

            "Why so defensive?!" Maarte kong sabi at hinead to toe sya. "Sino kaya ang mas tanga sa atin dalawa? Ako naaksidente, ikaw naman ayaw na ngang isama sumisiksik pa. Hindi pa ba obvious? Hindi ka naman kasi parte ng pamilya bakit nakikisawsaw ka?" Sabi ko na parang inosente.

           "Gem stop!" Galit nanaman si Tito Bronze at galit din ako.

         "What? Kelangan kasi sa mga taong mahihina ang utak." Diniinan ko talaga para mas ramdam nya. "Sampalin ng katotohanan!" Galit kong sabi at nilibgon ulit si Babylyn na paiyak na.

Humalakhak ako ng bahagya.

           "Ano iiyak ka? To get my family's sympathy? Go!" Hiyaw ko sa kanya. "I lived for 7 years without my family beside me ao I can live another years without them!" Sabi ko at binangga sya para lumabas ng kwarto kung saan nila ako dinala.

            "Gem!" Hindi ako lumingon sa halip ay binilisan ko pa ang lakad ko.

           "Gem ano ba? Stop. Right. There." Nakakapanglambot man ng tuhod ang boses nya ay hindi pa din ako natinag.

          "Gem talk to me!" This time ay nahuli na nya ang kamay ko kaya napaharap ako sa kanya. "Gem what's the problem?" Medyo mahinahon na ang boses nya.

Natawa naman ako bigla, tawa ng babaeng hindi masaya kundi tawa ng nasasaktan.

           "Wala. Let go of me." Seryoso kong sabi sa kanya habang hinihila ang kamay ko pero hinigpitan nya ang kapit.

            "No Gem. We already talk about it and I know that you know that I will never let you go, again." Seryoso pero nanunuyo ang boses nya.