Dating A Geek

C11.2

After a forty minutes drive galing sa airport ay narating na rin nila ang towering heights ng pamosong Pioneer Hotel. Mostly, both local business men at foreign investors ang naka-check in sa mga suites ng nasabing Hotel. Sa labas palang nito ay kakikitaan na ng radical sense of formalities. From the colossal infrastructure and designed concept to the influential atmosphere na idinudulot ng mga guests na labas pasok dito. Pati ang services na binibigay ay iba rin kumpara sa mga pangkaraniwang hotel. Kung ikukumpara naman ito sa Grand Shire Hotel, there’s at least a marginal differences. The latter is based on luxury and magnificent impression of individuals while this one is basically professionalism and competence ng mga target personage tulad ng mga foreign ambassadors, ministries and diplomats. Masi-sense rin ang pagiging serious-minded ng mga tao doon from all corners of the hotel itself.

Matapos i-park ni Stephen ang sasakyan sa second storey parking lot ng Hotel ay ginising na nya ang natutulog na si Amanda. “Hey. Wake up. We’re here.”

Agad naman itong naalimpungatan at inayos ang sarili. Ilang sandali lang ay nagtungo na sila sa lobby and dumiretso na sa reception desk. Napansin naman kaagad ng receptionist si Stephen at magalang na bumati sabay abot ng susi sa suite niya. Napatingin ito sa kasama niyang babae at nanlaki ang mata ng mamukhaan ito. Sumunod na ang bulong-bulungan ng ilang hotel employees na nasa paligid nila.

Mabilis namang hinila ni Stephen si Amanda papunta sa elevator. Iwas public exposure na rin para sa kanilang dalawa. Tyempo namang silang dalawa lang ang tao sa elevator. Malas lang at sa fiftieth floor pa ang punta nila.

Amanda suddenly smiled saka tumingin sa fiancé niya. “So what’s the rush?”

Stephen drew a breath. “Ayoko lang na mapuno ang Hotel ng mga media at mapasok ang privacy ng mga guests. Though I think, it’s inevitable now. It seems na namukhaan ka na nila.”

“Buti pa nga yong mga employees ng Hotel e. Namukhaan ako. Samantalang ang mismong fiancé ko… hindi.”

He knew it. May hinanakit sa tono ng pananalita nito. He twisted his lips. “Ilang taon rin ang lumipas, so don’t put all the blame on me.”

“No. I’m not blaming you.” Pagtatanggol ni Amanda sa sarili. “Sinasabi ko lang ang totoo.” Hindi na sinagot pa ni Stephen ang sinabi niya at pinili nalang manahimik nito. She doesn’t mean anything about it. She was just stating kung ano ang napansin niya. Yon nga lang, nag-iba na ang approach nito.

Maya-maya pa ay nagsimula nang mapuno ang elevator. Stephen pulled her behind him. Ayaw lang siguro nitong may makakita sa kanya. Ganun na ba siya ka-famous para maging over-protective ito? She sighed saka palihim na sumulyap sa fiancé nya. Three years. Three years had gone so fast. Napangiti siya. Come to think of it. If it wasn’t because of her choice. Kung pinili niyang manatili sa bansa kesa sa kanyang career, she was now Mrs. Lee. Pero hindi. She chose the other side of the fence. At dahil sa desisyon na yon, alam niyang marami nang nagbago. Alam niyang galit sa kanya ang lalaking ito. At alam rin niyang kapag nalaman nito ang totoong dahilan kung bakit siya bumalik, for sure his hatred for her will grow even more. But she would not allow for that to happen. Not again.

Napasulyap sa kanya si Stephen at nahuli siya nitong nakatitig dito. She was then caught in the act. “Bakit?” Usisa nito sa kanya.