Chasing Love. [Fin]

Page 13.

"Miss Rivera? May problema ka ba?" Sinalubong ako ng nag-aaalalang mukha ni Sir Davin. Siya ang mentor ko sa sketching at painting. Nandito ako ngayon sa one hour training ko sa kanya about colors.

I was spacing out the whole time. I didn't hear anything he said. He caught my attention when he clapped in front of my face. Minsan may pagkabastos din talaga itong si Sir.

"If there's anything that's bothering you, you can talk to me. Magdadalawang taon mo na akong mentor. I am your friend too." He smiled at me.

"Wala to sir. There's nothing to worry about. I just don't feel good." Umiling ako at ngumiti sa kanya. Mabait si Sir Davin. He's the best mentor I could ever have. He's also a good friend.

Aaminin ko dati nagkacrush ako ng slight kay sir. Ang gwapo naman kasi tapos mabait pa. And lastly macho. Pero hindi rin nagtagal iyon because he treats me as his sister.

I remember hearing him defend me towards my haters. He said a lot of good things about me and he reprimanded those girls. Though, di naman sila tumigil they shut up once they see Sir Davin around.

Isa pa, I saw him before. He's staring at Hera in a different way. I think he likes my cousin. Pero di ako approve dun dahil proffesor siya at hindi tama ang magkaroon ng extra affection towards your student. Minsan naiisip ko na kaya siya ganito sa akin ay dahil kay Hera.

"If you say so. I will let you off today. But if I see you like that in the coming days ay kukulitin na kita. Ayokong makaapekto sa performance mo ito. Remember, you have competition this September. May isang linggo ka pang pahinga for your vlog kaya you can't afford to lose focus. Okay?" Mahabang litanya niya. Tumango lang ako.

"Do you want to go home first? Para makapagpahinga ka." Tumango lang ako ulit at nagayos na ng gamit. Habang palabas ako ng work room ay hindi ko mapigilang maisip ang mukha ni Henry.

Malamig nga ang mga mata niya at tila walang buhay pero naramdaman ko naman na tila ba may gusto siyang iparating sa akin. Ayokong tanggapin kung ano iyon. Di rin naman ako sigurado.

Naglakad ako patungo sa parking lot. Dun ko na lang hihintayin si Kuya.

Sinubukan kong buuin ang sarili ko, sa mga nakalipas na taon ay tingin ko naman nakausad ako.

His words danced inside my head since forever. I forgot how I hated myself for a bit. Nakalimutan kong halos isumpa ko ang sarili kong mukha dahil sa mga panghuhusgang natanggap ko.

There's always a rainbow after the rain. I lead my life with that sentence burning my desires to become better. I tried to look for my strenghts and I found some.

Marunong akong magdrawing at maglaro ng kulay kaya hinasa ko ang sarili ko sa arts. I loved sharing good things to people from make ups to tourist spots through my vlogs.

Pinagtuunan ko iyon ng pansin hanggang sa nakita ko ang sarili kong unti unting nakakabangon. Pero nandyan pa rin ang alingasngas ng panghuhusga nila. At impokrita ako kung sasabihin kong balewala sa akin iyon. Nasasaktan pa rin ako sa walang humpay nilang panglalait.

Natutunan kong itago ang sakit sa harap nila pero kapag ako na lang mag-isa ay tila kinakain ako ng pait.

'You're just another pretty face.'
'Flirt talaga!'
'Bitch! Lahat na lang!'
'Her dress may be a designer's clothe but she still stink like a garbage. Malandi kasi.'
'Maganda nga papansin naman'

Paulit ulit na tila sinasaksak ako ng mga salitang iyan. Am I still not good enough? I mean, I can draw. I can paint. I have fair number of designs for women's clothes and gowns. Marunong na rin akong manahi ng damit.

I tried to show them the real me but they were blind. Nagiinit ang mga mata ko kaya ipinilig ko ang ulo at tumingin sa taas. Pinipigilan ko ang luha ko. Ayoko ng umiyak. Pagod na ako sa sarili kong mga luha.

Through my blurry vision I saw Henry. He was walking to the gates. I think he's going home.

Tila may sariling buhay na kumilos ang mga paa ko para sundan siya. Huli na para kalabanin ko ang kagustuhan ng puso kong mapalapit sa kanya. He was walking ahead of me. Mga ilang dipa rin ang layo pero sakto lang para makita ko siya at makapagtago.

Nakita ko siyang lumiko sa kanto kung saan naroroon ang lumang parke. Nandito din malapit ang bahay niya.

He walked through the sunflowers I grew for him. He sat on the swing when we go there.

"Come out now May." He said. Nanigas ang likod ko! Alam niyang sinusundan ko siya?!

"Come on. Kanina pa kita nakita sa parking lot pa lang ng school. Let's talk." Lumabas na ako sa likod ng puno at marahang lumapit sa kanya.

"So-Sorry. Hindi ko alam kung bakit kita sinundan." I said then I sat beside him. He tilted his head sidewards to look at me. Tila wala pa ring buhay ang mga mata niya pero nakikita kong malambot ang ekspresyon ng mga mata niya ngayon kaysa dati.

"I want you to know something about me May. Alam kong mahirap akong intindihin dahil maging ako, hindi ko maintindihan ang sarili ko." He looked up the sky after saying that.

Maganda ang langit. Naghahalo na ang liwanag at ang lilang ulap. Dapit hapon na, isa sa mga pinakamagandang hitsura ng kalangitan para sa akin.

Naghahatid man iyon ng lungkot ay alam kong pagkatapos nun ay liliwanag muli ang langit dahil sa mga bituin.

I wondered, years ago, if he's looking up at the same beautiful night sky like me. Does he like it? Do stars make him happy too?

"Maraming nangyari na hindi ko inaasahan. I was young. I was weak. I thought everything was perfect but someone ruined my once perfect family." Nagulat ako sa narinig. Napakapit ako ng mahigpit sa bakal ng swing na kinauupuan ko.

"I had two moms. Both of them died of cancer last year." Nanlaki ang mga mata ko sa narinig! What?!

Napatingin ako sa kanya. Bakas ang sakit sa mga mata niya. I was so absorbed with my own petty struggles! When here he was, a little boy who suffered by losing someone both at the same year.

I am too fucking selfish! I even thought of leaving to complete myself when he was much more broken than I was.