Lips of an Angel ✔

16

Gem's POV:

         "Anak you don't have to do this." Pigil sa akin ni Mom habang ako mahigpit na nakahawak sa maleta ko.

Ngayon ang alis ko. Yes! I decided to leave and go to states na walang nakakaalam na kahit sino kung saan. Masakit man sa akin na magtago sa kanila at iwan ang pamilya, kailangan kong gawin. For the sake of everyone.

Ngumiti ako kay Mom habang pilit itinatago ang lungkot sa mga mata ko.

         "Mom, I will just achieve my dream. Uuwi din naman ako e. " Sabi ko at yinakap sya.

Nagkatinginan naman sila ni Dad bago nya ako ilayo sa kanya at hawakan sa magkabilang pisngi.

            "At least tell us kung saan ka pupunta? Jusko naman anak!" Sabi ni Mom na nagmamakaawa sa akin.

I bit my lip and looked at her straight in the eye.

           "I will take care of myself Mom. Just give this to me." Bumuntong hininga sya at alam ko na bibigay na sya. "I call you once I get there." Paninigurado ko pa bago sya nginitian.

Lumapit na ako kay Dad to hug and kiss him goodbye.

           "Take good care of Mom, Dad." Sabi ko lang bago lapitan si Mom at yinakap ng mahigpit at hinalikan sa pisngi.

            "Mom, I will be good. I promise!" Sabi ko bago tumalikod at lumabas ng bahay.

             "Ayaw mo ba talagang ihatid ka namin?" Tanong ni Dad na ngayon lang nag salita.

             "Don't worry about me Mom, Dad. I can handle myself tsaka I know how tired you are." Napabuntong hininga nalang sila kaya ngumiti ako ng matamis sa kanila. "I need to go na po. Bye!" Tuluyan na akong lumabas ng bahay at sumakay sa kotse.

I asked my Dad to fetch it later nalang since may dadaanan pa ako bago umalis. I don't want to disturb our driver kaya ako nalang.

My flight is 4 o'clock at alas 2 palang naman. May oras pa ako para magpaalam sa lahat pero hindi ko gagawin. Walang ni isa sa mga pinsan ko ang nakakaalam, sila Mom and Dad kanina ko lang sinabi kung kelan ready na ang lahat kaya wala na silang nagawa.

Bumuntong hininga ako ng marating ko ang hospital. Hindi na ako nakabalik kahapon dahil sa pag aasikaso ng mabilisan kong pag alis, hindi ko din pinapansin ang mga tawag sa cellphone ko.

Tiningnan ko ang relo ko at may 30 mins. ako para magpaalam dahil malayo pa ang airport dito. Tahimik sa daan na tinatahak ko, wala akong ibang makita kundi ang mga nurse na naglilibot pabalik-balik. Ang alam ko walang bantay si Tito Bronze ngayon at pagkakataon ko na 'to. I just want to see him kahit ngayon lang. Kahit sa huling pagkakataon lang bago ko man lang sya palayain.

Tumingin muna ako sa paligid bago pumasok. Tanging tunog ng aircon ang maririnig sa buong kwarto, I look at him and smile bago ako lumapit.

Tinitigan ko lang sya ng malapitan. I will surely miss this man. His pointed nose, his messy hair, his red lips, his tantilizing eyes, his killer smile and everything about him. Hindi ko namalayan na napaiyak na pala ako.

I wipe my tears and laughed a little.

           "Alam ko na masasaktan ka sa desisyon ko. Sorry ha? Eto lang kasi ang paraan, walang choice." I touched his hair. "Madami pang iba dyan. Madaming pang mas deserve ng pagmamahal mo, yung hindi komplikado. Hindi ka pahihirapan, walang magiging problema." I sobbed at hindi ko na napigilan ang tuloy-tuloy na paglabas ng luha sa mga mata ko.