Czy Joshler zaistnieje?

27.

-Pokłóciliście się przeze mnie, prawda?- zapytała zmieszana

-Tak.- odpowiedziałem smutno

-Mogę wiedzieć o co poszło?

-Jak chcesz wiedzieć to kocham Josha! Nie jak brata lub przyjaciela lecz jak kogoś wyjątkowego! Jutro podczas koncertu miał się spytać czy będziesz z nim chodzić! Odpowiedziałabyś tak! I bym go stracił na zawsze! A teraz WYJDŹ!!!- krzyczałem na niewinną dziewczynę ze łzami w oczach

Nagle zza drzwi wychylił się Josh.

-Tyler, ja nie wiedziałem...- powiedział Josh spokojnie

-WYJDŹ!!!- krzyknąłem

Josh zamiast wyjść wszedł do pokoju. Wstałem z łóżka chwyciłem czerwoną czapkę i wybiegając z pokoju popchnąłem Josha tak że upadł na podłogę

-Tyler!- krzyknął chłopak

Ale ja już wyszedłem.

Poszedłem się w stronę parku. Zegar na jednym z budynków wskazywał godzinę 20:30. Skierowałem się na ławkę stojącą pomiędzy dwoma bzami w pobliżu lasu. Josh uwielbia bzy. Pamiętam jak kiedyś byliśmy we dwójkę na pikniku gdzieś na polanie, Josh wtedy podszedł do drzewa z kwiatami bzu i zaczął je rwać. Ja podszedłem bliżej i zapytałem czemu rwie te kwiatki. On mnie poprawił mówiąc że to bzy i że to są jego ulubione kwiaty. Wtedy pomogłem mu je zrywać, a gdy wracaliśmy do domu aromat tych kwiatów sprawiał że życie wydawało się piękniejsze. Prawdopodobnie tego dnia zacząłem myśleć o Joshu jak o kimś więcej niż tylko przyjacielu.

Gdy podszedłem do ławki już miałem na niej usiąść. Nagle poczułem ten zapach, zapach bzów. Zamiast usiąść na ławce usiadłem na ziemi pod drzewkiem. Zamknąłem oczy bo wiedziałem że nikogo o tej godzinie tu nie będzie.

*oczami Josha*

Siedziałem tak na podłodze przez kilka minut. Po mojej nieruchomej twarzy spływały strumienie łez. Sandra siedziała nieruchomo zastanawiając się zapewne co zrobić. Bez słowa wstałem i wyszedłem z autobusu.

Zdążyłam z płótnami <3